Davids Psalmen in Nederduytsche rijmen gestelt

Den vj. Psalm.

HEer, dat ick om mijn sonden
Niet heel en werd verslonden
Terwijl uw gramschap brand
En heftigh is aen’t blaecken,
Och, wilt de straffe staecken
Van uw vergrimde hand!

2 Doet my het soet genaecken
Van uw genaede smaecken,
Ick legh ter neer gevelt,
O Heer, wilt my genesen,
Mijn lichaem trilt van vreesen,
Mijn beenen zijn onstelt.

[p. 12]

 

3 Mijn bloed is aen het stremmen,

 

Wijl my mijn sonden klemmen,

 

Mijn ziel is droef en bangh,

 

Och, wasser troost gevonden,

 

Voor’t prangen mijner sonden,

 

Hoe langh, o Heer, hoe langh?

 

 

 

4 O God, zijt ghy geweecken,

 

Keert weder op mijn smeecken,

 

Keert op mijn roepen weer,

 

Wilt my van angst en lijden

 

Verlossen en verblijden,

 

Om uwe goetheyd, Heer.

 

 

 

5 Wilt my gesondheyd geven,

 

Och, doet my weder leven,

 

Want wie sal in de dood

 

Uw heyl’gen naem meer noemen

 

Of in de graeven roemen

 

Van uwe daeden groot?

Pause.

6 Ick ben vermoeyt van steenen,
Van suchten en van weenen,
Van schreyen dagh en nacht,
Mijn oogen zijn als Kraenen,
Mijn Bedde zwemt van traenen,
Ick legh als in een gracht.

7 Mijn Vleesch is heel verdweenen,
Het vel bedeckt de beenen,
Ick ben als uyt-geknaeght
Mijn krachten zijn gebroocken
Om die haer tanden stoocken
Dat my de Heere plaeght.

[p. 13]

 

8 Maer neen, ghy boose menschen

 

’t En gaet niet naer uw’ wenschen,

 

Wijckt van my, maeckt u voort,

 

Want God heeft sonder beyen

 

De stemme van mijn schreyen

 

Genaedelijck gehoort.

 

 

 

9 Hy vol bermhertigheden

 

Boogh sich nae mijn gebeden,

 

Hy nam mijn roepen aen,

 

Hy liet mijn vierigh smeecken

 

Om sijnen toorn te breecken

 

Sich aen het herte gaen.

 

 

 

10 Nu sullen mijn vyanden

 

Rood werden en met schanden

 

En schaemt te rugge gaen,

 

Zy sullen henen strijcken

 

En met verbaestheyd wijcken

 

Die nae mijn leven staen.