|
| |
| |
| |
Madrigalia, di Luca Marenzio. a 5.
| |
Madonna mia gentil. 2.
MYn God mijn hoogste goed? danck moet u wesen
Dat ghy mijn hart gheresen
Hebt uyt de aerdtsche dalen,
Daer soo veel luy in dwalen,
Heer gunt my u gena, tot sulcken schemel,
Dat 't lijff op d'aerd, De ziel woon in den Hemel.
| |
Santava la pinvaga. vers. 2.
Singt, singht mijn ziel ter eeren d'hooghsten segen,
Heeft uyt sijn heetste vyer van charitaten,
Tot gheheugh van sijn bebloede weghen.
O soetste spijs! Ay dierste prijs!
Maer wanneer ick stel besijden
Het soetste, het suerste lijden,
Soo wensch' ick om twee harten, om twee harten,
Daer van 't een sich verblijde
| |
Deggio dunque. 3.
Zoud' ick dan gaen begeven, helaes!
Soud' ick dan gaen begeven
Die my doet leven! die my doet leven,
En dat om een deel id'le beelden
Van 's wereldts korte weelden.
Foey, foey sonde, snoo verrader;
Geen dingh ter wereldt quader.
| |
| |
| |
Io partiro. Vers. 3.
Wat soud' ick gaen beginnen?
Wegh sonde, wegh! mijn lief mijn uytghelesen
Heeft my, heeft my bewesen, heeft my bewesen
Al te groote Mirakelen van minne.
Veel liever, och! veel liever
| |
Ma voi. 4.
Maer Heer! of ick uw' paden,
Door 't helsch bedrogh, of 't krancke vleesch bestreden,
Versucht, soo toont genade.
Gh'en woudt toch t'geender stonde,
Te quist gingh door de sonde.
| |
Ecco. 5.
Ziet hier, siet hier lieve Lente weder
Mijn ziel ontwaeckt, en werd van liefde teder,
Hoe'n bloeyen niet uw' zinnen, van binnen!
Nu ghy 't swarte Aerdenrijc witte bloemen van buyten,
Blommen van buyten, alomme siet uytspruyten.
Vlecht Roos- en Lelij kroonen,
Sulcke die een oprecht gheloof vercieren.
Hoordt de vog'len eens singen,
Van woorden en van seden.
| |
Ridian gia. Vers. 5.
Siet hoe schoon is't alomme,
| |
| |
De Velden het woud begroeijen,
En bloeijen sonderlinghe.
Och! wie sou niet ontspringhen?
Verwurpe siel! wie sou hem niet bekleden
In nieuwe tijden, oock met nieuwe seden?
Staet op! den Heer is vande dood verresen.
Des eyscht het blydste jaer het blydste wesen.
| |
Piagge. 6.
Gracy Iesu Meester, graci Iesv Meester.
Wilt mijn misdaden, misdaden vergeven.
Ach my rouwt al te zeer mijn sondigh leven!
Ick heb gedoolt, en ben uyt 't spoor gheloopen,
Maer uw' genade, Heer, staet altijt open.
Pater peccavi! uw' oordeel doet my duchten,
Al die te recht eens versuchten.
| |
Occhi lucenti. Vers. 6.
Hoe kan 't geschien dat uyt u t' eender tijden
Komt in mijn ziel soo veelderhande lijden?
Angst, rou, blyschap, haet, liefde, hoop en tooren
Voel ick tot eender stonde,
(Als ick u sie) dat in my werdt ghevonden,
Want als ghy schreydt, wie sou d'ondeugd niet haten!
Ramp de sonde! ramp de sonde!
Met uw' oogen te meedooghen?
Ter wijl dan uw' twee lichten
Dat ick met al mijn sinnen
't Quaedt altijdt magh verfoeyen,
| |
Cadde. 7.
Tot val quam wijlen d'eersten Adam,
Als hy viel van sijn ingeschapen waerde,
Nu rijstse, nu rijstse door den tweeden meer als voren,
Versoent van Godes tooren.
O groot geluck van Adams sonde!
Die sulcken soen ons heeft gevonden!
| |
| |
Dat hy dan t'allen stonden
Gepresen zy van sijn verloste knapen,
Die goed de werelt schiep
| |
Se voi. Vers. 8.
Die my hoedt soo in weelden als smarten,
Na dien uw' handt my geven
Daer ziel en lijf van leven,
Zoo'n kan te geender uren
Mijn wesen sonder by te wesen duren.
Heer genade! laet ick u nimmer derven,
Want al die 't leven laet, moet waerlijck sterven.
| |
La bella. Vers. 9.
Als ick mijn oogen hef van hier beneden
Naer Godes stad, die eeuwelijcken vande
Driftighe vloeden geniet de soetste vrede,
Ter wijl men, leyder, hier met blinde handen
Te vergeefs soeckt te vatten d'yd'le beelden,
Zoo schrey ick, en lach ick, met sonderlinge posen,
Dat ick verlenght ben van de liefste weelden,
End' efter wacht den blijdsten hof van Roosen.
| |
Chi vuol. 10.
