Davids Psalmen


47 psalm. 1. Volken, wyd, en syd, Klapt, al t saam verblydt, In der handen palm,
[pagina 114]
Maakt een schellen galm, Dat uw stemme juich, En Gods roem getuig. Want de Heer, met eer D'allerhoogste heer, Dien men vreesen moet, Een grootkooning, doet Wat hy wil op aard, Oover al vermaart.
2. Meenig volkryk land Brengt hy, door syn hand, Onder onse magt, 't Allervreemdst geslacht Werpt hy dweeg van moed Onder onsen voet. Hy verkoos ons lot, Ons ten erfgenot, Op dat Iakob bloei,
[pagina 115]
Hoog, en heerlik groei, Want syn liefde viel Op die vroome ziel.
3. Siet, die God, de Heer Vaart nu op met eer, Op geschal, gesank, En basuingeklank. Singt dan, singt Gods lof, Singt hem psalmenstof, Singt hem, die gewis Onse kooning is. Want God is alleen Kooning van de zeen, Van des aardryks perk, En haar gansche werk.
4. Psalmsingt hem ten prys, Tot elx onderwys. God bestiert, en hoedt Ook het heidensch bloed. God sit, heerlik schoon, Op syn heilgen throon. Veel vrywillig saad, Volken eêl van staat, Nu gedweeg versaamt, Zyn Gods volk genaamt, Als de vroome stam Van syn Abraham.
5. Want al wat op aard Ryksschild voert, of swaard, Is in Godes hand. Hy beschut elx land, Als de hoogste magt, Dies seer hoog geacht.