Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: Nu dijn leven is ghedreven tot den eyndt. Hard.Wat vertijden wat droef lijden Maghet puer
Overviel ten grond’ u ziel met smerten suer?
Als ghy hoorde dat hy spoorde met het Cruys beswaert,
Daer ghy Princesse self van eyghen Moeder waert.
Wie sal spreken, hoe dat leken moest u oogh,
Van te moeten sien soo iammerlijck vertoogh,
Daer verdroncken en versoncken in den swaren noodt
Die d’eeuwigh leven was, self sterven ghingh de doodt.
Bitter stede die voldede sulcken quaet!
Dat sy schuldigh wierdt van alsoo groot misdaet,
Dat sy wonde soo te gronde haren eyghen Godt,
Met al’ onweerdigheydt, verwijtingh ende spot.
| |
[pagina 222]
| |
Droeve Vrouwe vol van rouwe, vol van leedt,
Siende d’Lam Godts aen tusschen die wolven vreedt!
In wat smerte stondt u herte, stondt u droeve ziel,
Dat sulcken bitterheyt op uwen soetsten viel?
Hoe verslaghen saeght ghy saghen u lief Kindt,
Van die teghen hem op-stonden soo verblindt,
Van Soldaten door die straten die hem ioeghen voordt,
Om op den bergh des doodts te worden stracks vermoordt.
Dat soet wesen uyt-ghelesen sonder schult
Saeght ghy Moeder gaen met allen rouw vervult:
Droef vertooghen voor u ooghen, droef en over-droef!
O schroomelijckste smert! o alderswaerste proef!
Door sy-weghen ghinght ghy teghen uwe vreucht,
Om noch eens te sien u smert u onghenucht,
Om t’ontmoeten, en te groeten, die ghy droevigh socht,
Die ghy laes! op der eerdt niet hebben meer en mocht.
Als dan naeckte dat mismaeckte kinde lief,
Gaende voorby, u sijn oogh op u verhief,
Eenen schichte dat ghesichte wierp in uwen grondt,
Daer uwe krachten al heel wierden van doorwondt.
Swaer vertoone van die Croone die hy droegh,
Als hy sijn ghemerck op u sijn Moeder sloegh!
Sware persse die soo versse vol van druppels hingh,
Daer duysenden u ziel quetsueren af ontfingh!
Wat een pijne sijn aenschijne u bewees?
Wat leedt en verdriet in uwen gheeste rees?
Door die minne daer ghy inne t’hemelwaerts smolt gheheel,
Die t’onser liefde groot leedt sulcken teghen-deel.
Droeve twee-en en van u twee-en vol van gal,
Daer d’een d’ander sagh in sulcken ongheval!
Daer ghy langhe stondt soo banghe siende droevigh aen
Sijn in-ghedruckte rood’voedtstappen op die baen/
Maghet reyne t’is te kleyne wat ick segh,
Die t’duysenste deel uws leedts niet uyt en legh:
Den weedomme maeckt my stomme van u smerten veel,
K’laet rusten voordt in my u Moederlijck ghequeel.
| |
[pagina 223]
| |
Gheeft alleene dat ick weene Maghet nu
Om die twee-en groot, diemen daer in u:
In my drucken wilt die stucken grondigh al-ghelijck
Van u ghebroken hert Prinses van Hemelrijck.
|
|