Davids Psalmen

18 psalm.

Ik heb u, Heer, gansch hartlik, lief gekreegen,

Gy vest myn staat, en sterkt my in myn weegen,
De Heer is self myn steenrots, burgt, en slot,
Hy helpt my uit, en blyft alleen myn God.

1.

Hy is myn rots, ten toevlucht in myn lyden,

[p. 34]

 

Myn heilhoorn, schild, en hoog vertrek in stryden.

 

Ik riep den Heer, die prysenswaard is aan,

 

En sag verlost myn vyanden verdaan.

 

De dood omving my met haar band, en strikken,

 

Een gansche stroom van boosen dee my schrikken,

 

Ik was omringt met banden van de hel,

 

De strik des doods bejeegende my fel.

 

2.

Dus bange riep ik tot den Heer, verslaagen,

Myn roepen en ging tot mynen God, met klaagen,
Dies kreeg myn stem, in syn palleis, gehoor,
En myn geschrei tot hem quam in syn oor.
Doe beefde d'aard, met dreuning haarer vloeren,
Doe moest de grond der bergen sich beroeren,
Sy daaverden, en gaaven krak, op krak,
Om dat syn geest van moeilikheit ontstak.

3.

Daar ging een rook uit syne neus na booven,

Verteerend vier, uit synen mond gestooven,
Stak koolen aan, en brandde van hem seer.
Hy boog het swerk des heemels, daalde neer,
En donkerheit was onder syne voeten.
Hy voer, en vloog, om myn party t'ontmoeten,

[p. 35]

 

Op schouders van een Cherub, heel geswind,

 

Ja hy vloog snel op vleugels van den wind.

1 pause.
4.

Hy sette sich in duisternis versteeken,

Omtentte sich met duistre waaterstreeken
Van wolk, in wolk, uit 's heemels luchtig dak.
Van glantsend licht, dat voor hem scheen, doorbrak
Veel haagelsteens, met koolen viers, syn wolken.
Ook sondt de Heer den donder, om die volken,
Langs 't heemelsch rond, en 's Hoogsten stemme gaf
Veel koolen viers, met haagel tot hun straf.

5.

Hy lietse vlugs verstrooijen door syn schichten,

Schoot blixemen, en deese schrikkig swichten.
Men sag hoe diep de waaterkolk sich strekt,
Vermids de grond des weerelds wierdt ontdekt.
Uw schelden, Heer, uw neuse, met haar snuiven
Van wind, op wind, dee 't nat verschrikt verstuiven,
Hy sondt my hulp van 's heemels hoogen top,
Hy nam, en trok my, uit veel waaters, op.

6.

Hy rukte my uit 's vyands sterke schaaren,

En die vol haats my veel te magtig waaren.
S'ontmoetten, op myn rampsdag, my seer slecht,
Maar ik vond steun, de Heere hielme recht.
Hy voerde my in 't ruim, van angst ontslaagen,
Want syne lust aansagme met behaagen.
De Heer vergoldt my naa myn rechts bestand,
En gaf my naa de reinheit van myn hand.

7.

Want ik behiel des Heeren weg ook heeden,

Ben van myn God nooit godloos afgetreeden,
Want al syn recht was steeds myn ooverleg,
Nooit dee ik syn insetting van my weg.
Ik was by hem oprecht in myn betrachten,
En wistme van myn onrecht wel te wachten,

[p. 36]

 

Dus gas de Heer my naa myn rechtssaak lag,

 

En naa syn oog my rein van handen sag.

2 pause.
8.

Gy houd u goed, by die u vreest, en goed is,

Draagt u oprecht, by die oprecht gemoedt is,
Gy toont u rein, by die de reinheit eert,
't Verkeerde hart bewyst gy u verkeert.
Want gy verlost bedrukten van hun plaagen,
Hoogoogig volk verneedert gy door slaagen.
Gy, Heer, myn God, maakt dat myn heillamp licht,
Uw glants verklaart myn duister droef gesigt.

9.

Ik loop met u door benden keurelingen,

En kan een muur met mynen God bespringen.
Gods weegen zyn volmaakt, en heel oprecht,
Doorloutert is 't al wat de Heere segt.
Hy is een schild, ter weer van alle vloeken,
Voor alle, die by hem hun toevlucht soeken.
Want wie is God, dan hy de Heer met een?
Wie is een rots, dan onse God alleen?

10.

Die God omgordt met kracht myn lyf, en leeven,

Maakt my myn weg volkoomen recht, en eeven,
Maakt my, des noods, als hinden, snel ter voet,
En stelt my op myn hoogten wel behoedt.
Hy leert myn hand seer strydbaar ooreloogen.
Myn erm verbuigt, ja breekt ook staale boogen.
Gy gaaft my heil, uw schild heeft my beschut,
Uw rechterhand was, Heer, myn schraag, en stut.

11.

Gy maaktme groot, door uwe vriendlikheeden.

Gy deed myn voet met ruime stappen treeden.
Nooit wankelden myn enkelen in 't gaan.
Ik joeg, en trof myn vyands heiren aan.
Ik hiel niet op, noch keerde weer te vreede,

[p. 37]

 

Voor dat ik hem, en synen hoop verdeede.

 

Ik staks' om veer, om nooit weer op te staan.

 

Sy vielen, van myn voeten voorts begaan.

3 pause.
12.

Ik wierd van u, ten stryd, omgordt met krachten,

Gy boogt voor my veel opgestaane magten,
Ook gaaftge my myn vyands nek, en ik
Vernielde braaf myn haaters, sonder schrik.
Sy riepen, maar daar was geen heiland neeven,
Tot God ook, maar hy wou geen antwoord geeven.
Ik sloegs' aan gruis, als stof van wind verjaagt,
En hebse saam, als straatslik, weggevaagt.

13.

Gy hielpt my uit het twistend volk in vreeden.

Gy stelde my ten hoofd der heidensteeden.
Ik werd gedient van volk dat ik niet ken,
Met dat hun oor maar hoorde wie ik ben,
Gaf 't aan myn ryk gehoorsaam veel vermoogens.
Veel vreemde lien erkenden my met loogens.
Veel vreemden ook vervielen heelendal,
En sitterden in hun geslooten wal.

14.

De Heere leeft, myn rotssteen zy gepreesen,

Seer hoog verhoogt moet hy, myn Heilgod, weesen.
Die God gaf my veel wraaks van myn party,
En bragt veel volks, door reeden, onder my.
Hy redtme van myn vyands oorlogsdeegen,
Ja gy verhoogt my booven 't volk dat teegen
My opstaan derft, gy rukte my beknelt
Los uit de hand des mans van puur geweld.

15.

Dies zal ik, Heer, u, die syn koonings leeven,

Door zoo veel heils, heel grootliks maakt verheeven,
Die David syn gesalfden, en syn saad
Goeddaadig zyt, en eeuwig niet verlaat,

[p. 38]

 

By 't heidensch volk, belyden gaan, en prysen,

 

En uwen naam, met psalmsang, eer bewysen.