Die Cupidoos vermogen, en sijn netten,
Sijn pijlen, sijn boogen, sijn hetten,
Wil met vervooghde sinnen verwinnen,
Die'n heeft niet dan te letten
Hoe Magdaleen deed vluchten
| |
Mentre. Vers. 10.
Ter wijl des Somers singen
Van sangh, die niet en rijmt
Zoo denck ick om de winters,
Hongers pijnige splinters,
| |
| |
Inder hellen, Oy me! oy me!
| |
Sotto l'ombra 11.
'k Zocht eens mijn lief door't groen van een warande,
En siet! terwijl ick my nederboge,
Met twee gevouwen handen,
Docht my ter goeder trouwe,
Daer een visioen te sien // en sey: Jonckvrouwe
Zoeckt wel! want in wellusten, ick noyt en ruste,
Zoeckt wel! 't is een ander slagh
| |
Questa di verd' herbette. Vers. 11.
Dese bedoude Rosen, en vruchten versch gepluckt,
Zijn u tot segen van Dorithee verkregen,
Zoudt tot de wet des Heeren:
Die ten Hemel van't rood schavot geklommen,
Tot dat gh'er oock sult kommen.
| |
Partiro dunque. 12.
Iesv genade // verlost my vanden quaden,
Wilt t'mijnder hulpe letten met bystant snel,
Heer gundt dat ick verkiese
Door bancken, pleyen, platen,
Eer 't leven te verliesen,
Eer 't leven te verliesen,
| |
| |
Een eeuwigheyd van leven.
Daer ick u loven, t'samen
Zal met uw' Eng'len. Amen.
| |
Togli dolce. Vers. 13.
Neemt ten danck Heer der Heeren
Dit soet geblomt van Rosen en Filieren,
Het welck ick t'uwer eeren
Versch heb gepluckt, om u Outaer te cieren.
Heer ick ben u minste slaefje!
| |
Basciami. 14.
Kust mijn ziel eens met d'eyge tippen,
Iesv Heer, van uw' roode lippen,
Want daer en waren noyt geschapen' soeten,
Daer aen ick buyten u mijn lust kon boeten.
End' of my de ziel door ongewoonlijcke weelden
Door 't honigh van u smeken.
Ja of ick 't schoon besterve,
Geluck, geluckich meer als duysent-werven,
Quam ick in Iesvs schoot van minn' te sterven.
| |
Due Rose. Vers. 14.
Twee schoone Rosen wel te saem gebonden
Heeft aen mijn ziel mijn beminden gesonden,
D'een witter als de sneeuw', en d'ander blosend,
Zulcks sijn levrey daer is sneeuwigh en rosend,
Die hy droegh gaf hy my met sulcken lachje
Dat ick verlieven most op 't scharpe drachje,
Volght Iesum na, sprack hy, en leeft eenvuldigh,
Van leven suyver, en van lijden duldigh.
| |
2. Parte, Non ved' un simil. 15.
Men sagh noyt sulcken gift van lief verleenen,
Zeyd' ick, al lachend' en suchtende met eenen,
| |
| |
Na vergeldingh graegh, na den arbeyd wederborstigh,
Nochtans nat van Christus beker dorstigh,
Gaet, sprack ick, Bode, en seght mijn uytverkoren:
Dat ick aen neem te volgen op sijn sporen.
| |
Lasso. Vers. 16.
Vergeten' zielen! hoe langh sult gh'u verielen?
Hoe langh sult gh'u bederven?
D'wijl dat ick om de ponden
Helaes! ey keert toch weer!
Mijn liefd' is al te teder.
| |
L'asto. 17.
D'wijl ick werelds mensch, vast mijn tijt verleurde,
En mijn hoofd eens misschien ten hemel beurde,
Als juyst 't schoon gestart de wereld verclaerde,
Hoe schoon de Hemel was boven de aerde,
Quam my een heyligh licht, door Godes segen,
Blicks-gewijse, vermengt met dunnen reghen,
Haestelijck lijf en ziel alsoo beweghen
Dat my de werld gansch is gheworden tegen.
| |
Tissi.
Christus de dood wou sterven,
D'oogen gewendt naer hen, die door haer sonden,
Hem oorsaeck waren van sijn diepe wonden.
En seyde: ay lieve zielen!
Ziet hier hoe uw' mis daden
Mijn teere leen aen 't cruyssen-hout vernielen.
| |
Freno.
Toomt, toomt uw' quade tochten,
Zondaer, die my tot dees' ellende brochten.
Had ghy uw' weelden end' opgeblasen' staten,
Vw' onversaden kist, en buyck gelaten.
Ach! 'k waer noyt gekomen
In 't diep van dese rood-bloedige stromen.
Maer siende den sondaer dat nu eer lange
| |
| |
Den Heer sijn geest sou geven,
Zey met beschaemde, en nat betraende wangen,
En dat voor dijn quaed leven?
| |
Cosi.
Dus storven beyde, door de selve wonden
Dat dan geen sonden meer in ons en leven.
| |
Dolorosi. 20.
O Vader Abraham, 'k en kan niet duren
In d'onlijd'lijcke hette van d'helsche gloeden.
Des ick by nachten, daghen, stonden end' uren
Eeuwelijck schrey, 't verlies van d'hooghste goeden.
