Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt
(1639)–Lucas van Mechelen–
AuteursrechtvrijWijse: Nu dijn leven is ghedreven tot den eynd. Hard.Dat verheven hemels leven ziele bly,
Baert een vrolijckheyt seer over hoogh in my;
Om Godts minne desen sinne breeder wat bediet,
Waer t’Cloosterken toch lagh vol sulcken soet gheniet?
Waer die stede soo vol vrede soo vol rust
Toch te vinden was vol sulcken puer wellust,
Die ghepresen wel mocht wesen, te zijn over-soet;
Want Cloosterken soo bly sloot, in hem alle goet.
Te vervlieten in’t ghenieten, dat ghy seght,
Was niet dan voorwaer een hemelrijck oprecht:
t’Was een rijcke, wonderlijcke, over-blijde vreught,
In t’Cloosterken te staen soo grondelijck verheught.
Wel-gheboren uyt-verkoren reyne ziel!
Dat de goedheyft Godts soo seer op u verviel,
Dat t’bevinden des gheminden, dat den liefsten schonck,
Soo ganschelijck u ziel in t’Cloosterken door-gonck.
| |
[pagina 19]
| |
Daer ghy droncken en versoncken in den vondt
Vyt den ouwden mensch soo hoogh verresen stondt,
Heel verslonden inde wonden van de puere min,
Die t’Cloosterken soo bly u dede treden in.
Rust besonder, leven wonder daer te staen!
Daer u dien troost soo ded’in Gode gaen:
Wilt eens segghen en uyt-legghen waer t’Cloosterken lagh,
Daer uwe ziele puer haer soo ontworden sagh?
Daer ghy moechte die ghy soechte sien alleen
In die vrolijckheydt van dat hoogh saligh Een,
In die vloeden alder goeden, die soo over-klaer
In t’Cloosterken te niet te deden gaen in haer.
|
|