De Amsterdamsche Pegasus
(1627)–Jacob Janszoon Colevelt, A. Pietersz. Craen, Jan Robbertsz, Matthijs van Velden–
Auteursrechtvrij
[pagina 157]
| |
Stemme: Ick lose suchten, die mijn banghe borst, &c.
EEn Harder jong bejaert, ging syne schaepjes weyden
Aen d'grasighe Oeuver vande sacht-sinnighe Vecht:
Die spelende door 't riet, gaet kronck'ligh hene leyden
Sijn stroompjes, die in zee voor Muyen dryven slecht.
2 Hy noch gantsch vry van min, en soete vrouwe-lusjes,
Bespotte vaeck de smart die anderen treuren doet,
Want geen geneught hy schiep in die sacht-klevende kusjes;
Maer al sijn trouwe sorgh was voor sijn Lam'ren hoedt.
| |
[pagina 158]
| |
3 Tot dat hy eensjes sach in 't goude sonnens dalen,
De schoone Roosimonda, neder in het gras,
En gants vermoeyt alleen een slaepjen sitten halen
Daer syne lamm'ren hy gewoon te wachten was.
4 Ach Hemel! wel wat schoon is hier neder geseten
Seght d'Harder? doch in yl wiert syn gemoet ontrust
Hy die van minnen niet voor desen plach te weten,
Kreegh door dit sien alleen een lief en soete lust.
5 Hy op haer kaeckjes blos en vermeljoene lipjes
Sijn oogen waeyen laet, en loost een suchjen uyt,
En voorder buycht sich neer tot even op haer slipjes,
Doch schoone Roosimond een ooghjen niet ontsluyt.
6 Den Harder dus verkracht van Min lach voor haer voetjes,
Sijn armpjes schragende op 't Nymph'lyns teed're schoot,
En sucht, en wedersucht, doch end'lingh pooget soetjes
Een kus te snoepen van haer fiere lipjes root.
7 Soo haest dees Minnaer dom haer poes'le leetjes roerden,
En voelt pas 't snuyven van haer teed're neus en mont,
't Bevalligh schepseltje vast sluym'rent op hem loerden,
En met haer adems-dauw hem heeft door 't hart gewont.
8 Och! seght hy, 'k voel de Min nu reede, die so soetjes
Na Tyters seggen is, maer laes! 't en dunckt my niet:
Myn Roosemondetjen dit syn te strenge boetjes,
Om een onnoosle kus te lyden strackx verdriet.
|
|