Een gebedlied,
Om uyt zijn Sonden verlost te werden.
Ik swem, maer niet in Vreugt; getal der Ongelukken,
Waer in ik woel en sweef, is nauwlijks uyt te drukkê:
Mijn hert verstikt in't vuyl, en nergens sie ik Lant:
Maer 't sekerst' Lant, ô God, is uwe Regrerhant.
Uw' hand, die alles schiep, en alles wil bewaren.
Gy siet, hoe my de Vloer slaet over Hooft, en hayren:
Waer in my keer, of wend', ik vind my selver niet;
Doordien 'er van my Selfs de Stem maer overschiet.
De Stem, die u, so lang ik't Hooft op houw, sal loven,
De Stem, die al 't gedruys der baren souw verdoven,
Indien zy was soo groot, als Hy, daer zy van zingt,
Indien zy was soo sterk, als Hy, die 't alles dwingt.
So schoon, als gy my Heer, voor desen had gewassen,
Soo vuyl ben ik weerom door 't slijm van dees Moeraslen:
Gy Heer, gy doet my regt, so gy uw Aensigt went,
En zegt met groote [...]een, dat gy my met en kent.
Maer God (als ik dan moet mijn Eygen schult ophalẽ)
Ik ben die geen, die gy vergaeft soo menigmalen:
En die hier in het slijk soo vuyl en morssich leyt,
Heeft menigmael gesmaekt uw Goedemerentheyt.
Hoe God, kent gy my niet; Och neygt maer eens uw' Ooren!
Gy sult strax aen den Stem, wie dat ik ben, wel horen:
| |
De Stem, die u so vaek gesmeekt heeft, in de nood;
De Stem, op wiens geweên gy my uw' Vrientschap boot.
Dit is de zelfde stem, dit zijn de zelfde Klachten,
Die, noch niet lang geleen, uw gram Gemoed versachten,
Ik doe nu wederom, gelijk ik laetsmael dee:
Och, doet gy ook als laest, en help my op mijn Bee.
Dan zou ik haestig gaen, gesuyvert van gebreeken,
Ter Plaets, alwaer men steed 's komt van uw' Naem te spreeken:
En so een swak gemoed nog twijffelt aen uw Trou,
Soud'ik't zijn, die aldaer mijn Lichaem tonen sou.
En zeggen tot die gem, die om mijn etterbuylen,
Uyt vrees van smetting, sig voor my plag te verschuylẽ,
Aenschouwt nu wat de Heer voor Wondren werken kan,
Die my gereynigt heeft soo reyn als Naëman.
Met geen Jordaen, ô neen, maer met de heylge wondê,
Die Jesus aen het Kruys ontsing voor onze zonden;
Aen't Kruys, alwaer so ras sijn Sijd' kreeg opening,
Soo ras ook voor zijn Volk de Hemel open ging.
Och, wijst my dan den Weg om korst daer in te raken;
Alwaer ik met meer smaek uw lieflijkheyt sal smaken,
Alwaer mijn Ziel, ontlast van alle Druk en Pijn,
Zal veel bequamer om uw' Lof te zingen zijn.
Hoe vast de vrientschap wert op Aerd' in een gewevẽ,
Sy breekt door misverstant, of door verlies van't leve.
Heer, voert ons dan ter Plaers, alwaer men Vrintschap maekt
Met U, oneyndlijk God, die noyt ten eynde raekt.
|
|
Auteursrechtvrij