Hondert Psalmen Davids mitsgaders het ghesangk Marie, t'ghesangk Zacharie, t'ghesangk Simeons
(1561)–Jan Utenhove–
Auteursrechtvrijde thien Geboden, de artikels des Gheloofs, t’ghebed des Heeren &c. ouerghesett in Nederlandschen dichte
§ Dauid bringht hier in het Hebreish volck sprekende, end sick verhueghende ouer de verlossinghe, wter langduerighe Babilonische gheuanghenisse. IVechet Gode, du ęrdsche dal,
Van syns naems heerlicheyt singhet,
| |
[Folio 60v]
| |
 Biedt hem eer, na węrde, ouer al,
Segt Gode, mit een verlinghen:
Hoe schricklick du bist,
In dyn węrcken frisch,
De vyanden dyn,
Sullen dy dienstbaer syn,
| |
[Folio 61r]
| |
 Om dyner moghentheyt willen.
Dat ęrdryck sal aen alle syd.
Dy aenbidden end vereeren,
End dy lof singhen ouer wyd,
End dynen naem mit sanghɇ eeren:
Komt hierhęr mit vliet,
Gods węrcken aensiet,
End hoe wonderbaer
Syn raedslaghen syn daer,
Ouer de kinders der menschen.
Hy heeft dat Meer in ęrde dorr
Verkeert, tot syns lofs verklaren,
So dat sy fyn ghegaen syn door
De vloed, end in hem vroo waren.
Hy hęrscht mit syn kracht,
Van eewigheyt af,
D’Heydens aensiet hy.
Die afuallen van dy,
Sullen sick gants niet verheffen.
Ghy volcken louet onsen God,
End predickt hem mit gheschalle,
Mit vliete maeckt so vele doch,
Dat syns loues stem verschalle,
Hy heeft ons daer styf
Behouden te lyf,
| |
[Folio 61v]
| |
Toeghelaten niet
Heeft hy, dat tot verdriet
Onß voeten struyckelen souden.
Als beproufdestu ons, o Heer,
Als siluer, on eenigh schenden,
End brochst ons in t’strick, end slougst meer
Een keten aen onse lenden.
Als lietestu toe,
Dat m’ons leyd doen sou,
Als moesten wy schoon
In vier end water gaen,
Du salt ons verkoeling gheuen.
Ick sal dan vrymoedigh ingaen
In dyn huys, mit offerbrande,
End myn beloften dy voordaen
Betalen, in allen stande:
Die myn lippen vry
Ghedaen hebben dy,
End die myne mond
Belooft heeft, in der stond,
Doe ick was mit nood beuanghen.
Ick sal dy opofferen koen
Brandoffervet, mit ghebede,
Mit wederen rueckbrandsel schoon,
Ossen end bocken daermede.
Komet nv welaen,
So veel daer beuaen,
Mit syn vreese syt,
Dat ick segghe vry wt,
| |
[Folio 62r]
| |
Wat God ghedaen heeft mynr sielen,
Ick heb tot hem gheroepen fyn,
Mit mynen eyghenen monde,
End hy is, on eenigh waenschyn,
Verhooght, door mynr tonghɇ wtkonden.
So ick had ghesien
Quaed in’t herte myn,
Of eenigh bedrogh,
Die Heer soude my doch
Niet so gunstlick verhoort hebben.
Auer God heeft my nv verhoort,
Wt vaderlicker ghenaden,
My komende, gaer onghestoort,
Op myns biddens stem, te staden.
Lof sy Godɇ alleyn,
Die daer niet onreyn
Gheacht (somen siet)
Heeft myn ghebed, end niet
Syn goedheyt van my ontoghen.
|
|