Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

De Godt-ghenietende. Dat de Ghehoorsaemheyt in t’Cloosterken gheduerigh ende in alles vvas.

Wijse: Ick sont haer bussen en Canon.

Hoe sal ick u nu legghen uyt
Die puerheydt overgroot,
Die ick bevondt in dat besluyt
Van mijns selfs wille bloot,

Daer ick mijn self soo hoogh ende soo diep

Om den wil Godts in t’Cloosterken ontliep?

Heel mijnen wil die was ghestelt
In den wil van den Heer,

[p. 90]

 

De liefde Godts had met gheweldt,

 

Mijn ziel berooft soo seer,

 

Dat ick in my door alle mijnen gront

 

Geen haer mijns selfs in t’Cloosterken en vont.

 

O liefde soet en over-soet!

 

Wat wast o ziele bly

 

Te leven in dat eeuwigh goet?

 

Dat my heel trock uyt my,

 

O Cloosterken! o klaer ghehoorsaemheyt,

 

Daer ick in stondt gheduerigh toe bereyt?

 

Gheduerigh sonder my gheheel

 

Stondt mijnen wil verniet

 

Godts wil was mijn eenigh deel,

 

Daer ick mijn self om liet,

 

Dagh ende nacht in als ick onverlast

 

Op Godts wil stondt in t’Cloosterken gepast.

 

Om klaer te staen voor Godts aenschijn,

 

Moest ick waer dat ick ghingh,

 

Quijt mijnen wil gheduerigh zijn

 

Al om in alle dingh:

 

In t’Cloosterken daer ick vond dat ick soecht,

 

Noyt mijnen wil in Godts wil vinden moecht.

 

K’en moechte noyt een ooghenblick

 

Staen in mijns selfs verkies,

 

Aen die puer liefde Godts leerd’ ick

 

In als mijns selfs verlies:

 

Ghehoorsaemheydt was alle mijn ghewin,

 

Mijn welvaert lagh in t’Cloosterken daer in.

 

Ghehoorsaemheydt was mijn wellust,

 

Ick ghingh mijn selven af,

[p. 91]

 

Gheduerigh blijschap ende rust

 

Ghehoorsaemheydt my gaf:

 

Al mijnen wensch in t’Cloosterken alleen

 

Gheduerigh was Godts wil en anders geen.

 

Met mijn begheerten altegaer,

 

Met alle mijne trouw

 

Steld’ ick te werck Godts wille daer,

 

Volgh’ ick Godts wille nouw:

 

Mijn ziel en kost in t’Cloosterken niet staen

 

En Godt niet zijn gheduerigh onderdaen.

 

K’mocht zijn in Godt gheduerigh quijt

 

Wat ick in my vernam,

 

In Godts wil moest ick staen altijt,

 

Wat dat my over-quam:

 

Strack soo ick d’minst naer mijnen wille ded’,

 

Mist ick in als van t’Cloosterken vol vred’.

 

Dus om t’ghenieten over-puer

 

Van t’Goddelijck vermaeck,

 

Dat ick in’t uyt-gaen der natuer

 

Vond’ in mijns wils versaeck,

 

Was al mijn werck in t’Cloosterken maer dat,

 

Dat ick noyt werck met eyghen wil besat.