D'Amstelsche zang-goddin

Lizander, op een onverwachte beschouwing van zijn Calista.

Toon: Koom, koom, mijn Flora, &c.

MYn lief, hoe kan'er

Wezen meerder vreught?

[p. 127]

 

Hoe kan Lizander

 

Scheppen meêr geneugt,

 

Als in 't aanschouwen, lief, van uw gezicht?

 

Waar door gy hem,

 

Zijn leven, ziel en stem,

 

Eeuwig aan u verplicht.

 

2. Wat onverwachte

 

Glans bescheen mijn ziel,

 

Toen mijn gedachten,

 

Nimph, voor wien ik kniel,

 

Eendrachtig treurde, om dat mijn gezicht

 

Juist op dien dag

 

Geen glans zou scheppen, ach!

 

Uit uw aanminnig licht.

 

3. Wat blixem-slagen

 

Kreeg Lizanders ziel,

[p. 128]

 

Toen't helder dagen

 

Van uwe oogen viel

 

In mijne oogen; maar zo onverwacht,

 

Daar ik, vol pijn,

 

Voorbelden my te zijn

 

In een bedroefde nacht.

 

 

 

Kon vreugt toen sterven,

 

Lief, ik hadd terstondt

 

U moeten derven:

 

Want Lizander vondt

 

Een hevig woelen door zijn ziele heen

 

Van vreugt en druk,

 

Van luk en ongeluk,

 

Zich kanten tegens een.

 

 

 

Ach! mijn Minerve,

[p. 129]

 

Vol van wijs heits gloor,

 

'k Zou daatlik sterven

 

Zo ik u verloor,

 

En neder dalen, als Orphé wel eer,

 

By 't Hof gezin

 

Der schimmen treden in,

 

En zoeken u daar weêr.

 

 

 

Of wil den hemel

 

Datik voor zal gaan,

 

Zo zal 't gewemel

 

Van mijn schim staag staan

 

Voor uwe oogen, gelijk als Melaan

 

Voor zijn Luzy.

 

Calist, dan zullen wy

 

Gelijk te ruste gaan.