Geestelijke minnevlammen

[p. 57]

Den 137. Psalm.

Desen Psalm, daer veel makkere pennen een sonderling vermaek in bebben gevonden, werd bier mede by gevoegd om dat die in den eersten druk geweest is.

WIE had oyt desen ramp gedacht?

Aen Babels vloed vervoerd Geslacht,

Verschoven Israliten
Sitt en wy droef gedoken neer,
Wanhopende te keeren weer:
Dit doet ons tranen gieten.

Ons doove harpen dragen rouw,
En eenig als een Wedu-vrouw,
Die, sonder Vriend of Magen,
Haer weerde Lief, met mennig klacht,
Heeft krachteloos in't graf gebracht,
Hangen daer nu verslagen.

Daer hangen zy (ah droef gelaet!)
In't rijs dat aen den oever staet.
Daer komen die ons vingen,
En eyschen, Sion tot een spot,
De Liederen van onsen God
Voor haren trots te singen.

Maer neen, verwaenden Heydens kop,
Wy doen voor u geen kelen op
Verroest zijn onse luyten.
Doch, Sion, eer ik u vergeet
Wou ick dat hand en lip versleet,
En noyt geluyt kost uyten.

[p. 58]

6.

Dat mijne tong, die aerdig song,

 

My boven aen't gehemelt hong,

 

Dat my de keel versmachten;

 

Soo ik, Ierusalem, u naem

 

My in mijn blyschap immer schaem.

 

Of in mijn treur-gedachten.

 

 

7.

Doch, Heere, die ons droefheyd siet,

 

En noch misschien aen dit verdriet

 

Een end wild laten kommen,

 

Gedenk hoe Edoms wreedicheyd

 

U Stad heeft in het sand geleyt,

 

Met bloed gansch overswommen.

 

 

8.

En gy Vergaerster van de straf,

 

Die u komt van den Hemel af,

 

'kSie 'tsweerd op u al wetten,

 

Gelukkig, Babel, is den Held,

 

Die u het wreede stuck vergelt,

 

En uwen kop sal pletten.

 

 

9.

Gelukkig hem die, sonder walg,

 

Dan open rukt een swaren balg,

 

En lacht met 'tsmeekend weenen,

 

Gelukkig die u soogend kind,

 

Soo als hy't aen de borsten vind,

 

Sal morslen aen de steenen.