Ay my! geknars der tanden, huylen en jancken,
Zwavel, vyer, tangen, platen, pleyen, bancken,
Zijn hier de minste porcy onser erven,
Maer 't swaerst van allen het aenschijn Gods te derven.
| |
Giunto a la tomba. 21.
Voor 't graf des Heeren 's avonds versch begraven,
Magdalena, jalours van sulcken have,
Lag gestreckt als voor dood, end' onbewogen
Aen 't koude marmer besturven: maer uyt haer oogen
Een vloed gebobbelt quam, terwijl sy schreyde,
En met een trage stem: Oy me! uytberste en seyde.
O marmer lief! men vont noyt delicater,
Die binnen hebt mijn vlammen, en buyten 't water.
| |
2. Parte. Non di morte.
Heylligh graf, daer de dood wel eer uyt briefde
Haer gesagh; zijt nu 't eyge hof der liefde.
Want gevoel 't minne vyer dwars door uw' steenen,
Niet wel soo soet, maer warmer als voor heenen.
Ey lieve, neemt dit suchten en deese kussen.
Neemtse met dese tranen, die ick tussen
Vw' reten stort: En wiltse voor my geven
Aen hem, die door sijn dood my gaf het leven.
| |
| |
| |
3. Parte. Da gli lor. 22.
Ey geeftse hem; op dat hy eens verresen
Mijn droeve ziel eens wil gedachtich wesen,
Want die hier haer misdaed met rou beklaeghden,
Weet ick wel dat om hoogh altijd behaegden;
Perdon kreegh ick van sonde door sijn genade,
Wanneer de hel mijn ziel hadd' overladen;
't Is weerom sijn genade die my doet durven,
Want die in liefde leefde, in liefde sturve.
| |
4. Parte. Et amando morro.
Rust nu soeten Iesu uw' lieve leden;
Maer vergund dat ick oock in d'eyge stede,
Daer ick helaes, nu dolen gae rondomme,
Met ziel en lijf sulcken rust magh bekommen,
Dat mijn geest, vermaeckt met uw' hooghste gaven,
Mijn quaed sondig vleesch met u magh sijn begraven;
Wijlen dat ick bewandel d'aerdsche wegen,
O! krijgh ick dit geluck, noyt hogher segen.
| |
Fillida mia. Vers. 26.
Bruydegom lief! uyt duysend uytverkosen,
Blanck en blosende als de Meyse Rosen,
Vlucht niet meer metter harten,
Maer siet aen dese smarten
Die ick nu langh verdraegh. O Heer! en laetje
Niet kennen aen een bevend-Meye blaetje.
Ick ben te swack, en ghy te sacht van moede,
Streckt over my dan uw' vergulde roede.
| |
O hime. Vers. 29.
O Hime! waer is mijn hart, waer zijn mijn sinnen,
Die my 't vleesch de'en beminnen!
Van 't hooghste goed, om een deel ydelheyden.
Foey my, onsaligh! wat mocht ick gaen beginnen!
Dat ick den Schepper liet van Lucht en Aerde,
Voor snuystering van soo geringen waerde.
Ay 's werelds dicken duyster! ay kleyne kennis!
Die my veroorsaeckt heeft soo grooten schennis.
| |
Venuta. Vers. 25.
Ick sliep in bey mijn ooghen,
| |
| |
Maer 't hart dat waeckte,
Als Godes soet vermoghen,
Mijn droeve moed met sijn genade raeckte.
Mijn Bruygom was gehanghen
Aen 't Cruys, docht my. End' ick met rode wangen,
Riep: o Heer 't zijn mijn sonden,
Maer spaert my, Maer spaert my!
Lief kint en wilt niet vresen,
Dit zijn de pleysters die u weer genesen.
| |
2. Parte.
Waer med' ontwaeckte ick allens-allensjes,
De ziel vervult met duysend soete wensjes.
Doch wou noch niet ontslapen,
Tot dat mijn lief, och armen!
Na 't omhelsen my liet uyt sijn twee ermen.
| |
Ecco l'aurora. 32.
Ziet hier de morgen met haer roode wangen,
Voetje voor voetje vorderen haer gangen.
Ziet hier de fackel vanden dagh geresen,
Met het cieraet van sijn vergulde wesen.
Ziet hoe de nacht haer swarte zeyl moet strijcken;
En na de kusten van 't Noord-westen wijcken.
End' ick onsaligh wil mijn dicken duyster
Niet laten voor des Hemels gulde luyster.
| |
Gia torna. Vers. 32.
Hoe vrolijck, hoe blijde maeckt nu lucht en aerde
De jeugdige April gelaen met blommen!
| |
Chi fara fed.
O uytgelesen tijden om ons t'ontlasten!
Met bidden en met vasten!
En te leven voort-aen na Goods behagen,
Dat dan van minst te meest een yder passe
Met vasten, asch en tranen,
| |
| |
Sijn vuyle ziel van sonden schoon te wassen,
En roepen uytter harten: O Heer genade!
