Davids Psalmen

39 psalm.

1.

Ik sei, 't is best dat ik myn mond behoe,

Op dat myn tong geen sonde doe,
Ik zal myn mond met breideltuig beslaan,
En dus, op t naauwst, bewaaren gaan,
Terwyl die boef, die zoo godlooslik leeft,

[p. 95]

 

Noch daagliks voor myn oogen sweeft.

 

2.

Dies scheen ik stom van swygen, want ik sweeg

Van 't goede selfs, als waar ik veeg,

Maar seer beroert, door 't smarten van myn leed,

Wierdt, in myn middel, 't hart my heet.

Daar ging een vier van myn gepeins, aan brand,

Dies sprak myn tong, doe uit den band:

3.

O Heere, maak myn einde my bekent,

Gy mat myn daagen, tot hun end,

Ai doch, hoe kort? och doe de weet aan my

Van hoe verganklik dat ik zy.

Gy maakte, sie, myn dag een palmbreed wyd,

Niets is voor u myn leevens tyd.

4.

Voorwaar de mensch, al staat hy vast, en fier,

Is ydelheit, en niet een sier.

Ja ieder mensch die wandelt in een beeld,

En woelt, hoewel 't hem niet verveelt,

Gansch ydelyk. Men gaart van ooveral,

En weet niet wie het krygen zal.

Pause.
5.

Maar nu ik, Heer, de weereld vast veracht,

Wat goed is 't dat ik dan verwacht?

Ik hoop op u, verlosme van al 't quaad,

Dat, door myn afval, my belaadt,

En stelme, door een snooden dwaas, en sot,

Niet tot een ieders smaad, en spot.

6.

Ik werd weer stom, en doe, in al myn leed,

Myn mond niet op, wyl gy t my deed.

Neem uwe plaag, waar onder dat ik leg,

[p. 96]

 

Genaadiglyk van op my weg.

 

Want ik beswyk, om dat uw hand my smyt,

 

En onophoudelyk kastydt.

7.

Bestraftge slechs een man die onrecht doet,

En, naa uw leer, sich niet verhoedt,

Strax smelt aan hem al wat bevallig staat,

Zo dat het, als een mot, vergaat

Een ieder mensch blyft waarlik ydelheit.

Verhoor dan wat myn beede seit.

8.

Uw oore neem, o Heer, myn schreijen aan,

En swyg niet op myn droef getraan.

Ik ben u vreemd, en maar een gast van veer,

Als alle myne vaaders eer.

Verquik myn ziel, laat af, met slaan, van my,

Eer dat ik weggaa, en niet zy.