aNti-schUnd

[p. 45]

Mourik van Meersen: ‘Ontmoeting’

Een sproke. Uitgave C. v.d. Veer, Rotterdam.

Dit is het verhaal van een mijnheer, die 's avonds op weg naar een stad was, en zich met moeite voortbewoog, iets dat hij met zijn proza gemeen heeft. Het begin van zijn verhaal (8 bedrukte pagina's plus 4 blanco, samen hangend aan een groen katoenen draadje) is, te oordeelen naar de vele puntige keien, schokkende lichten en algemeen kreunende toon van het verhaal, een scherpe critiek op het wanbeleid van het Departement van Waterstaat; misschien trekt de betreffende ambtenaar zich Mourik van Meersen's Literaire Claghe over het slechte wegdek meer aan dan de aanzienlijk beter geschreven ingezonden stukken van gewone stervelingen, die niet in ‘Nu’ mogen schrijven, en het daarom maar in een courant doen.

Maar als de nood het hoogst is, en de voetjes doodmoe, dan is de motor met duo nabij. In dit verhaal tenminste. Mourik wordt door de onverschrokken jongerenredder in de volgende bewoordingen uitgenoodigd mee te rijden:

‘Vriend’, sprak hij, ‘wat staat gij te staren in 't verschiet. Ik wist U hier op dit pad en heb getracht mijn motor door het slijk te jagen, om u de weg te verkorten. Wilt ge mij de eer aandoen op de duo plaats te nemen?’

Mourik, Mourik, wat ben je begonnen. Je moeder heeft je nog wel zoo gezegd, 's avonds niet naar vreemde heeren te luisteren, vooral niet wanneer ze rijzig en slank zijn, en een soepel lichaam hebben, dat uit een spiritueel soort elastiek bestaat, zoodat ze naar willekeur uitrekken en inkrimpen. Daar heb je 't al, hij wil je verleiden, laten verleiden dan, hij is een snorder voor een Huis der Vreugden. Hij weet bekoorlike lokkende vrouwen met ogen als kristal

[p. 46]

(Hard om te zoenen, en voor je een beetje wild met ze gaat doen, vraag dan eerst, of ze in de glasverzekering is); lachende monden waarop de zon was (brand je lippen niet!); en goud, dat met aanhoudende pracht blinkte (ik wist niet, dat het taalpeil van de ‘jongeren’ zoo zinkte). God, daar heb je het al. Hij geeft vol gas, je wordt duizelig, en dondert er af. Ja, en die meneer, die je toen op kwam rapen, was van de Hemelsche Eerste Hulp Brigade, tijdelijk op aarde gestationneerd. En een adem, dat die man heeft, en een baard.... Als ze je beroeren, voel je zoo maar de Oneindigheid. En al kijkt de maan je nu ook goedkeurend aan, ik zou met die nieuwe meneer maar net zoo oppassen als met die vorige, en met schrijven ook.

A. DEN DOOLAARD.