Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: Al hebben de Princen haren wensch. Oft: Komt Schepper komt, komt heyligh Gheest. Hard. Oft: Dat dan Indea nu verbly. Hard.Hoe wanckelbaer zijn in dit dal,
O reyne Maeght de tijden al!
Hoe licht wordt in de klare locht
Een duyster wolcke voort-gebrocht!
Wat droeve tijdingh in den nacht
Kreeght ghy Princes eens onverwacht,
Van met u Kindt ras op te staen,
En nae Egypten stracx te gaen?
| |
[pagina 213]
| |
Reyn Moeder van dat hooghste goet
V Kindeken kleyn oversoet
Was noch soo ionck ende soo teer,
Om te vermoeyen hem soo seer.
Maer want het was des Hooghsten wil,
Niet blijven staen en mocht ghy stil;
Maer moest volbrenghen dat ghebodt,
Dat u ghekomen was van Godt.
Ghewackert dan tot uwe reys
Hielt ghy tot Godt al u ghepeys,
Om van sijn goedertierenheydt
Den rechten wegh te zijn gheleydt.
Op naemt ghy u soet liefste Kindt,
Meer als u ziel van u bemindt,
Dat u met ooghskens soet aensagh,
Daer’t op wat hoey te ruste lagh.
Ghy spraeckt mijn lief vergheeft het my,
Dat ick u weck soo buyten ty,
Het doet my leet, het is my pijn,
Maer om den wil Godts moet het zijn.
Daer is ghekomen Gabriel,
Dat ick my tot de reyse stel,
Ende met u mijns herts ghenucht
Stracx naer Egypten neem de vlucht.
Dat u ghelieft dan dat ick nu
V veerdigh, ende vlucht met u,
Die my soo haest in desen noodt,
Want u Herodes soeckt ter doodt.
Vws herten Een dat loegh u toe,
Als segghende, datmen’t soo doe;
| |
[pagina 214]
| |
En ghy oft had oock ghehadt dorst,
Met vollen moedt gaeft het de borst.
Met Ioseph uwen Bruydegom,
Die voor u sorghe droegh al om,
Trockt ghy wegh inden nachte ras,
Hoe moeyelijck oock dat u was.
K’en weet wie dat sal legghen uyt
Reyn Maghet ende teere Bruyt,
Hoe menigh traenken datter viel
Op dien liefsten van u ziel.
O Moeder droef en over droef
Dat was een herte minne-proef!
Arm duyfken die u saeght alree
Met t’Schaepken in soo herten wee.
Hoe vroegh beghost t’Schaepken oprecht
Te lijden voor die boecken slecht!
Hoe vroegh begost tot s’mensch versoen
Voor wolven d’Lam Godts te voldoen!
Hoe menigh leedt o Maghet reyn
Moest ghy met uwen Liefsten kleyn,
Vol smerten draghen ende druck
In dat uyt-landigh ongheluck,
Een bitter wee wast wel voorwaer
Vol moeyt en onghemacken swaer,
Die ghy meer danmen wel en weet
Soet duyfken met u Schaepken leet.
Toch Moeder droef met u soet Een
Gheeft my dat ick u wee beween
Dat ick door hulp van u ghebedt
Mijn vreughden in u twee-en set.
|
|