Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff)
(ca. 1650-1750)–Pieter de Vos–
AuteursrechtvrijAlst begintJk wil te lande rijden
sprak meester hillebrandt,
die my den wegh wil wijsen,
Te Barne al in dat land,
sy sijn my onbekendt geweest,
zo menigen lange dag,
in dry en dertig jaren
vrou goedele ik niet en zag.
Wildy te lande reye,
sprak hartog Abelon,
gy vinter op der merken,
den jonghen Heldt is koen,
gy vinter op der merken,
| |
[pagina 813]
| |
den jongen hillebrant,
al quaem gy onder u twaelven,
van hem wordy aengerant.
Soude hy my aenrande,
met eenen euvele moet,
ick door houwen hem sijne schilde,
ten doet hem nimmermeer goet,
ik doorslae hem sijn schilt,
met eene schermer slag,
dat hy 't sijn vrou moeder,
een Jaar wel klaghen magh.
Dat en zuldy niet doenen,
Sprack Joncker diderik,
ick heb den Jongen hillebrand,
met goeder herte lief,
gy sult hem seer groeten,
al door de wille mijn,
en dat hy u laadt rijden,
zo lief als ik hem magh zyn.
Al met der selve woorde,
hy de groene gaerde op ran,
tot in des merks pleyne,
hillebrant den oude man,
tot in des merks pleyne,
daer hy den jonghen vandt,
wat doet dese oude grijse,
hier in mijns Vaders landt.
Gy voert een harnas louter
al waerdy een konings kindt,
gij maekt mijn jongher herte,
met ziende ooge blint,
gy sout so heyme blijve,
en houwen u ghemak,
met eenen hupschen moeken,
die oude loeg en sprak.
Soude ik soo heymelijk blijven,
en houden mijn ghemak,
van strijde en van vegten,
daar is mijn af gesagt,
van strijden en van vegten,
al van mijn henevaert,
dat zegh ick u wel Jonger heldt,
daer wert af grijs u baert.
| |
[pagina 814]
| |
Den baert sal ik u af rucke,
en daer toe seer slaan,
zo dat u rode bloed,
over u wangen sal gaen,
u harnas ende u schild
moet gy my gevende zijn,
en blijven mijn gevanghen,
behoet god dat leve mijn.
Mijn harnas ende schilt
daer heb ik myn mede geneert,
ik en was noyt van mijn dagen
van eenen man verveert,
zy lieten daer haer woorde,
sij ginge met sweerde slaen,
wat dat sij daer bedreven,
dat suldy wel verstaen.
Den Jongen brogt den ouden,
een so swaren slag,
maer dat hy van al sijn dagen,
noyt so verveert en was,
sijn paert sprong te rugge
wel twintig vademen stijf,
die slag die gy daer sloeget,
heeft u geleert een wijf.
Soude ik van vrouwe leeren,
dat waer my groote schand,
ik heb nog Ridders en Heere,
binne mijn vaders land,
ik heb nog Ridders en knegten,
al in mijn vaders hof,
dat ick niet geleerd en heb,
dat over leer ik nog.
Het quam so dat den ouden,
lied neder zinken sijn schilt,
so dat hy den jongen hillebrant,
zijn sweerd al onder gink,
hy nam hem in syn middel,
aldaer hy 't smalste was,
hy wierp hem neder te rugge,
al in dat groene gras.
Wie hem selve aen de ketel wrijft,
hy heeft geerde van den roed,
soo hebt ghy gedaen wel jonger helt,
hier tegen u weder spoed,
spreekt
| |
[pagina 815]
| |
nu u biegte,
u biegt vader wil ik sijn,
dats sijdy van de wolve,
geneesen mooght ghy zyn.
Wolven dat zyn Wolven,
zij loopen deur dat woud,
ik ben een jongen degen,
gebooren uyt Griecken stoud,
mijn Moeder hied vrou goedele,
een hertoginne fijn,
en den ouden hillebrand,
dat is de vader mijn.
Hiet u moeder vrouw goedele,
een hartoginne fijn,
was hillebrand u Vader,
zo bistu de zoone mijn,
hy schoot op sijn helme,
hy kusten hem aen sijnen mondt,
nu dank ik god den heeren,
dat ik u zie gesond.
Og Vader lieve Vader,
de wonde die ick u heb geslage,
wil ik al mijn leven lank,
in myn herten dragen,
en swijget zoone stille,
der wonde weet ik wel raad,
wy wille van hier scheyde,
godt sterck ons op de vaardt.
Nu neemt my gevangen,
als men een gevange doet,
vragen u dan de lieden,
wat man dat gy daer voert,
so suldy hem dan seggen,
't is een die quaatste man,
die oyt op dese werelt
van Moeders lijf gewan
Het viel op eenen Saturdag.
omtrent den Vesper tijdt,
dat den jongen Hillebrandt,
de groene gaerde op reet,
hy voerde op sijn helme
van goude een Cranselijn,
en neffens sijne sijde,
den liefsten vader zyn.
| |
[pagina 816]
| |
Hy voerden hem gevangen,
al sonder arge list,
hy sette hem by sijnder moeder
bove haer aen den dis,
zoone wel lieve zoone,
dat geeft my al te vry,
waerom gy dese gevangen,
hier zettet boven my.
Moeder zeyde hy moeder,
de waerheyd sal ik u zagen,
aen geender groen heyde,
hadt hy my by na verslage,
tis hillebrand de oude,
de liefste vader mijn,
nu neemt hem in uwen armen,
en heet hem wellekom sijn.
Sy nam hem in haer armen,
zy kuste hem aen sijn mond,
nu dank ik god den Heere,
dat ik u zie gesont,
wy wille van hier scheyden,
en varen in ons land,
te barnen binnen der steden,
daer zyn wy wel bekant.
|
|