Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: Vyt den af-grondt van mijn ghedachten. Oft: Het is my goedt in dees af-gronden. Req. 156.Nv dien dagh my komt te voren,
Dat opder eerdt ghy wierdt gheboren
Reyn Maeght, die Moeder Godts moest zijn,
Van vreught versmilt het herte mijn.
Wat g oedt is ons door u voordts-komen?
Wat quaedt hebt ghy van ons ghenomen?
| |
[pagina 173]
| |
Hoe seer hebt ghy vertroost hier al
Ons in dit droevigh tranen dal?
O salighe gheboorte blijde!
O duysentmael ghebenedijde!
Daer ons alsulcken vreught van quam,
Die ons soo swaeren druck ontnam.
Hoe menigh duysent in Godt sliepen,
Die naer u wenschten, haeckten, riepen,
Daer u gheboorte dagh en nacht
Ontsprekelijck van wierdt verwacht?
K’en twijffel niet oft d’onghemeten
Ghenade Godts die liet hun weten
Als ghy gheboren wierdt Princes,
Dat bloemigh was de roed’ van Ies.
Dat t’Duyfken uyt nu was ghevloghen,
Dat seker soud’ beweghen moghen
Met t’Hemels Olijf-tacxken groen
De goedtheyt Godts tot een versoen.
Dat tot ghenaede Godt gheneghen,
Om uyt te storten sijnen seghen,
D’bly Reghen-booghsken langh versocht
Nu in de wolcken had’ ghebrocht.
Hoe keerde daer die groote gratie
Al haer ghesucht in iubilatie,
Verstaende dat in des doodts landt
Des levens boom nu was gheplant?
Hoe loofden sy Godts klaer ghenade
Van sijne ghift van sijn weldade,
Dat hy nu voordts broecht had de vrouw,
Die t’hooft der slangh verpletten souw?
| |
[pagina 174]
| |
Dat nu den winter was verdwenen,
En dat bly bloemken was verschenen,
Daer s’honich bieken soud’ gaen op
Verdoen t’venijn der spinne-kop.
Maer hemelrijcksche Coninghinne
Als ghy hier quaemt dit aerdtrijck inne,
Daer allen ons gheluck aen lagh,
Hoe stont dat hemelrijck en sagh?
Hoe stondt verbaest op dien keere
Dat hemelsch heyr voor Godt den Heere?
Dat opder eerdt met klaer ghemerck
Dan boven sagh dat wonder werck.
Elck hiet u d’Arck van d’eeuwigh leven,
Den gulden Autaer hoogh verheven,
Den schoonen gulden kandelaer,
Daer d’licht Godts op soud’ blincken klaer.
Sy neemden u de gulde Poorte,
Den tempel met zijn toe-behoorte,
T’heyligh der Heylighen alleen,
Daer rusten moest dat eeuwigh Een.
T’was lof al wat sy van u spraken,
S’en wisten u niet dan te maken
D’eerdts hemelrijck, d’eerdts Paradijs,
Daer d’Woort soud’ worden s’menschen spijs.
Schoon stede Godts wat groote dinghen
Door u gheboorte wy ontfinghen?
Wel was ons u gheboorte groot
T’beghin des levens in de doot.
Ghescheyden wy verr’ van Godt saten,
Wy sonder u waren verlaten,
| |
[pagina 175]
| |
Door u ghenoorte Maghet soet
Is ons vernadert alle goet.
Tot u wy dan ons herten stieren,
Die vrolijck u gheboorte vieren,
Maeckt dat ons u gheboorte bly
Oorsaeck reyn Maeght des levens zyn.
|
|