|
| |
| |
| |
Het huwlijksvuurtjen,
ter verjaring van mijne echtgenoote A.S.
den 23sten Januarij 1821.
Wij stapelden, mijn lieve Vrouw!
Bij 't sluiten onzer Huwlijkstrouw,
Een vuur van beste Turven.
Wij sloten 't in een vast verband,
Opdat geen' onbescheiden hand,
Het ooit zou roeren durven.
Ik wierp, toen nog wat wuft van zin,
Een arm vol stroo 'er boven in;
Gij liet mij 't vuurtjen maken.
Toen vloog een vonk, die 't stroo ontstak,
(Maar uit uw bruine kijkers brak!)
En deed het vlammend kraken.
| |
| |
Lang werd die vlam door 't stroo gevoed,
Maar keerde toen in heldren gloed,
En deed den Turf ontgloren.
Nu brandt ons vuurtjen stil en zacht,
En Liefde en Vriendschap houden wacht,
Dat niets dat vuur kan storen.
Die Zusters staan ons steeds op zij',
Zij leggen vaak een turfje bij,
Zij zorgen dat het nooit vergaat,
De koude ons niet om 't harte slaat,
Noch ooit het vuur kan rooken.
Zoo brandt ons vuurtjen ongestoord,
Van 't eene jaar in 't and're voort,
Wij warmen hart en handen.
Wij zijn, sinds 't eerste Huw'lijks uur,
Zoo bij ons Stroo als Turven-vuur,
Bewaard voor klappertanden.
Elk Feest van uw geboortestond,
Dan gaat ons Zusterpaar in 't rond,
En vraagt een Rei van Vrinden,
Om, daar mijn lieve Wijf verjaart,
Zich aan mijn' warmen Huwlijks-haard,
Regt gul te laten vinden.
| |
| |
Daar zitten wij nu aan uw Disch,
Zoo warm, zoo blij, zoo groen en frisch;
Deez' Vriendenkring brengt brandstoffe aan,
Zoo kan ons vuurtjen nooit vergaan,
Maar moet wel helder branden.
Zoo word' dan alle zorg verpoosd,
Uw feestdag vrolijk weggekoost,
En op het uur dat gij verjaart,
En 't vuur van onzen warmen haard,
Eens hart'lijk rondgeklonken.
Nog dikwerf word' die ronde Taart,
Dat smaak'lijk beeld, dat gij verjaart,
Door ons van een gereten.
Dat nooit ons vuur het Veen ontbreek',
Dat vrij de Veenman turven steek',
Zoo blijven we aan geen veenbrand arm,
Van 't hoofd tot aan de voeten warm,
Zoo koester' de een den ander.
En brengt eens de ouderdom de vorst,
Dan schikken wij, met warmer borst,
Slechts digter bij elkander.
| |
| |
't Is waar, dat aan dien Huwlijks-haard,
Reeds menig turf zijne asch vergaart,
En 't kooltjen in laat kuilen.
Dat wenkt ons, dat eens de avond kort,
Waar na het vuur gerekend wordt,
Om in zijne asch te schuilen.
Maar 't Zusterpaar blijft op de wacht,
Wij zeggen dan slechts: ‘goede nacht!’
En sluim'ren in van 't zorgen.
Ons kooltjen kan toch nooit vergaan,
Maar steekt het duurzaamst vuur weêr aan,
Bij 't lichten van den morgen.
|
|
Auteursrechtvrij