Spaert en straft ons toch niet naer ons' misdaden.
| |
[De Meert onstuymich]
De Meert onstuymich, versacht, vlucht onder d'aerde,
De witte Mateliefjes zijn weer gekommen,
Het pluym-gedierte met veelderhande kelen
Haer toonen singen, fluyten, krijten, quelen;
End' ick helaes! vervooght door qua gewente,
Ben altijt dor van leven en van Lente.
| |
Mus dio. fol. 19. Vers.
Sappi Signor che Anima son io,
Da Christiani gia nat' e Baptizata.
Ma dal giudicio Altissimo di Dio
Al foco eternamente condamnata,
Per esserstala à Christo Signor mio,
Mentre io vissi spiacevol & ingrata
D'altre infinite equesta grotta piena,
Poste per simil fallo in simil pena.
| |
Translaet.
Vraeghdy wie'k ben? ick ben een ziel ontbonden,
Die tot de gunst wel eer des Doops geresen,
Nu ben door 't oordeel des hoogstens om mijn sonden
Zoo langh als eeuwigh duert te vyer verwesen.
O hard gelagh! och sondaer tracht met boeten,
Terwijl ghy leeft uw' sonden te versoeten,
Want 't valt te swaer in d'afgrond vander hellen,
Voor een soo korten vreughd, geen end te tellen.
| |
Il dolce. fol. 14. Harm. Cel.
D'onnutte wereld my beloofde vrede,
Maer s'en gaf my niet dan onrust in stede.
O valsche wereld! schoon schijnende voor d'oogen;
V besuyckert fenijn heeft my bedroghen.
Bedroghen? Ja: want 't is geen vrede waerdigh,
Dat na de rust het oorlogh stracks heeft vaerdigh.
Weelde smart, maer het lijden doet verheugen.
Geluckigh dan die duldigh lijden meughen.
| |
Spunta van' giá. fol. 39. Vers.
Den aerdboem stondt verciert met Lente-rosen,
| |
| |
Soete vioeltjes ende tijdelosen.
Wrijttersjes, Kneuttertjes, Pittertjes en Sysjes,
Maeckten blyde, van nieugeblade rijsjes,
Het groene woud, end' all' die daer in woonen,
Met soete sang van veelderhande toonen,
Doorloopende de velden en versche blommen,
De jonghe dieren al jockende rondomme.
| |
2. Parte.
Als mijn gecruyste lief nu versch verresen,
Vrolijck belaste na de ziel te wesen.
Vree zy met u, door mijn gepijnde leden,
Sprack hy met soete reden, vrede, vrede.
Alleluja. Mijn ziel looft God van sijn mewaerde,
Dit schorte noch 't geblomt van onse aerde.
| |
Cantate.
O waerdigh heerlijck graf! O Marmer wit!
Met sijn vijf wonden rood,
Ghegroet, gheëert, ghepresen,
Gheheerlijckt moet ghy wesen.
Des staet ghy hier ten toon
Op't woord van Amos Soon.
Vanden hooghsten Koningh,
Heer gundt de knechten dijn,
Alhier te moghen zijn // te moghen zijn
Door 's Cruysses enghe baen
Door 's Cruysses enghe baen
Bewaerder Seraphin van Christus graf,
| |
| |
Sergeant van 's Konings staf,
Ey reyckt ons gins en weer
Eens 't wapen vanden Heer,
Met speeren, sponssen, tanghen,
Wy sullen 't roode houdt,
Verr' boven 't fijnste Goud,
De vrucht is weerom zoet.
Een Busseltje van Myrrh' is my Marien kind,
Want hem mijn ziel bemindt.
Zal claer sijn wooningh zijn.
Komt, komt, mijn uytverkoren,
Met Cruys, met Roe, met Dooren,
In 't diepste van mijn hart.
Want 't geen den Coninck smaeckt
Den dienaer oock vermaeckt. Heer gundt, etc.
| |
Crudel a. 6. fol. 36.
Iesu aen 't Cruys gehangen,
Ghy zijt mijn hoop, mijn wensch, en mijn verlangen,
Mijn hart, mijn sin, mijn leven.
Iesu, Iesu, aen 't Cruys verheven,
Maer hoe sal dit gheschien,
Want die geen hart en heeft
| |
| |
| |
Parto da voi. a. 6. fol 38. Vers.
Adieu, ick schey van aerde, van vrinden, end' alle maghen,
Om d'eeuwigheyd te wagen.
Ay! ay! dat ick dan moet sterven, moet sterven,
End' in een graf bederven.
Maer noch swaerder ellende!
Adieu tien duysent werven,
Moet ick dan scheyden, scheyden en sterven,
End' in een graf bederven!
Maer noch swaerder ellende
Adieu tien duysent werven!
Ay dat ick dan moet scheyden en sterven!
Adieu! ay dat ick dan moet scheyden en sterven.
| |
Ecco a. 6. fol. 43. Vers.
Verblijdt u aen de Serafinsche danssen
Zuyvere zielen, met uw' verdiende kranssen,
Van leli-wit end' uytgelese blommen,
Die ghy door reyne leden hebt bekommen.
O wat een dieren waerde! gh'en kunt niet vatten
De overmaten van uw' rijcke schatten!
