Devote oeffeninghe op de vijf lettere van de soete ende alderheylichste namen Iesus ende Maria
(1628)–Augustinus van Teylingen–
AuteursrechtvrijStemme: Doen Daphne d’overschoone Maegt.Als Iola d’onberade Maeght
Van Iesus haer vlucht nam ter wereld-waert in,
| |
[pagina 212]
| |
En van hem snel wierdt na-ghejaeght
Al lopende, roepende: schoone Godin,
Toeft wat, toeft wat weest niet verbolghen
Ey waerom loopje dus teghen de windt?
Leeuwen, noch Beeren, noch Tyg’ren u volghen
Maer het is Iesus die u soo bemint
Wilt u erbermen // yet
Acht ghy mijn Kermen // niet
Laet ghy mijn liefde dan in de lij,
Hebt deernis, o Iola, hebt deernis met my.
De geen daer voor ghy zoo schou vlucht
Is d’edelste harder, die Israel weyt
En daghelijcx door de blaeuwe lucht
De gulde glans van sijne stralen verspreydt
T’eerste wesen is mijn Heer Vader
Hemel en aerde, en Tartarus staen
| |
[pagina 213]
| |
Tot het ghewenck mijnder oogen te gader.
Ick ben de Zon, en mijn Moeder de Maen,
Kruyden en bloemen // die
Ick t’uwer vromen // bie
Locken mijn stralen alleen uyt d’aerd.
Magh dit u niet locken? o maget bedaerdt.
Bedaerd, bedaerd, u eedele Ziel!
De wereldt betovert, de duyvel bedrieght
En t’vleesch bekoord, met weelden yel,
Die rasser vergaen als een schaduw vervlieght
Maer vergaen soo datse na laten
Beel-berou, jammer, en eeuwigh verdriet:
Die u noch rijckdom, noch wellust, noch staten,
Princen, noch hoven en matigen niet
Acht ghy dit oogen // blick
Dan van zoo hoogen // schick
| |
[pagina 214]
| |
Dat ghy daer over soo grooten schae
Zoudt willen verdraghen, van ‘tHemelsch ghenae?
Neen, Iola, neen dat waer te zot,
Voor my te verdrietigh, en voor u te hart,
Weeght eens te recht het hooghste lot
En leght daer beneffens mijn bloedighe smart.
‘K segh de alder weerdigste kosten
Van mijn rood-verwige pijnighe bloedt,
Daer ick de zielen aen’t kruys mee verloste
Ende de wereldt door hebbe vergoedt
Toondt dan te wesen // wijs:
En laet u dese // prijs,
Hebdy tot noch toe daer in gemist
Van deser uur af toch niet lopen te quist.
Keert dan mijn schaepje, keerd wederom
| |
[pagina 215]
| |
Of wacht u te minsten te rassen u loop:
Op dat mijn liefden u bekom;
En weder magh koijen by alle den hoop
Houdt daer is mijn innighste zegen,
Gundt dan dat ick weer wat vrolijcheyts raep
‘K hebbe ghelaten de negentigh neghen,
En naer u loop ick mijn honderste schaep
Ey laet u vanghen // dan
Om ‘tlief verlangen // van
Alle de hemelsche burgery!
Die over u vindingh haer maken sal blij.
O af-grondt van mijn herders min!
Onweerdige voeten, flucks staecktme u loop
Ick wil dat mijn Heer Iesus vin,
En daer na ghevonden wel vastelijck knoop
| |
[pagina 216]
| |
Knoop met koorden van minne streken
End’ over beyde sijn schouderen swier.
Knoope met koorden die nimmer en breken
Iesu, o Iesu! beswachtedt u dier
Van alle sijden // toch:
Dat het door lijden // nch
Weelden, van u genade en schey
Maer eeuwelijc nder de lelien wey.
|
|