Het fluitketeltje en andere versjes

[p. 49]

Op zoek naar Gip Gap Gonië

Er waren eens zeven meneren,
die wilden op zekere dag
zo vreselijk graag proberen
om gipgapgonisch te leren,
ze wisten alleen niet, ach!
waar Gip Gap Gonië lag.

Toen zijn ze dus alle zeven
maar in een klein bootje gegaan,
daar zaten ze dan en dreven
en wilden, zo mogelijk, even
dwars over de oceaan
naar Gip Gap Gonië gaan.

Daar zaten ze dan te turen
met kijkers in hun hand,
ze konden niet erg goed sturen
en dobberden uren en uren

[p. 50]

 

en zagen nergens land,

 

maar water aan iedere kant.

 

 

 

Ze hadden een beetje hinder

 

van lichte regenval,

 

ze zagen hoe langer hoe minder,

 

toen zei er een: Kijk ginder,

 

is dat de vaste wal

 

van Gip Gap Gonië al?

 

 

 

Ze tuurden alle zeven

 

en staarden in het verschiet,

 

maar kinderen denk 's even

 

wel heb ik van m'n leven

 

't was Gip Gap Gonië niet!

 

Een walvis, zoals je ziet!

 

 

 

Die slokte ze zonder mankeren

 

naar binnen in zijn maag,

 

daar zaten de zeven meneren,

 

ze konden zich daar niet keren,

 

de zolder was veel te laag,

 

daar zaten ze tot aan vandaag.

 

 

 

Nu zag ik met eigen ogen

 

vandaag in Monnikendam

 

hoe daar een walvis op 't droge

 

meneren heeft uitgespogen,

 

't was of er geen eind aan kwam,

 

dat zag ik in Monnikendam.

 

 

 

Nu hebben ze alle zeven

 

hun plan maar opgegeven

 

en zullen dus nu misschien

 

nooit Gip Gap Gonië zien.