Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons

de thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte

Voce mea ad Dominum. Psal.lxxvij.

§ Dauid verhaelt de grootheyt syner verdruckinghen, end versouckinghen: daernae oock door wat middel hy tot eenen goeden eynde ghecomen sy, naemlick door’t betrauwen in de goedheyt Gods, welcke hy wel aenmerckt, wt den voorledenen weldaden, end den krachtdadighen wercken des seluen,

ICk riep, mit myn stem, tot den Heere,
Wanneer ick was in lyden groot:
Ick riep, mit myn stem, tot God seere,
End hy heeft my verhoort, in nood.

[fol. 68r]

 

 

Wanneer my was banghe,

 

Ick socht mit verlanghen.

 

Aen mynen Heere troost,

 

Myn hand was by nachte

 

Steets ghestreckt, mit klachte,

 

Myn siel bleef onghetroost.

[fol. 68v]

 

Wanneer ick by my ouerdachte

 

Gods handel, so maecktɇ ick misbaer,

 

Ick klaeghde by daghɇ, end by nachte,

 

De gheest besweeck my gants end gaer.

 

Myner ooghen schelen

 

Hielstu, dat ick quelen

 

Moeste daer sonder slaep:

 

Ick was so verslaghen,

 

Vermoeyt, mits myn klaghen,

 

Dat ick bleef sonder spraeck.

 

 

 

Alsdan dachtɇ ick op d’oude tyden,

 

End op d’oude iaeren ick sach:

 

S’nachts ouerleydɇ ick myne lieden,

 

Daermit ick my te troosten plagh.

 

Ick sprack, wel beraden,

 

Hoe swaerlick beladen,

 

Mit mynen hertɇ onvroo,

 

End myn gheest gheringhe

 

Kreegh in sin veel dinghen,

 

End ondersochtɇ also:

 

 

 

Sal ons die Heer eewlick versteken?

 

Sal hy ons niet meer vriendlick syn?

 

Sal syn goedheyt ons steets ghebreken,

 

End syn woord eewlick, t’onser pyn?

 

Heeft oock God vergheten,

 

Of soudɇ hy niet weten,

 

Sick te ontfermen meer?

 

Sal hy in syn tooren

 

Besluyten syn ooren,

[fol. 69r]

 

End syn ghenaden teer?

 

 

 

Ick began te dencken ten lesten,

 

Dits niet dan myne kranckheyt klaer,

 

De rechte hand des Allerhooghsten

 

Verandert sulck wesen voorwaer.

 

Ick bedacht Gods węrcken,

 

End dyn wonderwęrcken,

 

Die du daer heefst ghewracht:

 

End van all dyn daden,

 

End van dynen raden

 

Sprack ick, niet onbedacht.

 

 

 

O Heer, dyne weghen end raden

 

Syn vol allerley heyligheyt.

 

Wie is so groot een God van daden,

 

Als onse God, van eewigheyt?

 

Du bist, na recht męrcken,

 

Die daer wonderwęrcken

 

Wtrichtest ouer breyd,

 

Du heefst laten blycken

 

Dyn kracht, op ęrdrycken,

 

Onder de volcken wyt.

 

 

 

Du heefst, Heer, wt louter ghenade,

 

Verlost dyn volck gheweldelyck,

 

Naemlick Iacob, mit synen sade,

 

End Iosephs kinders te-ghelyck.

 

De waters, o Heere,

 

Hebben, t’onser leere,

 

Dyne maght wel ghesien,

 

End sy syn beuonden

[fol. 69v]

 

Krachtloos, die afgronden

 

Verschrickt oock gheweest syn.

 

 

 

De wolcken hebben oock ghegheuen

 

Vele waters, door reghenslagh,

 

Hebben ghedondert daer beneuen,

 

Dyn haghelschut men vlieghen sach,

 

De stem dynes donders

 

Is, mit vele wonders,

 

In der lucht stęrck ghehoort,

 

De blixem die lichten,

 

Sloughen de ghesichten,

 

D’ęrd was door vreeß beroert.

 

 

 

Heer, in der See syn dyne weghen,

 

End dyn paden, in watern stęrck,

 

Waerdoor du woudst dyn volck beweghen,

 

Męr dyner stappen bleef gheen męrck.

 

Als een kudde schapen

 

Leyddestu dyn knapen,

 

Dyn trauw volck, door de hand

 

Mosis end Aaron.

 

Hier wt klaer, als de Son,

 

Werdt dyn goedheyt bekent.