t'Vermaeck der jeught

[p. 26]

Af-scheydt Liedt.

Op de wijse: Schoonste Nimphe van dit Woudt
Die my houdt,

MIjn hert leyt in zwaer ghetreur,
En doleur:
Om dat ick sonder verbeyden,
Van, die ick met hert en sin,
Seer bemin,
Nu eylaes! sal moeten scheyden.

Soo haest als ick t’oogh op-slagh

Eerstmael sach,
Van u, werdt mijn hert ghevanghen,
Door u eerbaer wesen soet,
Fraey ghemoet,
t’Welck my altijt doet verlanghen.

Hoe meenichmael heb ick my,

Eertijdts bly,
Met u Lief, connen vermaecken:
Dat door nijders quaedt op-set
Werdt belet,
t’Welck mijn hert doet pijne smaecken.

Oft ick den ghewenschten dach,

Noch eens sach,
Dat ick my by u mocht paren:
Soo soud ick tot nijders spijdt,
Zijn bevrydt,
Van mijn druckelick beswaren.

Als ick u niet ben ontrendt,

Maer absendt,
Weest my Lief somtijdts ghedachtich:
Soo sal mijn pijn, zijn gheblust,
t’Hert gherust,
En bevrydt van Treuren clachtich.

Prince.

Adieu Princes Eerbaer bloem,

Die ick noem
De deuchtsaemste vande Vrouwen:
Hoe wel ick moet scheyden nu,
Ick sal u
Altijdt voor de Liefste houwen.