Terwijl gh' alomme met d'ongeraeckte Choren
Blijmoedigh gaet het Hemels Lam nae sporen.
| |
Alma ben nata. a. 4. fol. 6. Vers. Music. Div.
Mijn dier ghekochte ziel! hebt ghy de smarten
Van't schadelijck vertreck van Gods ghenade
Ghevoelt, helaes! in't middel uwer harten,
Soo keert weerom naer uw' verlaten paden;
En seght: O Heer verlost my vanden quaden.
Ick bidde, Ick bidd' u wel ootmoedigh,
Na dien gh'aen 't Cruys voor my eens hingt so bloedig,
Dat my die roode plassen,
De Siel weer schoon, ja schoonder mogen wassen.
| |
Dolce contrade. fol. 5. Ibidem.
Segt dwarsse houten // En ghy metale bouten:
| |
| |
Waer is mijn Heer, die aen u hingh, gebleven?
Hy is alleen die my kan leven gheven,
Die my met sijn ghenade kan versaden.
Geeft my dan weer // mijn Heer,
Dat ick u daer en tusschen
| |
Da bei Rami. fol. 8. Vers.
In 't middel van de Lente (och! noyt soeter memori)
Viel van den Hemel een te lieven reghen,
Die met de rijckste Rente van genaed' en van glorij
Begiften quam de kerckelijcken seghen.
Gelijck de Bruygoms pleghen
Haer Bruyden te vercieren
Soo pronckt oock opter aerde,
De Bruydt der Heyl'ger Kercken.
't Zijn mollen die haer niet en willen mercken.
| |
Quando dagli occhi. fol. 8.
Als t'eender tijdt uyt mijn liefs Heeren ooghen,
Biggelende, helaes! de traenen vloghen
Met heele sluysen, niet dan uyt meelijden
Van die hy gaerne vande dood bevrijde:
Waert datsy wilden, sprack ick met goede reden,
Droevig-suchtende 't verswijm van sulcken vrede.
Ay eygen wil, ghy alleene kunt my bederven!
O hime! God wil niet dat wy sterven.
| |
Fra l'altre virtu. fol. 2.
Looft den naem des Heeren;
Saligh zijnse, saligh die hem vereeren,
Vereysschen van nu tot alder eeuwen
Te werden verheven // van all' die daer leven.
| |
| |
Dat Godes naem gheseghent en gepresen
Moet van eeuwen tot eeuwen wesen.
| |
Dure Vlucht. Quando la voce. fol. 2. Har. Cel.
Wanneer ghy siet de werelt soo verschuyven,
Christen ziel, bidt om pennen als van Duyven,
Daer mee ghy van beneen gaet vliegen heenen
Naer om hoog, daer Godt u rust sal verlenen.
Gewenschte rust, die alle smart te boven
Eeuw'lijc doet smaken de vreugd van 's Hemels hoven.
| |
2. Parte.
't Is dese rust, daer na 'k, met open wangen,
Mijn siel, mijn sinnen voel joken en verlangen,
Des ick versoeck, o aldermildsten Coningh!
D'alderlaeghste van uw' verheven woningh:
Op dat ick daer als dan vermagh te hooren
D'Hemelsche musijck der Maegde-Chooren.
| |
De Fortuyn. Donna la bella mano. fol. 4.
Fortuyn is geen Goddinne,
Sy rooft, sy buyt, sy plondert,
Niet eenen uyt besondert.
De hoog' en laghe woningh,
Van Irus af, tot Cresus d'eersten Koningh,
End' als sy ons by vlaghen
Wat goets schijnt t'huys te draghen,
Dat geefts' om weer te nemen,
't Was wel te zien aen 't korte Rijck van Bemen.
| |
Bacia mi. fol. 6.
Heer ghena, staet my by, want, Heer, uw' seghen
Is my van nood' in all, in al mijn gladde weghen,
Ick ben te kranck, en 't vleesch sou my doen dwalen,
Eylacen! meer als duysend-duysend malen.
Heer ghena, staet my by in al mijn' paden,
Heer ghena, ghena, ghena, ghenade,
Heer ghena, Mijn uytverkoren,
En laet mijn diere siel toch niet verloren.
| |
| |
| |
Musica Divina. Vers. 2. Poi chel' mio largo pianto. Orlando.
Na dien u tranigh schreyen,
Den Hemel weet te vleyen,
Na den Heer is door uw' oogen.
| |
Io mi son giovenetta. 3. Ferabosco.
Mijn hart is jongh, en vrolijck van naturen,
Des gaen ick my vermaken t'aller uren
In 't schoon gesicht van Godes creaturen,
Van Starren, Zonnen, Manen, Velden, Dieren,
Van witte Blommen, en roo Filieren,
End' al wat ick van waerde
Gaen ick te samen aerdigh vergelijcken
Op 't aenschijn vanden geen
Wiens lieve min // mijns harten sin
| |
Amor che deggio far. 3. Vers.
Hier op is 't Euangeli van 't verloren kind.
| |
Gionto m'hamor. 4.
Heer Iesvs hingh met twee bebloede armen
Voor mijn sonden, och armen!
