Den singende swaen
(1664)–Willem de Swaen–
Auteursrechtvrij
[pagina 43]
| |
Stem: Lestmael reê ick ter jachte. Ofte: Wel dus bedroeft Jonckvrouw.
AGniet van edel bloed
Te Romen voortgesproten,
Van imborst teer, en soet,
Met graty overgoten.
Van wesen schoon, maer meer van deughd,
Patroners' van de jonge Jeughd,
Die haer in U verheught.
Van wesen.
2. Ick kom nu tot U tre'en
Om U geluck te wenschen,
Met ziel, en al mijn le'en
Voor God, en alle menschen.
Ghy zijt die Maeght, wien ick bemin,
Op wien ick heb geleyt mijn sin,
Wiens leven ick begin.
3. Als Ghy waert darthien jaer,
Hebt Ghy langs straet gewandelt,
In zeden schoon en klaer,
Van niemand oyt gehandelt.
| |
[pagina 44]
| |
Ghy waert een ongeschende Blom,
Den Roem van 't g'heele Christendom,
Waer van ick my berom.
4. Doen quam U in 't gemoet
Een jonghman vol van weelden,
Heel machtich rijck van goet,
Die sich uw' trouw inbeelden:
Waerom hy U tot Vrouw versocht,
U die U had aen God verknocht,
Die nae gheen trouw en docht.
5. Ghy sloucht hem af, en seyd',
Wie heeft u hier gesonden?
't Is qualijck aengeleyt,
Gaet wegh van deser stonden:
Gaet wegh van my ghy helschen brand,
Ghy spijs des doods laet los mijn hand,
En packt u aen een kant.
6. Een ander heeft mijn trouw,
Aen wien ick ben verbonden,
Wiens Moeder, Maeght en Vrouw,
Den Duyvel heeft verslonden.
U gelt, u goet, u groot geslacht,
Juweel, en gout, ick niet en acht:
Na God alleen ick tracht.
7. Dees is 't die my regeert,
Wiens Soon ick eertijds trouden;
Die is 't die my begeert
Altijdt een Maeght te houden.
Die is mijn deel, die is mijn lot,
Die is mijn Heer, die is mijn God,
'k Acht heylich sijn Gebod.
8. Den jonghman slough ter ne'er,
Bedroeft van hart en sinnen;
Hy nam naer huys sijn keer,
Hy was geraeckt van binnen.
Hy worden sieck: ach! Gansch beducht
Sijn Ouders zijn: en tot de lucht
Vlieght op een groot gesucht.
| |
[pagina 45]
| |
9 Sijn Vader, vol van haet
Quam U, Agniet, begroeten
Dat G' oorsaeck waert van 't quaedt,
't Welck sijnen Soon ontmoeten.
Hy was 't die spoedich U ontboodt,
Hy was 't die U onkleeden bloot,
En dreyghden met de dood.
10. Maer siet! Ghy klouck en vroom,
En onbevreest van harten,
Gingh stout, en sonder schroom,
Ghy vreesden geene smarten.
't En was niet vreemt, want d'Engel schoon
Met licht beschermden u persoon,
En loofden grooten loon.
11. Ghy heen ginght na 't bordeel
Met Moeder-naeckte leden,
Uw' Bruydegom geheel
Met hayr die we'er bekleeden.
Het Hemels Hoff een kleedt U sondt,
Het welck' Ghy voor uw' voeten vondt,
Ghy trock dat aen terstond.
12. Den Bouf quam tot U in
Om U te gaen onteeren,
Vervult met Venus min,
Ey! wie sal hem afkeeren?
't En is geen nood, hy wort vermoort,
en in sijn sonden hy versmoort,
Wie heeft sulcx oyt gehoort?
13. Den Engel stondt U voor,
Hy heeft dien slach gegeven;
Den Bouf sijn ziel verloor,
En werdt berooft van 't leven.
Den Vader huylt, de Moeder kermt,
Maer Ghy haer beyde trouw ontfermt
By God, die U beschermt.
14. Want Ghy door uw' gebe'en
Sijn leven hebt verkregen;
Toen houden op 't gesteen
| |
[pagina 46]
| |
Door dese Godes zegen.
Maer evenwel, mijn liev' Agniet,
Ghy door het swaert u bloed vergiet,
Uw' Ziel ten Hemel schiet.
15. Met recht ick Dy nu groet
Seer ed'le Martelersse,
Ick val U we'er te voet,
Getrouwe Patronersse.
U draegh ick op mijn hert, en le'en:
Bevrijdt my van het helsch geween
Door uwe goe gebe'en.
16. Agniet! Ghy hebt gestaen
In 't midden van de hette,
Sy heeft U niet misdaen,
Want God den brand beletten.
Belet in ons Cupidoos brand
Door uw' gebe'en, reyckt uyt uw' hand,
Brenght ons in 't hemels land.
|
|