Den eerelycken pluck-voghel
(1677)–Livinus van der Minnen–
Auteursrechtvrij
[pagina 166]
| |
Van eenen Vier-pyl voor myn oogh
Die op waerts toogh
En snelder vloogh,
Als eenen Pyl vlieght uyt den Boogh
2. Den Vier-pyl die eens was ontsteken,
Den Vier-pyl die eerst 't vier aen-nam,
En is in 't branden niet besweken,
Maer blaeckte tot de leste vlam,
En als den Pyl
Nu hadde styl
Om - hoogh ghevloghen een goey wyl,
Gaf hy n'en slagh
En 't wirdt schier dagh,
Als ick syn sterren blinkẽ sag.
3. O Lief seyd' ick wat zyn de menschen,
Meer als wat Poeder ende Stof,
Als swacke Wiskens, krancke wenschen,
Die van natuer zyn swack en grof,
De welcke hier
Schier niet een sier
En souden wesen sonder vier,
En die al-hier
Al hun playsier,
En leven kryghen van het vier,
4. O Liefste die ick leyd' by-der handen,
O liefste Lief seyd' ick tot haer,
Soo moeten wy in liefde branden
| |
[pagina 167]
| |
Tot dat wy uyt gaen in de baer,
Tot dat op 't endt
Den Heer' ons prent
Als Sterren in het firmament,
Tot dat wy daer
Om-hoogh te-gaer,
Als Sterren glinstrẽ soo klaer.
5. De Lont die desen Pyl ded' blaken
Die branden oock tot 't lesten toe,
Men magh begonste min niet staken,
Oft in de liefden worden moe,
Voor dat m'in 't graf
De trouw leght af
Die m'eens aen syn Beminde gaf,
d'Oprechte min
Heeft een begin,
Maer daer en is gheen eynde in:
Tot Brussel vvas een Vrouvv
Die ligghend' op haer sterven,
Dus sprack tot haren man
Die sy nu moest gaen derven:
Nemt uvven Rinck vved'rem
Van soo ghetrouvve Vrouvv',
Als ick hem suyver Maeght
Ontsongh in onse Trouvv.
|
|