Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: Ick peys op een persoon. Oft: Fonteyne der ghenaeden. Req. 170.Als ick daer wilde komen,
Daer Godt my naermaels brocht,
Had ick voor my ghenomen,
Te vinden die ick socht,
K’nam op mijn trouw,
Wat dat my kosten souw,
| |
[pagina 125]
| |
Door weghen al tot d’alderminste baen,
Daer ick kost voortgangh mercken aen,
Om t’Cloosterken te gaen.
Mijn ziel die had ghevonden
Eenen ghemeynen pat,
Aenmerckinghe der sonden,
Daer ick in droefheydt sat,
Daer ick aensagh
Met tranen en beklagh,
Met bitter leidt, met een versincken diep,
Hoe ick Godts goedtheydt, die my schiep,
In t’Cloosterken ontliep.
Mijn hert scheen my te breken,
T’ontworden scheen mijn ziel,
T’en waer niet om uyt-spreken
In wat druck dat ick viel,
Als ick t’ghemerck
sloegh op Godts liefde sterck,
Die ick verwierp met mijne sonden snoot,
Tot t’Cloosterken der weelden groot
Als hy my had ghenoot.
K’aensagh my met onweerde,
Met bitter minne-smert,
K’scheen sincken door de eerde,
K’scheen brijselen mijn hert,
K’en wist wat doen
Voor Godt tot een versoen:
K’verghingh van rou, k’stont in geest en natuer
Om t’Cloosterken der liefden puer
Vol bitterheden suer.
| |
[pagina 126]
| |
Nochtans om dat ick naerder
Moest komen tot den vondt
Daer mijne ziele klaerder
In alle blootheyt stondt,
Daer wesen gheen
En blinckte dan dat Een,
Het duyster beeldt der sonden droef in my
Gaen om Godts Cloosterken voorby
Moest ick los ende vry.
Want ick dan soecht te raken
Tot dat innigh gheluck,
Daer Godt my gaf te smaken
Troost sonder allen druck:
Die bitter gal
Der sonden liet ick al
En ghingh verheught die rechte bane voort,
Die tot dat Cloosterken behoort,
Daermen door liefde spoort.
Ick sagh dat in die stede,
Daer’t al puer waerheydt was,
Het beeldt der duysterhede
Gheensins en quam te pas:
T’moest vallen af
Eer Godt my plaetse gaf;
Om recht te zijn in t’Cloosterken verblijt
Moest ick mijn self, en plaets, en tijt,
En alle beeldt zijn quijt.
K’moest bloot gaen in dat wesen
Der opperste wellust,
| |
[pagina 127]
| |
T’moest zijn uyt my gheresen,
Wat baren moecht onrust:
T’was al te slecht
Tot die schoonheydt oprecht,
Wat anders was dan t’hooghste dat Godt schonck,
Datmen in t’Cloosterken ontsonck,
Alsmen bloot inne-gonck.
Meer edelheydts behoefde,
Voor d’aenschijn vanden Heer,
Die Godts schoonheden proefde,
Dan een leedt ruygigh seer:
Mijn ziel gheheel
Naer d’neer en d’opperdeel
Moest wesen klaer, moest wesen overschoon
In t’Cloosterken daer Godts vertoon
My wiert ghejont ten loon.
|
|