Zanglievende uitspanningen

[p. 123]

De bedroefde ouders.

Stem: Schreit niet meer: enz.

Schutte, Gez. D. I. blz. 58.

Vrienden! helpt ons traanen plengen!

En uit hart en oog gestort!

Helpt cipressenbladers brengen!

Traanen schieten ons te kort!

Smeekten wij, met pleitgebeden,

't Leeven van den Hemel af,

Vruchtloos!... 't spruitje is afgesneeden!

't Moet nu naar het donker graf.

Ouderliefde!... welk een woelen!...

Schreit haar traanen kinderloos!

Zou de stam geen pijn gevoelen?

Bij het sterven van de roos?

[p. 124]

 

Mogt de tong den Hemel zwijgen!

 

Zwijgen schoon men 't Al verloor!

 

Of wij onzen wensch niet krijgen,

 

Echter straalt 'er goedheid door.

 

 

 

Moest ons plantje 't leeven derven,

 

't Groeit in Edens Lustpriëel,

 

't Groeit daar, zonder ooit te sterven,

 

ongeknakt op zijnen steel.

 

 

 

Mogt het een Jedidjah heeten,

 

Was 't een lieve Benjamin,

 

't Werd slegts als geleend, bezeten;

 

Zwijg voor God, ô eigen zin!

 

 

 

Was ons ooilam zoet en teder,

 

's Vaders wil moet toch geschiên,

 

Wij, al keert het nimmer weder,

 

Zullen 't echter wederzien.

[p. 125]

 

Hij, die gaf, heeft ook genoomen,

 

God, schoon onze wonde bloed,

 

Blijft de Trooster van de vroomen;

 

't Godlijk doen is wijs en goed.