|
| |
| |
| |
De Welvergenoeghde.
1.
WIe is 'er die niet wenscht uw' slaef te wesen,
En vw' vriend'lijck weesen;
Met wat strafs vermengt, niet daeghlijcks offer
Die vry wil leven, moet sich niet begeven
Ter plaetse daer uw' oogh sijn kracht verspreyt:
Wijckt voor uw' lieflijckheyt.
| |
2.
Men mach u by de Doodt wel vergelijcken,
Waer voor 't al moet wijcken,
En die, wat sy vindt, soo oudt, als jong verslint;
Geen grijse haeren, konnen sich bewaren
Voor u gewelt: ja! selver Nestor sou
Weêr op 't nieuw ontvoncken,
En dencken om een ander Vrouw.
| |
3.
Uw' hals, en boesem, en volmaeckte leden,
Derf ick niet ontkleeden,
Wijl het alles is, sonder gelijckenis.
| |
| |
Ghy, die de Roosen, doet van schaemte bloosen,
't Albast, dat sich met recht op schoonheyt roemt,
Wierd terstondt hoovaerdigh,
| |
4.
In hardigheyt leydt Marber by u achter,
Nochtans zijt ghy sachter
Als het fijnste Bont, dat m' ooyt in Moscouw vondt;
En noch van binnen, voert ghy sachter sinnen,
Soo dat geen Momus tong u kan misdoen:
In 't danssen, van haer schoen.
| |
5.
Hoe moedigh dat de Leelien 't hooft opsteecken,
Is haer witte pracht, als schoorsteen-roet geacht:
Noch doen dees gaven, u niet hooger draven,
De zedigheyt geeft u een beter leer:
Uw' deughden noch veel meer.
| |
6.
Soo lang mijn mondt by u sich mach ververschen,
Acht ick 't Rijck van Perssen,
Ja, de gantsche Aerdt, niet een spouw waters waerdt;
Laet Scepters, Kroonen, by de Princen woonen,
Het soetste Reuckwerck dat de Moor ooyt vondt,
En wellust van uw' mondt.
| |
7.
Geluckigh lot van een opreckten Minnaer,
| |
| |
Krijght dit schoonste Schoon, een meesterstuck der Goôn.
't Schijnt, na mijn voorstaet, dat my noch door 't oor gaet,
Uw' stem, die swoer dat ick u maer alleen,
(Schoon al d'and're samen,
Behaeghd', en anders geen.
| |
8.
De uuren kruypen voort gelijck een Padde,
Als der grijsen tijdt, ick wierd wel eer verblijdt;
't Sou mijn gedachten, vry al wat versachten,
Die altijdt bang zijn voor een dat, of dit:
| |
9.
Mijn Troost, verkort dan door u gunst de tijden
Van mijn droevigh lijden,
Doet ghy 't niet, soo wordt mijn leven self verkort:
Laet doch mijn hoopen, eens de vrees ontloopen,
Als g' in mijn bedt sult rusten met gemack:
Voortkruypen als een slack.
|
|
Auteursrechtvrij