De gulden harpe, inhoudende al de liedekens, die voor desen by K.V.M. gemaeckt, ende in verscheyden Boecxkens uyt-ghegaen zijn
(1627)–Karel van Mander–
Auteursrechtvrijop de wijse: La douce face. oft, Ick hebbe ghemint, den tijdt is leden, etc.
Ga naar margenoot+AChab over Israel verheven
Regeerde binnen Samaria,
Veel Afgoderije heeft ghy bedreven.
Ieroboams weghen die volghd' hy nae,
Noch gaf hy zijn trouwe // een Heydensche vrouwe
Gheheeten Iesabel
Baal hy eerde // ende verkeerde
Dat huys van Israel.
Elias die was van Godt ghesonden
Om over al zijn boosheyt swaer
Hem een felle straffe te vermonden,
Hoe dat binnen dat selfde Iaer,
Daer Godt gheenen // reghene verleenen
En soud', noch douwe niet,
Twelc God so dede // ende daer volgde mede
Dieren tijdt en verdriet,
| |
[pagina 43]
| |
Maer de Heere, die zijn volc kan troosten
En zijn ghenaden wel bewijst,
Deed Eliam vulchten na den Oosten,
De Raven die hebben hem daer ghespijst
Aen eener beke // maer by ghebreke
Van reghen over al,
T'water verdrooghde // na Sarepta pooghde
Hy hem, soo Godt beval.
Daer vant hy een Weduw' goet van aerde
Buyten de poorte van der Stadt,
Die daer hout raepte en vergaerde,
Om een dronck waters hy haer badt
Sy ginck gewillich // end' onverschilligh
Om wat te halen, maer
Siet de Prophete // heeft om een bete
Broodts noch ghebeden haer.
Sy sprack, soo warachtich als int leven
Vwen Godt is, een handt vol meel
Dat en is my maer overghebleven,
End' in een kruyck oly niet veel,
En siet ick sochte // hout dat ick mochte,
Voor mijnen soon en my,
Wat gaen bereyden // om alsoo te scheyden
Wt dese Werelt vry.
Elias die sprack, gaet doet u saken,
Maer wilt voor my wat brenghen eest,
Dan sult ghy voor u beyden wat maecken,
Maer en wilt niet zijn bevreest,
Want na 'sHeeren spraken // niet en sal laken
V meel noch oly jent,
Tot dat den waerden // Godt opder aerden
Weder den reghen sent.
Sy heeft alsoo gedaen, dus hebben g'eten
Elias, sy, ende haer ghesin,
Wat sy uyt haer maten heeft ghemeten,
Oly oft meel, 'twerdt niet te min,
Langhe nae desen, sandt Godt ghepresen
Tot Achab Eliam,
Maer onderweghen // Eliam teghen
| |
[pagina 44]
| |
Achabs Hofmeester quam.
Want hy was gesonden aen alle hoecken,
By beken en fonteynen saen,
Hoy om 'sConincx Peerden te gaen soecken,
Dat 't vee niet al en soude vergaen,
Als hy nu kende // Eliam, ende
Als Elias sprack schier,
Seght uwen Heere // met snellen keere,
Siet Elias is hier.
Hy heeft dat gheweyghert, en vertelde,
Datter gheen volck noch landt en was.
Achab die heeft, als die ontstelde,
Aldaer doen soecken Elias.
Ghedoot, verbeten // heeft Gods Propheten
Iesabel onghespaert,
Maer uytghesondert // heb icker hondert
In speloncken bewaert.
Want u knecht die vreest den Heere seere,
Van sijn jeught aen, hierom indien
Dat ick nu tot mijnen Heere keere,
End' seg ick hebbe dy ghesien,
Ter selver wijlen // soude veel mijlen
Gods Gheest wech voeren dy,
Voor vast ick houde // Achab die soude
Daerom doen dooden my.
Elias swoer hy soude sonder falen
Voor Achab hem vertoonen vroet,
Dus ginck den Hofmeester verhalen,
Achab die quam hem int gemoet,
End' vraeghd' Elias // of den Man hy was,
Die door al sijn voorstel,
Aen allen zijden // sonder vermijden,
Verwerde Israel.
