Extractum Katholicum, tegen alle gebreken van Verwarde Harsenen
(1631)–Joannes Stalpaert van der Wiele–
Auteursrechtvrij
[pagina 567]
| |
[pagina 568]
| |
 in// Toeft wat, :ſſ: weest niet
verbolgen// Ey, waerom loopje
dus tegen de wind? Leeuwen,
noch Beeren, noch Tyg’ren u vol-
gen// Maer het is Iesus die u zoo
bemind// Wilt u erbermen iet,
| |
[pagina 569]
| |
 Acht ghy mijn kermen niet,
Laet ghy mijn liefde dan inde ly,
Hebt deernis, o Iola, hebt deernis
met my.
II.
De geen daer voor ghy zoo schouw’ vlucht
Is d’edelste harder, die Israel weydt,
En dagelijx door de blauwe lucht
De gulde glans van zijne stralen verspreydt.
’t Eerste wezen is mijn Heer Vader
Hemel en aerde, en Tartarus staen
Tot het gewenk mijnder oogen te gader.
| |
[pagina 570]
| |
Ik ben de zon, en mijn moeder de maen.
Kruyden en blomen// die
Ik t’uwer vromen//bie
Lokken mijn stralen alleen uit d’aerd.
Mag dit u niet lokken? o Maget bedaerd.
III.
Bedaerd, bedaerd, u edele ziel!
De wereld betovert, de duyvel bedriegt
En’ t vleesch bekoord, met weelden iel,
Die rasser vergaen als een schaduw’ vervliegt.
Maer vergaen, zoo datze nae laten
Beel-berou, jammer, en eeuwig verdriet:
Die u noch rijkdom, noch wellust, noch staten,
Princen, noch hoven en matigen niet.
Acht ghy dit ogenblik
Dan van zoo hoogen schik,
Dat ghy dit ogenblik
Dan van zoo hoogen schik,
Dat ghy daer over zoo groten schae
Zoudt willen verdagen van ’t Hemelsch genae?
IIII.
Neen Iola, neen, dat waer te zot,
Voor my te verdrietig, en voor u te hart.
Weegt eens te recht het hoogste lot
En legt daer beneffens mijn bloedige smart.
‘k Zeg de alder waerdigste kosten
| |
[pagina 571]
| |
Van mijn rood-verwige pijnige bloed,
Daer ik de zielen aen ’t kruys mee verloste
Ende de wereld door hebbe vergoed.
Toond dan te wezen wijs:
En laet u deze prijs,
Hebdy tot noch toe daer in gemist,
Van dezer uir af toch niet lopen te quist.
V.
Keerd dan schaepje, keerd weerom.
Of wacht u te minsten te rassen uw’ loop:
Op dat mijn liefden u bekom;
En weder mag koyen by alle den hoop.
Houd daer is mijn innigsten zegen
Gundt dan dat ik weer wat vrolicheyds raep.
‘k Hebbe gelaten de negentig negen,
En naer u loop ik mijn honderste schaep.
Ey! laet u vangen dan
Om ’t lief verlangen van
Alle de Hemelsche burgery!
Die over u vinding haer maken zal bly.
VI.
O afgrond van mijns harders min!
Onwaerdige voeten, fluks staektme uw’ loop.
Ik wil dat mijn Heer Iesus vin,
| |
[pagina 572]
| |
En daer nae gevonden wel vastelijk knoop
Knoop met koorden van minnen streken
End’ over beyde zijn schouderen swier.
Knope met koorden die nimmer en breken.
Iesu, o Iesu! beswachteld uw’ dier
Van allen zijden toch:
Dat het door lijden, noch
Weelden, van uw’ genade en schey
Maer eeuwelijk onder de lelien wey.
|
|
