wils segghende: O Meester Rogier, wat een Man sijdy geweest, en
dergelijcke woorden: daer hy nochtans met soo belanghende saeck onledigh en doende was. Van
Rogier is oock gheweest te Loven in een Kerck, gheheeten Onse Vrouwe daer buyten, een
afdoeninghe des Cruycen, daer twee op twee leeren stonden, en lieten t'lichaem afdalen met eenen
lijnen doeck oft dwael: beneden stonden Ioseph van Aromathia, en ander, die het
ontfinghen. Beneden saten de Marien seer beweeghlijck, en weenden: alwaer Maria,
als in onmacht wesende, was van Ioanne, die achter haer was, opghehouden. Dit principael
stuck van Meester Rogier wiert aen den Coningh nae Spaengien gesonden, welck onder
weghe met t'Schip op de reys verdronck, doch werdt ghevischt: en seer dicht en wel ghepackt
wesende, was niet seer bedorven, dan een weynich ontlijmt. En in de plaets van dit, hadden die van
Loven een, dat van Michiel Coxie nae dit ghecopieert was: waer by te bedencken is, wat een
uytmuntigh stuck dit was. Hy hadde een conterfeytsel ghemaeckt voor eenighe Coninginne, oft
groote Personnagie, daer hy voor hadde een erflijcke Cooren-rente, en is tot grooten rijckdom
ghecomen, heeft den armen veel aelmossen bestelt, en ghestorven ten tijde van de sweetende
sieckte, die men d'Enghelsche cranckheyt noemde, die t'heele landt schier doorcroop, en veel
duysent Menschen wech nam. Dit was in't Iaer ons Heeren 1529. in den Herfst. Van desen
Rogier, oft tot hem, seght Lampsonius op dese meeninghe:
Laet u niet o Rogier, soo seer met lof verblijden,
Dat ghy gheschildert hebt, soo doe den tijdt mocht lijden,
Veel schoone dinghen doch, die wel verdienen saen,
Dat alle Schilders noch, in dees vernufte tijden
(Indien sy wijs zijn recht) staegh d'ooghen daer op slaen.
Sulcx tuyght de schilderije, de welcke doet vermaen,
Aen t'Brusselsche ghericht, aen gheenen cant te wijcken,
Van billickheyt ghewis de goede oprechte baen.
Hoe sal gheconnen oock uyt Mensch ghedachte strijcken
Dijn uyterlijcksten wille in't deelen verghelijcken,
Van uwen rijckdom groot, ghewonnen met t'Pinceel,
Den armen t'eenen troost, voor t'hongherigh beswijcken?
Ghy liet u goeders doch hier d'aerde voor haer deel,
Die blijven metter tijdt verdorven al gheheel:
Maer die schoon stucken claer, waer by wy u ghedencken,
Die sullen onghescheynt in Hemel eeuwigh blincken.