Davids Psalmen

53 psalm.

1.

Der dwaasen hart sei, uit hun boos gemoed,

Daar is geen God. Sy hebben sich verdurven,
En 't grouwlik, door hun onrecht doen, verkurven,
Want niemand van die groote schaare doet

Ooit eenig goed.

2.

God keek daarom, van uit des heemels bogt,

Om eens te sien wat 's menschen kinders deeden,

[p. 128]

 

Of iemand van hun allen, hier beneeden,

 

Verstandig waar, en God, uit liefde, socht,

 

Of noch iet dogt.

3.

Maar hy bevondt den doolweg algemeen,

Een ieder was van hem te rug geweeken,
Te saamen vuil, vol stanks, en zielgebreeken,
Daar isser geen die goed doet, jaa niet een,

Van groot, noch kleen.

4.

Wel isser by die onrecht werk bestaan

Geen kennis dan, dat sy myn volk opvreeten,
Gelykse brood, met grooten honger, eeten?
Sy roepen, in hun boosheit niet begaan,

God nimmer aan.

5.

Daar was geen schrik, maar siet wat daar geschiedt,

Elk schrikt, vol schriks, want God verstrooit de beenen
Des heirs van uw beleegeraars daar heenen,
Gy maakte hen, wyl God dien hoop verstiet,

Beschaamt tot niet.

6.

Quam Zions heil voor Israël doch aan!

Als God syn volks gevangens weer doet keeren,
Zal Jakobs huis verheugt den Heer vereeren,
Zal Israël verblydt syn lof voortaan

Elk doen verstaan.