Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

De Godt-ghenietende, spreeckt vande Armoede oft ontblootinghe des verstandts, van al ‘t’ghene dat niet en vvas eenen klaeren onbegrijpelijcken Godt.

Wijse: Mon ceur mon ceur. Oft: Wat is de liefde puer. Req. 65.

De schepsels al-ghelijck
Sach ick te wesen duyster,
Als ick quam in dat rijck

[p. 153]

 

Van den ghewenschten luyster,

 

Daer d’aenschijn Godts mijn inwendigh gesichte,

 

Soo vrolijck med’ in t’Cloosterken verlichte.

 

Dat ondervond’ ick klaer

 

In dat inwendigh leven,

 

Als ick was staende daer

 

In mijnen grondt verheven,

 

Daer d’aenschijn soet, der Goddelijcke sonne

 

Schoonheden al, in t’Cloosterken verwonne.

 

By dat licht over-groot

 

Was allen lichte kleyne,

 

Verworpen ende snoot,

 

Onsuyver en onreyne;

 

Die schoonheyt Godt in t’Cloosterken der minnen,

 

Was over klaer boven verstandt en sinnen.

 

Wat ick begrijpen kost,

 

Moest zijn een creature,

 

K’moest daer van zijn verlost

 

In over-wesen pure

 

By dien Al was al de reste minder,

 

Daer ick van leed’ naer t’Cloosterken groot hinder.

 

Dat minder was als t’goedt,

 

Daer’t hert op moeste letten,

 

T’ghemerck van mijn ghemoedt

 

In duysternis moest setten:

 

T’was duyster al by t’Goddelijck in-blincken,

 

Wat dat ick moecht uyt t’Cloosterken verdincken.

 

Verbeeldtheydt in’t verstandt

 

Benam my Godts/ in-schijnen,

 

Ghelijck in d’oogh het sandt

[p. 154]

 

T’ghesiechte doet verdwijnen,

 

Iae met meer schaed’ aen t’Goddelijck ghebruycken,

 

Ded’ dat mijn oogh in t’Cloosterken toe-luycken.

 

Daerom als Godt my riep,

 

Daer Godt self wierdt vernomen,

 

Ick schepsels al ontliep,

 

Om bloot tot Godt te komen:

 

De schepsels al in t’Cloosterken der weelden,

 

Kleyn ende groot waren al duyster beelden.

 

Die eeuwighe schoonheyt

 

Die d’innigh licht oorsaeckte,

 

Niet dan in’t hert ghescheyt

 

Van beelden haer vermaeckte;

 

Self oock t’verstant in t’Cloosterken verloren,

 

Moest zijn eer Godt op’t klaerste lichte voren.

 

Niet dat t’verstandt nochtans

 

Naer weselijck vermoghen,

 

My wierdt heel ende gansch

 

In alderwijs ontoghen,

 

Maer rechts verloor sijn beeldelijck uyt-wercken,

 

Om klaer op Godt in t’Cloosterken te mercken.

 

T’verstant moest wesen stil

 

Van alle beeldt verledight,

 

Om naer des hooghsten wil

 

Met blooten gheest ghevredight,

 

Te schouwen aen Godts schoonheyt over-schoon,

 

Die haer bloot gaf in t’Cloosterken ten toon.