|
| |
| |
| |
Hooimaand
Leerschool.
Stem: Wijkt doodsche trekken.
Schutte, Gez. D. II. blz. 29.
In 't onweêr jongst geborgen,
Bij 't wijken mijner zorgen,
Bij 't luchtje - lief bekoeld,
Zat ik, wijl huisman woelt,
In 't groenend veldgestoelt.
't Hooi trok mijne oogen,
't Lag, aan zijn' stam ontoogen,
In zon en wind te droogen,
Geschud, gelucht, verteerd,
Wijl Landman 't droog begeert:
Schoon tevens menig vlaag,
Zoo wel ter proeve, als plaag,
Maar nooit den moed benam.
| |
| |
Met goud fluweel omhangen,
Verwelkomd door gezangen,
Zijn naauwlijks in 't gezicht,
Zijn' hooi - en - ochtendpligt:
Elk ging hier vroeg aan 't hooiën,
En wou zijn taak voltooiën;
De traagheid bleef te bed;
Maar vlijt gaf hier de wet;
Elk liep met vluggen tred.
De tweetand greep den hóóp,
Daar 't zweet den grond bedroop,
Dra zwaaide een slinger slag
't Geen zaamgeschooven lag,
Elk torschte wat hij kon,
| |
| |
Die 't oogst geschenk zal draagen,
Bij 't kraaken zijner schraagen,
Werd zwaar en hoog gelaên:
Daar kwam de veldgiste aan,
Als voorbodin van 't graan:
Met blad en doode steelen;
De vrucht van Veldmans teelen,
Gindsch word de laatste vracht,
Straks rust de moede schaar,
In 't huis van Veldenaar;
Het dankmaal staat gereed,
Betaalt het drabbig zweet,
Men zingt, en drinkt, en eet.
| |
| |
De zorg van all' die handen,
Die werkend zaamenspanden,
Leer mij mijn' gouden tijd,
Leer mij den moed en vlerken,
Om, schoon een onweêr brult,
Te zien, met taai geduld,
Op God, die hoop vervult:
De moeite neemt een keer,
Na storm komt lieflijk weêr;
Gij roept, gestorven gras,
Daar 't volk zoo ijvrig was:
|
|
Auteursrechtvrij