Dat hy sijn geest sou geven,
Zey 'k: laet ick met u sterven,
Ja sterven, en met u leven,
Heer laet ick met u sterven, en met u leven.
| |
Amor el ver. Vers. 19. G. de Macque.
Zaligh Maria Maged wy u belijen,
Na 't inhout van uw' ware prophetijen.
Men hoorde noyt van een soo hooghen segen,
Als was die ghy vanden Heer hebt gekregen:
Van Moer en Maegd te wesen t'eyger stonde;
Verbidt toch dan de straf van onse sonden.
| |
| |
| |
Chi per voi non. fol. 10. Noë Faignient.
Die om u niet en suchten,
De volheyt vande vrede uwer greynsen,
Of reden, moet gebreecken.
| |
Morir non puo. 11. G. Maria Nanino.
Mijn hart en kan niet sterven,
En stervende nochtans sou 't saligh leven,
Maer leyder! 't wil niet derven
De losse weelden die 't vast aen d'aerde kleven.
O Iesu Heer! of ick van u verwurve:
Dat ick in u gesielt, in my versturve.
| |
Scoprico. Vers. 11. Idem.
Die sijn ziel hier bemint, die sal daer sterven.
Om 't aerds genot van sijn bedurve sinnen
Des hemels vreughd te derven!
| |
2. Parte. Se voi se te il mio sol.
Och hy waer my te sot, die soo sou kiesen,
't Zijn toch t'oneffen loten,
Voor drie duyts kinder-tuygh van poppen-koten
't Hoogste goet te verliesen,
| |
18. Caro dolce ben mio. And. Gabrieli.
O diergekochte zielen! waer toe te vluchten
Mijn liefde? daer ick hier hang aen 't cruys en sterve?
Zijn mijn' smarten en pijnen uw' genuchten?
Komt dan vry nader, en telt de rode kerven,
Die men mijn leden voor u doet besuren,
Tot dat mijn geest verscheyde in korter uren;
Maer geluckighe dood! kom ick u 't leven
Slechts door mijn wonden eeuwelijck te geven.
| |
| |
| |
Su su su non piu dormir. 29. G. Ferretti.
Houdt op, Heer! 't is al genoegh,
Want mijn hart noyt smart en droegh,
Die by u troost men kon gelijcken;
Des ick met luyder keelen roep:
Houdt op ick sal beswijcken,
Alder soetste leven! achime! achime!
Niet meer, die ziel wil my begeven.
| |
Ecco. 29. a 6.
Ick laet het bloed mijns harten
Aen hem, die 't sijn, helaes! voed met mijn smarten,
Van alle reed' onaerdigh;
Maer ghy, o mensch, onwaerdigh!
Versoent door sulcken dood, na sulcken lijden.
| |
Harmonia Celeste. a 4. voci.
2. Quando la voce. And. Pevernage.
Hier op is: De duyve vlucht, met haer 2. parte, vt supra.
| |
4. Donna la bello mano. M. A. Pordenon.
Hier op is: Fortuyn is geen Goddinne, vt supra.
| |
6. Baciami vita mia. Noë Faignient.
Hier op is: Heer gena, vt supra.
| |
Questo inditio fan. Noë Faign. Vers. 8.
Wanneer ick overdenck mijns Heeren smarten,
Versucht mijn adem: maer 't suchten gedijdt // my
Tot een gestagen wind, die't vyer mijns harten
Ontsteeckt, terwijl de medesucht doorsnijdt // my.
't Is God die door het geen hy heeft geladen,
My wegen laet mijn sond' en sijn genaden.
Maer, Heer! met wat mirakuleusheyd doeye
Mijn hart noch leven, en niet te min soo gloeyen!
| |
Dolce mio foco ardente. And. Pervern. 9,
Zoo jammerlijck te suchten?
Als een geveynsde ziel van my te vluchten?
Och mensch! ghy doet wel mercken
Vw' suchten uyt uw' wercken.
| |
| |
| |
Che fa. Luca Marens. 10.
Wat doen mijn sinnen heden!
Wat doen mijn tongh, mijn leden?
Hoe en loven sy niet den Heer der Heeren?
't Is reen dat al mijn krachten,
Woord', wercken, en gedachten,
Niet en doen als haer Scheppers naem vereeren.
| |
Tirsi con la 2. & 3. parte. fol. 13.
Hier op is: Christus de doodt wou sterven, vt supra.
| |
Il dolce sonno mi promise pace. 14.
Hier op is: D'onnutte wereld. vt supra. fol. 1.
| |
Sonno scend esti in terra. fol. 15. Steph. Fel.
De soete slaep quam neder, de slaep quam neder,
Van sucht en liefde teder,
Meer als de waeck oyt dede.
| |
2. Parte. Tu la ritorni a riva.
Van d'hemelsche genuchten,
Die nu noch van my vluchten,
Gaf sy my het genot met volle kaken
(Zoo 't scheen) te smaken,
Men sagh, men dacht, men hoorde
Een sulcken slag van dingen of van woorden.
Is de slaep den dood dan gelijck van wesen,
Zoo'n wil ick nu voordaen de dood niet vresen.
| |
Amor deh dimmi come. 17.
Hier op is: D hooge L. Vrou.
| |
Veramente in amoro. 17. Philip. de Monte.
