Logo DBNL
Gedichten. Deel 1 (1722)

Gedichten. Deel 1

(1722)–H.K. Poot–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Onschultbrief aen joffrou Debora Blokhuizen,
Over een belooft en achtergebleven verjaergedicht.

 
Dees letters en zyn groet zent Poot aen u, Jongkvrouwe,
 
Genan dier Hartoginne en godtlyke Amazoon,
 
Door wiens heldinnemoet, beleit en vaste trouwe
 
(Verzelt van Baraks dolk) out Isrel 's vyants hoon
 
En yzren juk ontwies. aen u, die licht myn groeten
 
Verdenkt; my achtende voor een' die in zyn' plicht
 
Eilaes! erbarmelyk begint te strompelvoeten,
 
Omdat ik 't menigwerf belooft verjaergedicht
 
U schuldigh bleef en blyf. gy deed het ook met reden,
 
Zoo ik 't met opzet dê; maer 'k weet wel dat gy yst
 
Voor zulke onheusche tael, dewyl uw heusche zeden
 
Noit vierschaer spannen die dus onverhoort verwyst.
 
Wraek dan myn onschult niet, al dien ik zelf als voorspraek
 
Van myn onnozelheit, maer vonnis recht van 't pleit.
 
't Beloven was myn schult: een koorts de worteloorzaek
 
Van myn beloftebreuk en onvermogentheit.
 
'k Lagh hierdoor van Apol en 't Negental begeven,
 
Versteken van hun gunst die my noit bet gebrak;
 
En, zonder dezen schoor den Zangberg op te streven,
 
Vondt ik, by frischeit zelf, myn schinkels veel te zwak.
 
Ook beet men me eens in 't oor: (en 't stont my nogh te vooren)
 
Die zonder dichtluim dicht dicht nimmer dicht dat deugt.
 
Veel nutter voor altoos de poëzy verzworen
 
Dan dat ze ons ondank brouw', den lezer ongeneugt.
 
Ik wist myn citer toen niets beters toe te leggen
 
Van u, die, luisterscherp, onechte dichters streept;
 
Waenlos en oordeelvast in 't kiezen of ontzeggen,
 
Terwyl gy Febus looft, Pan doemt, verbant en zweept.
 
Ik had wel stadigh voor, myn woort te staen, te dichten,
 
En driemael op 't papier myn pen alrê gezet;
 
Maer 't golt niet. 'k voelde steeds myn' moedt en yver zwichten.
 
Men pooge wat men wil, de noodt is zonder wet.
 
Hoe streên myn wil en quael, wen 't wassend groen met piepen,
 
Alsof 't uw' jaerdagh wist, tot plukken my dorst noôn!
 
Het gansche velt lagh veil, en al de bloempjes riepen:
 
Koom vlecht van ons een kroon, en kroon der nimfen kroon.
 
Maer, eêl festoengewas, dat langs de koele beeken
 
Het groen fluweelen kleet der velden siert en boort,
 
Gy zult op haer geboort' Blokhuizen niet besteken
 
Zoo u geen ander plukk'. dus wert ik veel gehoort.
 
De blyde wiltzang, die met duizent schelle gorgels
 
Den nuchtren dageraet in 't krieken welkom heet
 
En 't stille wout verheugt door mengelstemmige orgels,
 
Zong: zing, thans voegt het u. maer och, myn leet! myn leet!
 
'k Zagh midlerwylen uw' geboortedagh verstryken;
 
Geboortedagh daer ik met dankbaerheit aen dacht,
 
Naerdien hy met die eer en gloriglans magh pryken,
 
Dat hy schoon- eerbaerheit en deugt ter werelt bragt.
 
Doch al ontstaet u 't dicht, zulx schaft geen stof tot belgen.
 
Het derven strekt tot winst als 't winnen schaden zou.
 
Een keel die tot haer leet zoo wrang een' brok moet zwelgen
 
Loost dikwyls viezen galm: gansch zelden nektardou.

Vorige Volgende