Uytspanningen, behelsende eenige stichtelyke liederen, en andere gedichten
(1727)–Jodocus van Lodenstein–
AuteursrechtvrijStem: Den 100. Psalm. Gy volckeren des Aardrycks al.I.
MEt lof verheft den hoogsten God!
Sijn gena sonder eynden is,
Die dwingt der Aardschen Goden rot,
Dus sonder eynde sijn gena.
II.
Met lof verheft der Heeren Heer!
Sijn gena sonder eynden is.
Hem komt alleen der wond'ren eer.
Dus sonder eynde zijn gena.
III.
Hy maackte wijslijck 't Hemels rond,
Sijn gena sonder eynden is.
| |
[pagina 454]
| |
Heeft d'Aarde op een golf gegrond,
Dus sonder eynde sijn gena.
IV.
De wond're ligten schiep sijn magt,
Sijn gena sonder eynden is.
De Son Maan voor dag en nagt,
Dus sonder eynde sijn gena.
V.
Die d'eerste krachten Chams versloeg,
Sijn gena sonder eynden is.
En sijn volck uyt haar midden droeg,
Dus sonder eynde sijn gena.
VI.
Hy kliefd de Zee te midden deur,
Sijn gena sonder eynde is.
Sijn volck geleyde hy daar veur,
Dus sonder eynde syn gena.
VII.
Daar Pharo met sijn Leger pronck,
Sijn gena sonder eynden is.
Als steenen los te gronde sonck,
Dus sonder eynde sijn gena.
VIII.
Door 't woeste leyded' hy sijn volck,
Sijn gena sonder eynden is.
Des nagts een vuyr, en 's daags een wolck.
Dus sonder eynde sijn gena.
IX.
Hy sloeg het al, hoe magtig groot!
Sijn gena sonder eynden is.
Het bleef, hoe heerlijck, alles dood:
Dus sonder eynde sijn gena.
X.
Daar sneuvelde den Amorijt;
Sijn gena sonder eynden is.
En Og, den Reus, ging alles quijt,
| |
[pagina 455]
| |
Dus sonder eynde sijn gena.
XI.
Ia haar gesegend vrugtbaar land,
Sijn gena sonder eynde is.
Viel in sijn knegts Israels hand.
Dus sonder eynde sijn gena.
XII.
Hy gedagt aan ons nedrigheyd:
Sijn gena sonder eynden is.
En staacken onse dienstbaarheyd,
Dus sonder eynde sijn gena.
|
|