Minne-plicht ende kuysheyts-kamp



[pagina 126]
De wyse. Myn Angenietje. WEl benje noch sieckjes, ghy sieter soo blieckjes, Myn trouw haertyge vrient, het blyct wel datjet mient, Doe ghy de minne int harte liet gaen soo diep, Ghy bleefter wat staan, en waerter verraan, Gheschooren, doe icket verliep. Ick bender ontsprongen, de dartele jonghe, Ick spring en singer verblyt, daer ghy nu suffert syt, Dat ghy met suchten droef nu steent ick singht, Ick hebber de moet, en tisser myn soet, Daer ghyder u handen om wringht. Ick oeffen de dansjes, en andere cansjes, Ick seyl, of ick ryder te paart, Als ghy suft by den haart,
[pagina 127]
Men seyd wel eer wat aerdiger quant is dit, Maer isset gheen schandt, tis sonder verstandt, Je dut daerje staat daerje sit. Ick gaeder verkeeren, in deughd en met eeren, Als ghy sit om een hoeck, al met de neus int boeck, Als ghy dan s'nachts niet leggen en kent noch rust, Van droevich ellendt, dan ben ick gewendt, Te slapen met grooter lust. Ghy pruylter en preutelt, ghy mymert ghy reutelt, En somtyts benje stom of 't antwoordt is te dom, Ghy kuyert alleen en schuwter meest al de lien, En sytter geweest soo rustigh een geest, Als icker oyt heb gesien. Dit syn de gebreecken, van minnende leecken Als men een blauwe scheen gestooten heeft ant' been,
[pagina 128]
Dat gheen artzny genesen en kanof kruyd, Maer die de Jongman souwredden hier van Dat moester dan weesen syn bruyt. H.S. FINIS.