Inde vleesch'lijcke minne
Is niet dan roed te vinnen.
Sy vleyt, sy streelt, sy troetelt,
Maer, helaes! na 't genot van weynigh uren
Doet s'haer minnaers besuren
Een beel-berou met smart en swart besoetelt.
| |
Io vo gridando. Gicolamo Conversi. 23.
Hier op is: De Hemelvaerd.
| |
| |
| |
Dolcissimo ben mio. Vers. 27. And. Gabrieli.
Aen u klaegh ick mijn smarten,
Zuyverste Maged! Ghy kunt my wel behouwen;
Al ben ick waerd te sterven,
Roert maer eens bey de Rosen
Die op uw' lippen blosen,
En sult my by uw' zoon gracy verwerven.
| |
Posso cor mio partire. 28. L. Marens.
Daer is oock God te vinnen,
Hoe goed, hoe goed is't, en hoe lustigh,
Te woonen met malkanderen gerustigh.
Des liet den Heer sijn knapen:
Vree, vree, vree zy met u,
Daer is oock God te vinnen.
| |
Viente me filli. 29. G. P. Manenti.
Komt mijn beminde. De morgen komt, wort wacker.
Staet op, en gaet met my tot inden acker,
En Leeljen daer staen blincken en blosen,
De wijngaerden die 'k inde Lent dee snoeyen,
Beloven ons veel druyven, na dat sy bloeyen.
Komt gaen wy, en laet ons t'samen leven,
En daer sal ick u lief mijn boesem geven.
| |
Amor fo sent' un resp. a 6. 27. Har. Cel.
Iesv! ick voel een aentocht van uw' minne,
Zoo soet, dat al mijn aerdsche sinnen
Met groot begeeren // haer tot u keeren,
Hoe lief is't my te sterven?
Hoe soet is't my te derven
Die ydele wellusten, daer ick in plagh te rusten,
Heer! wie sou uw' weldaden // hier by gelijcken;
Want uw' genade // doet mijn ziel beswijcken.
| |
| |
| |
Symphonia Angelica. a. 4.
Nova leggiadra. Dominico Lauro.
O alderclaerste Starre // Ziet eens hoe wy verwarren
Hier in de diepe baren // Des zees, die wy bevaren.
Ey! laet ons niet te gronde // Zincken door last van sonde,
Maer met lief d'hoogste heylen
Op uw' claer licht beseylen.
| |
Donna bella gentille. Vers. 4. C. Verdonch.
Hier op is de Goods-brief.
| |
Chi salira. Graches de Weert. 5.
Ick beurde 't hoof om hoogh, na 't huys des Heeren,
Zorgvuldigh wie mijn' kranckheyd sou verweeren,
En siet, de rechterhand van d'aldergrootste
Boodt sijn getrouwe hulp aen d'aldersnoodste.
Ick vaerdens' aen: En sey: Heer uw' genade
Bestier mijn gangen voordaen in al uw' paden,
De weg is dwarsch, en sibb'righ zijn mijn soolen,
Heer staet my by; want anders sal ick dolen.
| |
Dissi a l'amata mia lucida stella. L. Marens. 8.
Ick sloeg mijn betraent gesight na de zee-sterre,
Die ons ontsteeckt van verre,
Om t'helpen als wy dwalen,
Vlammen vyeren en stralen. En riep versoent mijn falen.
O reyne Maeghd en Moeder!
Bidt, dat my uw' zoon wil wesen een behoeder.
| |
Un nuovo Cacciator. 15. Gastoldi.
Een Jager nieu te veld, sagh ick dees dagen,
Die met een praetje 't Venesoen wou jagen.
Hey Jager! dese jaght sal u niet baten,
Gaet vry naer huys, men vingh noyt wilt met praten.
| |
2. Vers.
Een nieuwe Prekebroer, der nieuwen Kercken,
Maeckte ons saligh sonder goede wercken.
O nieuwe Prekebroer! swijght; wie sou hopen
Den Rosen-hoed te winnen sonder lopen.
| |
Io Cantaro. G. Conversi 16.
Al wat uw' hand hier vint, dat werckt gestadigh,
| |
| |
Ziet toch hoe schielick dat hier d'uren draeyen,
En die nu sparigh saeyt, sal sparigh maeyen.
| |
Baciami vita mia. 17. G. Ferretti.
Verlicht mijn oogen Heer, verlicht mijn oogen,
Op dat ick niet en val in 's doods vermogen!
Laet uw' genade my ter deugd verwecken,
'k En wil niet dat den vyand my begecke.
| |
Tra mille fiamme. 18. Horatio Vecchi.
Met duysend vlammen, end' even so veel koorden,
Ontsteken ende binden te gaer Heer Iesvs woorden.
't Zijn niet dan honigh-raeten, niet dan leven
Dat sijn lippen uytgeven.
Die met u bloed my waerdigde te kopen!
Wilt my noch vaster aen uw' genade knopen.
| |
Amor poi che non vuole. 19. L. Marens.
