Cloosterken der gheestelijcke verryssenisse ofte der ontwordentheyt

[p. 5]

Beati Mortui qui in Domino moriontur, amodo iam dicit Spiritus, vt Reqviescant à laboribus suis, Apoc, 14.
Salich zyn die Dooden die inden Heere steruen, van nu voorts seyt den Geest, dat sy rvsten souden van haren arbeyden, Apoc, 14.

[p. 7]

t’Samen-spraeck, Een Godt-ghenietende ziele vertelt aen een Godtsoeckende ziele, hoe dat sy in’t Cloosterken (dat is in Godt, die het Cloosterken der sielen is) ghetoghen is ghevveest.

Wijse: Hoe ligh ick hier in dees allenden. Oft: Mondeken soet. Hard. Oft: Ghewenschte doodt. Requiem. 43.

Met oorlof vant den uyt-verkoren,
Wil ick mijn vreught u deelen mé,
Die ben gheweest bly’ ziel verloren
In een soet Cloosterken vol vré,

Een Cloosterken vol meer pleysieren

Als druppels zijn in de rivieren.

T’was smorghens eens als de dagh-sterre,
De sonne wille-komme boodt,
Dat my in my Godt als van verre
Een innigh Cloosterken ontsloot,

Een Cloosterken soo vol ghenuchten

Dat my ded’ uyt dit aerdtrijck vluchten.

Met David had’ ick om t’aenschouwen
Ghewenscht naer t’huys Godts dagh en nacht,
Eer my den Heer naer mijn betrouwen
Tot dien blijden morghen bracht,

Die my dat Cloosterken der weelden

Inwendelijck wees boven beelden.

Soo ick dan sagh door d’licht des Heeren
Dat soet besluyt, mijn ziele vloogh,

[p. 8]

 

T’moest grondelijck my t’hemwaerts keeren

 

Die innighlijck my t’hemwaerts toogh:

 

O Cloosterken der hooghste minne,

 

Hoe vloogh ick om te raken inne,

 

Hoe smolt ick, als ick sagh ontluycken,

 

Dat over-vrolijck hemelsch goedt,

 

D’welck inwaerts trock om te ghebruycken,

 

Mijn hert, mijn ziel, al mijn ghemoedt;

 

Dat om in’t Cloosterken te raken,

 

Mijn binnenste my scheen te blaken.

 

Al wat ick was, wat in my stonde,

 

Verstant, ghedacht, wil ende gheest,

 

Heel mijnen wensch, heel mijnen gronde

 

Om t’zeerste spoeden tot die feest,

 

Tot t’Cloosterken van Godts aenschijne,

 

Vloghen al die begheerten mijne.

 

Ingaende dan soo overschoonen

 

Soo rijcken goedt mijn hert ontstack,

 

Saligh die in dit Wesen woonen

 

Van t’Cloosterken mijn ziele sprack,

 

Dat Cloosterken, dat wesen wonder

 

En was niet als iet van onder.

 

Hoe sal ick u dat wesen prijsen

 

Daer ick heel in verwesent wiert,

 

Daer mijnen gheest quam te verrijsen

 

Met d’lichte Godts soo klaer verciert,

 

Dat ick in t’Cloostersten ghetoghen

 

Den ouden mensch heel scheen ontvloghen.

 

Die schoonheyt groot, dat seltsaem lichte

 

Die rijckheyt die ick teghen quam,

[p. 9]

 

In mijnen grondt was een ghesichte

 

Soo soet, dat noyt oogh sulcks vernam:

 

In’t Cloosterken Godts licht verwonne,

 

De schoonheyt van dees klare Sonne,

 

Gheen goedt ghelijck dat goedt der goeden

 

Dat mijnen gheest ontmoette daer,

 

Noyt sulcken blijden overvloeden

 

Als in dat Wesen wonderbaer:

 

Dat Cloosterken dat wesen puere,

 

My maeckte een nieuw creatuere.

 

Reyn ziel gh’en weet wat wonder leven

 

Dat was te zijn in dat gheniet,

 

Gh’en weet wat vrolijckheyt verheven

 

Dat Godt mijn ziel daer smaken liet:

 

In’t Cloosterken meer was van weerde

 

Een ur’, dan duysent opder eerde.

 

‘Tis kleyn wat ick daer by ghelijcke

 

Die vrolijckheyt van dien staet,

 

Van dat inwendigh hemelrijcke

 

Was een gheluck soo boven maet:

 

Dat my den hemelschen rijckdomme

 

Van’t Cloosterken doet worden stomme.

 

Dat Godt my daer aenschouwen dede

 

Was sulcken saligheyt en vreught,

 

Soo over Goddelijcken vrede,

 

Dat ick versmolt in troost verheught:

 

In t’Cloosterken Godts sagh ick blincken,

 

Dat herte gheen en kan verdincken.

 

Mijn ziel gheheel my schijnt t’ontbreken,

 

Als ick te merck, eens derwaerts slaen;

[p. 10]

 

Als ick t’gheluck wensch uyt te spreken

 

Heel sprakeloos mijn lippen staen:

 

Een goedt soo rijck, sulck een welluste

 

Was t’Cloosterken der hooghste ruste.