Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt
(1655)–Jacob Westerbaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 91]
| |
 Den boosen gaet na zijnen wensch en wil:
Benijdt hem niet, so hem ’tgeluck op heden
Lacht vriendlijck toe, en draeyt op zijnen spil:
Want eer niet langh so werd hy afgesneden
En dort als ’tgras, dat door de seyssen vil.
2 Stae vast op God en wilt zijn woord vertrouwen,
Spoe u ter deughd en allerhande goed:
So brengt hy u in weelige Lands douwen
Daer’t alles stroomt in rijcken overvloed;
Hy sy uw lust: en laet die niet verkouwen,
Soo krijght gy weer dat uw begeerte boet’.
3 Draeg op aen hem de sorge dyner saecken:
Beveel uw recht in zijn getrouwe hand;
Vertrouwt het hem, gy sult wel boven raecken
En sien met vreughd uw vyand in de schand;
Hy sal uw saeck so klaer voor yder maecken
Gelijck een Son die op de middach brandt.
4 Werd het uw lot te lijden, lijd geduldigh,
Ontstelt u niet so ’t andren beter gaet
En lucken siet haer listen menigvuldigh;
Mort niet op God: geen toorn, geen gram gelaet
| |
[pagina 92]
| |
Maeck’ u voor hem aen ’tmurmureeren schuldig:
Uw bloed ontsteeck sich immers tot geen quaed.
5 Want God sal doen de goddeloose sterven
En roeyens’ uyt; maer die den Heer verwacht
Sal hy de Aerd in vast besit doen erven.
Een weynigh tijdts, en, sytter op verdacht,
Die godloos was sult gy zijn plaets sien derven,
Sijn eer vergaen, zijn huys te niet gebracht.
| |
j. Pause.6 Maer die zijn lot sachtmoedigh heeft gedraegen
Sal in het land, dat hy alhier besit,
Genieten vree en wellust in zijn daegen.
De vroome zijn der goddeloosen wit,
Die sy gestaegh beloeren en belaegen,
En knarssen vast van spijt op haer gebit.
7 God lachter om: hy siet haer hoop bedroogen,
Haer drift gesteuyt, haer daegen op een end.
Haer boogh is ree, haer zwaerden zijn getoogen
En tegen den onnooselen gewendt
Tot slachting van die hier niet veel vermoogen:
Maer God die waeckt die haeren aenslagh kent.
8 De flitz, de pijl, en den getrocken deegen
Sal hy doen gaen in ’smeesters eygen bloed.
Een kleyn besit, dat eerlijck is verkreegen
Is beter als het grondeloose goed
Van menigen, door goddeloose wegen
Geschrockt, geschraept, in hollen overvloed.
9 Wat is de macht der knevelaers en vrecken?
| |
[pagina 93]
| |
Haer armen sal de Heer in stucken slaen,
En al haer kracht verpuffen en begecken,
Maer door zijn hand den vroomen houden staen,
En over hem zijn gunst en seegen strecken:
Haer deel en erf sal nemmermeer vergaen.
10 De vroome sal, als God besoeckt de Landen
En die met pest en honger komt te slaen,
Van hem bewaert geraecken noyt ter schanden:
In dieren tijd sal hem de Heer versaen;
Maer, even als het vet der offerhanden,
Sal ’tgodloos volck in roock en smoock vergaen.
| |
ij. Pause.11 De boose houdt al wat hy komt te stroopen:
Geeft niet weerom van’t geen hy leent of haelt:
Daer tegens gaen des vroomen handen open,
Die geeft en schenckt daer yets gebreeckt of faelt;
Dies sal’t den een met zijn bederf bekoopen
En d’ander van Gods goedheyd zijn bestraelt.
12 De Heer heeft lust in het bedrijf der vroomen,
Hy richt haer voet om vast en wel te gaen
Alss’ op het glad of op ’toneffen koomen;
Sy sneuvlen wel, maer God die houdse staen,
En werden sy verruckt door harde stroomen
God brenghtse weer ter goeder haeven aen.
13 ’K heb jongh geweest, nu ben ick op mijn daegen,
Maer ick heb niet gesien dat God vergat
Des vroomen mans, so dat hy brood gingh vraegen
Of zijn geslacht gebeede brocken at;
Hy leend’ en gaf, en heeft wel selfs gedraegen
| |
[pagina 94]
| |
Aen anderen van ’tgeen dat hy besat.
14 Wijckt van het quaed en wilt het goed betrachten,
En groeyt en bloeydt, woont eeuwigh op der aerd,
Want God bemint het recht en die het achten,
Hy ist, die haer in eeuwigheyd bewaert:
Maer die de boos’ en haere nae geslachten
Roeyt uyt het land, noch haere soonen spaert.
| |
iij. Pause15 Al sietmen den rechtvaerdigen aenranden
Van’t ongeval dat hem somtijts bevecht:
Al toont de nijdt hem haer vergifte tanden:
God doet op aerd hem woonen vast en hecht,
En set zijn huys in uytgeleese landen,
Om dat hy spreeckt dat wijsheyd is en recht.
16 De wet zijns Gods is altijd op zijn lippen,
Die in zijn hert wel diep geschreven staet,
Dies sal zijn voet niet wanckelen noch glippen.
De boose loert, waer dat de vroome gaet,
Om nu of dan hem yeuwers te beknippen
En met zijn dood zijn lust te sien versaet;
17 Maer God sal hem in zijne hand niet laeten
Of hy al schoon van hem geoordeelt wort.
Wacht op den Heer en wandelt op zijn straeten:
Hy sal u hoogh verheffen op een kort,
Maer die, die God en die den vroomen haeten,
Sult gy eer langh ter needer sien gestort.
18 Een godloos man, die zijn gewelt dee schroomen,
| |
[pagina 95]
| |
Heb ick gesien, ontdaen en uytgeleyt
Als ’tweeligh hout der grooter linde-boomen
Dat wijd en sijd zijn tacken henen spreyt,
Maer korts daer nae heb ick hem niet vernoomen;
Ick sochter nae, maer vonde geen bescheyt.
19 Neemt vlijtich acht en let op vroome menschen
Van herten reyn, van handen onbesmet:
Haer eynd is vree, haer uytgangh is na wenschen;
Maer die vertreen des Heeren wil en wet
Die sullen haest verdwijnen en verflenssen
Heel uytgeroeyt, versmeeten en verplet.
20 Der vroomen heyl komt, Heer, van uwe handen,
Gy zijt haer troost in allerhande strijd,
Gy zijt haer sterckt’ als ’tquaed haer aen komt randen,
Gy zijt die haer in harde nood bevrijt,
Die haer verlost van doods benaeude banden,
Die hare burgt en vaste toevlucht zijt.
|
|
