Gulde-jaers feest-daghen of den schat der geestelycke lof-sangen gemaeckt op elcken feest dagh van 't geheele Iaer
(1635)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 1029]
| |
Ach! 't was te kleynen moed
Die met soo harden boet,
't Geweld haer deed bepijnen.
Voorsightigher was Wenefrijd,
En stercker boven maten:
Die wijlen om gelijcke strijd,
Van God gebenedijd,
Nu en tot alder tijd,
Het leven heeft gelaten.
Gelaten, segg' ick, door het swaerd,
Van die haer t'alderbeste
Wou schennen; meer als 't leven waerd.
Sa! sprack sy wel bedaerd:
Slaet, steeckt, als ghy maer spaerd
Mijn eer, voor al de reste.
't Is al te wreed, en God verbood
Het moorden, t' allen tijden.
Noch daer en werde sulcken nood
Gevonden noch soo groot,
Die toeliet eygen dood:
Maer wel de dood te lijden.
Gelijck als dese reynste Maeghd,
Wanneer m' haer wou onteeren.
Indien mijn wellust u behaeght,
Fijn man! sey sy: verdraeght,
Dat ick nu gansch ontvaeght,
Mijn hoofd wat ga palleeren.
Hy liet het toe, op's Magets woord.
Maer als sy nu ontlopen
By na was door een and're poort,
Most sy, van hem bespoord,
Met al te wreden moord,
Haer reyne vlucht bekopen.
Blijft staen, riep hy, ghy hoer! blijft staen:
Blijft staen: Nu moet ghy sterven.
Mijn sucht is nu tot haet vergaen,
Om dat ghy dorst bestaen,
| |
[pagina 1030]
| |
Mijn liefde te versmaen
Zoo dick, soo menigh werven.
Slaet toe vry, snoodsten vande mans!
Ghy kunt u leed nu wreken.
Des geeft uw' haet, my aen den dans
Der Maeghden, d'eerste krans
Des Hemels, die bykans
Uw' liefd' my had ontstreken.
Princesse Wenefrijd! besit
De kroon aen u gegeven,
Wel rijckelijck te gaer geklit
Van Roos' en Lely-wit.
Maer liev', ons oock verbid,
Een reyn verduldigh leven.
|
|