Elias sprack, ick en verwerre
Israel niet door gheen abuys,
Maer het woordt verwerret wijdt en verre
Door u, en door uws Vaders huys,
Dat ghy ghevloden // zijt de gheboden
Des Heeren Zebatoh,
| |
[pagina 45]
| |
Ende mishandelt // soo dat ghy wandelt
Nae Baal den Afgodt.
Dus laet nu gheheel Israel versamen
Op den Bergh Carmelus end' al
Die Propheten van Baal by namen
Vier hondert vijftigh int ghetal,
Iae de Propheten // al die daer eten
Aen Iesabels tafel,
Dus t'eener sommen // zijn zy ghekommen
Op den Bergh van Carmel.
Elias die vraeghde 'tvolck, hoe langhe
Dat sy over beyde zijden manck
Wilden blyven gaende even stranghe,
Is de Heere, Godt, gaet sijnen ganck,
Maer ist Baal // wandelt hem nae al
Noch deed' Elias daer
Brenghen twee Ossen // om 'tvolck te lossen
Wt haer doolinghe swaer.
Hy liet de Propheten Baals eenen
Wtkiesen, om offeren fijn
Welcke God met vyer soude verleenen
Antwoorde, die soud' Godt zijn:
Baals Dienaren // die leyden haren
Osse daer op dat hout,
Rondtom sy liepen // spronghen en riepen
Tot Baal menichfout.
Vanden morgen vroech hebben sy geropen,
Verhoort ons doch, o Baal Godt,
Maer op geen antwoord' was daer te hopen
Elias die sprack tot haer in spot,
Roept buyten spele // met luyder kele,
Want het mach wesen wel,
Dat hy nu lichte // slaept ofte dichte,
Oft yet te doen heeft el.
Luyde ginghen sy roepen ende tieren,
Met messen end' priemen haer lijf
Tot den bloede hicken end' pickieren,
Al nae der Heydenen bedrijf,
Tot nae den noene // als men te doene
| |
[pagina 46]
| |
Spijs offerhande plagh,
Maer geen antwoorde, men daer en hoorde
Van Baal, noch en sagh.
Elias die ginck int volcx aenschouwen
Des Heeren ghebroken Altaer,
Met twaelf steenen wederomme bouwen,
Rontommme een vore maeckt' hy daer,
T'houdt hy bereyde // daer op hy leyde
Den Osse metter spoet,
Ende hy lieten // driemael begieten
Met water overvloet.
Elias die sprack, en heeft ghebeden
Godt Abrahams ghebenedijt,
Isaacx en Iacobs, toont heden
Dat ghy Godt in Israel zijt,
End' ick u knecht // vry, en dat ick recht, my
Droegh, na u heyligh woort,
Op dat, o Heere // dit volck bekeere,
Doch mijn ghebedt verhoort.
Doe sandt de Heer 't vyer sonder vertoeven
Dat al den Brandoffer verslondt,
Steenen, aerd', en water inder groeven,
Als t'volck dit sagh, het viel terstondt
Ter aerden neder // keerende weder
Al tot de Heer eerbaer,
Den Heere krachtigh // is God warachtigh
Beleden sy allegaer.
Die valsche Propheten al versleghen
Werden van Elia vailjant,
En door zijn ghebedt sandt Godt den regen
Van den Hemel wederom opt landt,
Als voorby waren // gheheel drie Iaren
En ses maenden ghetelt,
Datter met allen // gheenen ghevallen
En had oyt Aertsche veldt.
Gheestelijcke Israelsche bende,
Gheenen Baal in u hert en stelt,
Dat u Godt altijdt den reghen sende
End' u met drooghte niet en quelt,
| |
[pagina 47]
| |
Vwen Elias // Christus Messias
T'levende water gheeft,
Voor niet te wensche // hier elcken mensche,
Die hem vyerigh aenkleeft.
Een is noodigh. 1585. |
|