|
| |
| |
| |
Den oorsprongh en den lof der rym-konste
beschreven tot antwoorde op de vrage van de Reden-rycke Gilde der dry Santinnen tot Brugge
die 't heel Land daer toe versochten om hun Konst te loonen met silvere prijsen tot betreffingh van den Lof wierden aan d'Hr. de Swaen voor syne Gilde vereert 2 silvere kandelaren
In Godt is myn begin, in dit oneyndigh Wezen,
Waer uyt dat alle goedt en gaeven zyn gherezen,
Dien grondeloosen schat in mildtheyt uyt-ghestort,
Die altydt mede-deelt, en noyt vermindert wordt.
Soo haest als Adam was uyt synen niet verheven,
Godt heeft hem het gebruyck van spraek en tael gegeven,
Hy leerde hem de maet, de stellingh en 't gheluyt
Van ieder Letter-greep, hy ley den regel uyt
Om naem en woorden t'saem te schicken naer de reden,
En syn ghedacht aldus aen andere t'ontleden.
Soo heeft den eersten Mensch uyt Godt de spraek geleert,
Syn kinderen uyt hem; die eyndelyck vermeert
In menighvulde Stam, in 't schryven onervaeren,
Tot beter heughenis de woorden deden paeren,
Om aen te teeckenen door eenigh Rym of Liedt,
Al wat'er wonderbaer te vooren was gheschiedt.
Doch, naer verloop van tydt, als Godt aen Adams Neven,
| |
| |
Besloten had in schrift syn reyne Wet te gheven:
Dan quam de Rym-konst eerst vol luyster in het licht.
't Was Moyses die ons liet het oudste schrift en dicht:
't Was Moyses die van Godt de kennis heeft ghekregen,
Om met Ghesangh en Rym te melden synen zegen,
T'erhaelen syn ghebodt, en door soo soete leer,
Het uyt-verkoren Volck te hechten aen den Heer.
Dit hoort men jaerelycx de waere Kerck belyden,
Doen sy al treuren viert des Saligh-maeckers Lyden.
Sie daer den oorsprongh van de Rym-konst. Haeren Lof
Geeft aen ons onderwerp een veele ruymer stof:
Door-soeckt al wat'er oyt gheschiedt is in 't voorleden,
By alle Volckeren, hoe woest, hoe wildt in zeden,
Ghy siet die wyse Konst door g'heel het aerds Geslacht,
Om haere soetigheyt en nutbaerheyt gheacht.
Haer ampt is leer en vreught, sy onderwijst al singen,
Sy weet door aerdigheyt tot in de Ziel te dringen:
Sy maetight, toeft en weckt de tochten van 't ghemoet,
Sy keert den haet in min, de bitterheyt in soet,
d'Onsteltenis in rust, de wraeck in medelyden,
Den arbeydt in ghemack, de droefheyt in verblyden.
Doch, raecken wy den Lof der Rym-konst naerder aen,
Wy sien haer t'allen tydt ghedeckt met Lauwer-blaên:
Soo ras de weirelt wordt vervult met in-gheseten,
De stichters der Ghemeente en Rycken, zyn Poëten,
De Wetten staen in Dicht, de Godts-dienst, zede-leer,
Den loop van Sonne, Maen, en Sterren, en wat meer
Natuer verborgen houdt, wordt in gesangh beschreven.
De Konst, op d'hoogste trap van Heerlykheyt verheven,
Aenschouwt haer yveraers vereert met Rycken loon,
Groot-achtingh, prys en lof... Den grooten Macedoon
| |
| |
In eenen Oorlogh die g'heel Asien doet waghen,
Beyvert haeren roem: hy vindt syn wel-behaghen
In 't Rym-werck van Homeer; hy leest het met aendacht,
En smaeck geheel den dagh, hy rust'er mee by nacht:
Wat segh ick van den Heldt die d'eersucht van Afrycken
En 't Heyr van Hanibal, voor Roomen dede strycken?
Wat segh ick, nevens dien, van Cesar en August,
Dry Vorsten even groot in moedt en eerens lust,
Die midden in een last te swaer voor hondert Helden,
Uyt liefde tot de Konst hun tael op maete stelden;
En door die drift, soo wel als door hun kloeck beleyt,
Verheffen hunnen Naem tot in d'onsterflyckheyt.
Maer't gen al d'achtbaerheyt der Rymkonst gaet te boven,
Is, dat sy is gheschickt om eeuwig Godt te loven:
Daer is g'heel haeren roem, dat sy tot Lof-Sangh dient,
Van hem, die allen lof en roem alleen verdient.
Ghelyck sy quam uyt Godt soo gaet sy tot hem keeren,
Sy sproot uyt synen Geest om syne grootheyt t'eeren,
Sy keert naer synen Gheest die haer gheheel besit,
Haer eynde en haer begin behouden 't selve wit.
Spreeck Moyses, Debora, Job, Samuel laet hooren
Uw Sangen! David speel! dat Salomon de Chooren
Van Levy tegen een doet singen in Godts Kerck,
Des werelts achtste, neen, het eerste wonder-werck.
Ghy Joodtsche Synagoog, kom 's Heerens Lof verbreyen,
Van Adams tyden af tot aen de Machabeyen,
Al wat'er tot dien eynd' ghebracht wiert in het licht,
Is Rym, en Lof-ghesangh, en Veersen, en Ghedicht.
Maer wat voor Schoonheyt komt voor myn ghesicht gheresen!
Sy draeght de Liefde in d'oogh, de Majesteyt in 't wesen,
| |
| |
Den honingh in den mondt; haer kleedingh is sneeuw wit,
Haer sluyer purper roodt, waer op in hun ghelit
De silv're sterren, en vergulde vlammen blincken;
Stil! 'k sie de Synagoog voor haere voeten sincken,
t'Wyl David haer syn harp met nedrigheyt aen-biedt,
Leen ooren: sy verheft een noyt-ghesongen Liedt,
't Gen' Hemelen en aerd tot 's Alder-hooghstens zegen,
Roem, Lof-Sangh, Heerlyckheyt en glory komt bewegen.
Ick ken des Heerens Kerck en uyt-verkooren Bruyt,
Die d'oude en nieuwe Wet in haer verbondt besluyt;
En om haer Bruydegoms weldaeden t'openbaeren,
Ghedicht en Rym vereent met pypen ende snaeren.
Soo looft sy haeren Godt: soo wordt in Sions Troon
Syn Heerlyckheyt verbreydt met eenen nieuwen toon,
Van Maeghden sonder smet gelyck aen Engellinnen:
Hier onder mengelt sigh 't gesangh der dry Santinnen,
Die met Prins Michaël aen-vangen Godes lof:
Der Seraphynen Heyr, gheheel het Saligh Hof
Erhaelen op Ghedicht en maet die blyde Psalmen:
Wy doen dien Hemel-klanck op aerde wedergalmen,
En loven met gesangh den Heer ons hooghste Goedt,
't WYL brUgh nU WeDer VIert Des heYLants
|
|
Auteursrecht onbekend