God lof! na dien mijn sonden // Door Christus wonden
Versoent zijn en vergeven // Zoo wil ick voordaen leven
Blijd' en bevreest; en wenschen
Dat den Heer zy gedient van alle menschen.
| |
2. Pars. Cha strinse mai.
't En waer den Heer my hadd' ontladen,
Mijn ziel waer heden // Ay! daer beneden
Ter hellen; daermen altijd sal met tanden
Knarsen, schreyen, en branden,
Des ick, des ick wil wenschen
Dat den Heer zy gedient van alle menschen.
| |
Ros bianche vermiglie. 20. L. Marens.
De roo Rosen en Leeljen, de Paerlen en Coralen,
Goud-draed, Granaten // End' alderley cieraeten,
En duysend wonderheden // Wil sien al hier beneden,
In een wesen // Van d'Engelen gepresen,
Die heeft maer aen te schouwen
't Wesen schoon onder Vrouwen.
| |
Lasso ch' ogni Angeletto. 22. G. M. Nanino.
Hoordt toch hoe dat de dieren
| |
| |
Met soete sangen haren Schepper vyeren.
De Nachtegael en laet haer niet verdoven,
Het Leewerckjen klimt van d'aerd na boven
Van 't vlug-gediert, doet sijn uyterste beste.
Alleen mijn droeve sinnen
Van Gode vluchten, en van sijn blyde minne.
| |
Tirsi in ira. 24. Hipp. Sabino.
Ach! ondanckbare zielen! waer toe mijn leden
Weer te slaen aen een Cruys, door snode seden?
Was 't u dan niet genoegh, mijn dierbaer leven,
Eens te sien aen een hout voor u gedreven?
Ay! quisters van mijn pijn! Ay! bloedige sonden!
Schuldenaers van mijn dood, en van mijn' wonden,
Als ghy dan eens hier voor sult lijden moeten;
Zeght dan: Dit's bloed des Heeren dat wy boeten.
| |
2. pars. Et Secca.
Maer neen, dit waer te swaer voor u, och armen!
Toont dan berou; end' ick sal uw's ontfarmen.
Ten lesten toe staet open mijn genade.
Dismas aen 't Cruys, en quam noch niet te spade.
Komt ghy dan oock, en seght, met droeve woorden:
Heer gena! och dat ick u oyt verstoorde.
| |
Vn tempo sospirava. 36. G. Ferretti.
Ic plagt mijn tijd voorleden // Met suchten te besteden,
Terwijl ick d'yd'le brocken
Des werelds in wou schocken,
Maer nu ga 'k singen heen
Verhongert niet als vooren, neen, neen, neen.
| |
Melodia Olimpica.
O come e grand martire. 2. Andr. Pevern.
't Is al te swaren lijden // Sijn liefde te vermijden,
Mijn God! al soud' ick sterven // Zoo'n kan ic u niet derven,
Foey, foey des werelds weelden!
't Zijn niet dan yd'le beelden,
Dan schauwen, schimmen, nietten,
Daer is maer Gods genade // Die 't hart my kan versaden.
| |
A che piu strali. Vers. 2. C. Verdonck.
Och! niet meer pijlen Heer! ick geef my over,
Laet my maer leven, en sluyt my in uw' kercker,
| |
| |
Daer ick sal zijn een wercker
Voor u, die mijn waert een soo lieven Rover.
| |
Voi volete. 3. Pietro Philippi.
Houdt op, en straft my niet in uwen tooren,
Ick ben te swack geboren,
Des sondaers dood was noyt toch u begeeren,
Maer dat hy leven sou, en sich bekeeren.
Ick heb berou, ochime! ochime! van al mijn' sonden!
Die 'k weet dat van uw' wonden
Aen 't cruys de oorsaeck waren;
Voort-aen, eer duys en duysend-mael te dulden
De swaerdste dood, als te keeren tot d'oude schulden.
| |
Non al suo Amante. Vers. 3. L. Marens.
Dian' en toonde noyt soo schoon in d'ooghen
Wanneer Acteon haer de leen sach logen,
En wasschen in't middel van crijstalle vloeden,
Als my lest scheen een vrou die een scharpe roede
My braght, en sey: tast aen en wilt daer mede
Castijden uw' misdadige leden.
Ick schrickten eerst, maer namaels op de waerde
Gelet, al bevend 't lief geschenck aenvaerde.
Het lief geschenck aenvaerde.
| |
Moriro cor mio. 4.
't Is genoeg! mijn sinnen // Vatten geen groter minne,
Vw' naem zy duysend werven,
Mits ghy voor my wout sterven,
Gedanckt; maer 't overdencken
Vws doods, mijn hert doet drencken
In tranen, ja beswijckt, en sterft van rouwe.
V dus doorwont in 't cruyce te aenschouwen.
Dit lijd g' o Heer, o goetheyt vol genade!
Om dat voor ons g' in liefd u soud versaden,
Van schaemt ick sterf, dat 'k u, almachtich Heer,
Hier voor met al, niet kan vergelden weer!
Gena, o God, o God! tot u is 't dat ick vliede!
V heyl'gen wil laet toch in my geschieden!
Te leven wel, en salich kom te sterven.
Op dat uw' throon ick eeuwich mag beerven.
AMEN.
|
|
Auteursrechtvrij