|
| |
| |
| |
[Ick bid u, Heere, om ghena]
Na de Wijse: Ick wil gheen meer te biere gaen.
Ick bid u, Heere, om ghena,
Wilt mijner doch ontfarmen,
Waer ick my wende vroegh of spa,
Ick ben benaut, och! armen.
Om mijn sonden ende misdaet
Ick bid u, Heere, om ghenaed,
Wilt het my doch vergheven.
Want gy, o! Heer, doch niet begeert,
Des sondaers doodt mispresen,
Maer dat hy hem tot u bekeert,
En dat ick mach al nae u woordt
En gaen in uwe weghen voort,
Mijn druck wilt doch versoeten.
Dat ick met den verloren Soon,
En hooren uwe vreughde schoon,
Daer nae staet mijn verlanghen.
Verlanghen doet my altijdt meer,
Om nae u woordt te leven,
En dat ick my tot u, o! Heer,
In deughden mach begheven.
Vromigheyt en ghehoorsaemheydt,
Hem vreesen met gherechtigheydt,
In liefde nae 't betamen.
| |
| |
Liefde is 't grootste ghebodt en vree,
Tot Godt en onsen naesten mee,
En op sijn toe-komst wachten.
Wachten op sijn ghenadigheyt,
Als Maeghden wijs ervaren,
En als die sijnen Heer verbeyt,
Vergaren wilt my, Heer, altijdt,
Op dat ick mach ghebenedijt,
V stem met vreughden hooren.
De vreughde werdt alsoo verklaert,
Als Christus seydt ghepresen,
Wie Gods woort hoort, en dat bewaert,
Sal voorwaer saligh wesen.
Oock sullen due zijn saligh vroet,
Spreeckt Christus ons behoeder,
Die den wille mijns Vaders doet,
Dat's mijn Moeder en Broeder.
Christus die seyt met woorden goet,
Tot sijn jongers en lieden,
Saligh zijt ghy ist dat ghy 't doet,
't Gebodt so ons de Schrift uyt-leyt,
Spreeckt Petrus met betamen,
Wie Godt vreest en gherechtigheyt
Merckt wel op het woordt van doen,
Al nae des Schrifts oorkonde,
't Is 't alder-best nae mijn vermoen,
Godt vreesen t'allen stonden.
De Schrift die seydt seer klaerlijck noch,
| |
| |
Dat niet en naet het weten,
Maer het goet-doen sonder bedrogh,
Houdt de Wet en Propheten.
Christus die spreeckt met goet vermaen,
Om 't goet dat ghy my hebt ghedaen,
Sult ghy met my verblijden.
Tobias leerd sijn Soon met vliet,
Den Heer van jonghs op vreesen,
En sprack, mijn Soon, sorght doch niet,
Al zijn wy arm mispresen.
Wy sullen noch veel goets bevroen,
Den Heere vreesen en goet-doen,
En oock de sonden mijden.
Hier toe maeckt ons den Heer bequaem
Door sijn liefde ghepresen,
Dat wy altijdt sijn hooghe naem,
Met ernst moghen vreesen.
Prince, al in der eeuwigheyt,
Wy segghen nae 't betamen,
Lof, eer en prijs en danckbaerheydt
I.H. Pos.
|
|
Auteursrechtvrij