|
| |
| |
| |
Twede bedryf.
Eerste tooneel.
Volkert, Agata, Kniertje.
Agaat, hoe komt gy weêr beneeden?
Wie hélpt men liefste dan verkleeden?
Myn Heer, uw liefste is al gereet,
Ik wou maar vraagen, óf men heer wél weet,
Dat Lichthart, die zo aanstonts is gekomen,
Twé vreemde speelliên nóch heeft mégenoomen.
Ja, Ja, laat Lichthart maar begaan,
Agaat, het mag 'er nu op staan.
Waar zyn de danssers? zyn de kleeren
Ook bóven? kunt gy 't voisje leeren?
'k Meen Ja, de kleeren zyn ook boven, alles is Gereed.
Wy zyn nu buiten vreezen?
Dies laat ons uit de borst eens lustig vrolyk weezen;
Haar man zit in de schuit, én droomt al na ik gis,
Hy zal nu onze vreugd niet stooren?
Laat ons dan onbekommert zyn;
Hoe vaart de kóst? hoe vaart de wyn?
Is alles al gereed? laat hooren?
't Is alles wél verzórgt, stél maar je hart gerust;
Ik héb een kóst doen vaardig maaken,
Die 'k weet dat ongemeen zal smaaken.
Wél daar op eens mét smaak gekust.
| |
| |
Sus, sus, men man zou 't zien.
Zég, Kniertje? is je man jalours?
Hier by de speellui in de buurt,
Maar zie, daar is hy zélf.
| |
Tweede toneel.
Volkert, Kristoffel, Kniertje, Agata.
Her, Vólkert, noe! Hans donder!
Wie geits dem Hér, wie geits?
Hebt gy uw boodschap al verricht?
't Is alles richtig, hei! laat ons man lustig weezen,
Nichs haab ik zegt breur, 't hart ist goet
Ond eerlich, man we zunt toe hoop von vleisch ond bloed.
| |
| |
Je bent een noob'le kwant, ik héb je altyd gépreezen.
Geen Mensch weet tóch wat hier geschied.
Kristoffel, ei loop heen, de Tafel is al vaardig,
En spoel de glaazen; daar komt Juffrouw, Heer! hoe aardig
| |
Derde toneel.
Volkert, Geertruy.
Bezonder, en wanneer 't kon weezen,
Ik wénschte wél, myn uitgeleezen,
U altyd zo gekleed te zien.
Ja zo het zonder opspraak kost geschiên.
Maar is 't niet wél, dat ik uw oogen mag behaagen,
In zulk een aangenaame schyn,
En als ik by myn Man moet zyn,
Dat ik mag slechter kleed'ren draagen?
Voor hém is 't ommers wel, én goed genoeg, myn heer;
Want als ik mag by u verkeeren
Dan schort 'et immer aan geen toestél, óf aan kleéren.
Dat 's waar, maar beurde zulks wat meêr.
| |
| |
Men moet zich na het geen niet anders zyn kan voegen;
Men heeft tóch nimmer zyn genoegen;
De vreugd, die al te veel genooten word, verveeld,
't Is 't lékkerst brókje dat men steelt.
't Is waar, én nu het zo moet weezen,
Is 't bést de korte tyd besteet.
Ik bid zét u hier bymy neêr, myn uitgeleezen,
Gy hébt die plaats wel meêr bekleed.
Ik zal, én stél voort alle zórgen,
En swarigheden uit tót morgen,
Men man zal onze vreugd nu niet
Verstooren, en 't geen 't oog niet ziet,
Kan 't hart niet deeren, hy is gierig,
Ik jong, én gaaren by de vreugd,
Als zynde in 't béste van myn jeugd,
Al schyn ik zédig, 't hart is swierig
Ik zie wel of men raapt, én schraapt,
En by een Man vol zórgen slaapt,
'T heest ook wat in, by goede vrinden
'T vernoegen van de jeugd te vinden.
'K bén bly, myn Engel, dat gy 't zo mét my vetstaat.
Ik weet et wél dat men kwaalyk praat
Van Vrouwen, die van braave vrinden,
En van een eerelyk geslacht,
By and'ren méêr vermaak als by haar mannen vinden;
Ja 'k heb 'er zélf zomtyds veracht,
Maar 'k wist toen nóch niet wat het in had, een van beiden
Te kiezen, óf gebrék te lyden
Door al te teeder een gemoed,
| |
| |
Of dat men weelde kan in volle overvloed
Genieten, zonder achterdénken
Te geeven, óf zyn naam te krenken;
Ik zie wel, óf men zich al veel verbeeld van de eer,
De zoete tyd, die vast verby is, keert niet wéêr.
| |
Vierde tooneel.
Kniertje, Volkert, Geertruy, Kristoffel, Agata.
GEliefjes, zyt gy al gezeeten?
Zal ik ook wachten mét het eeten?
Neen, is alle ding gereet
Zo maak maar dat men aanstonds eet.
Kristoffel, dit 's uw plaats, wilt u hier neder zetten.
En maak geen Komplimenten méêr,
Uw byzyn zal de vreugd vermeerd'ren, niet belétten.
Kniertje en Agata bréngen 't eeten.
Heeft goeje mines, zo! het lykt zeer delikaat.
Kom, Kniertje, zit hier néêr, dit zal uw plaats zyn.
Ik durf me dat niet onderwinden,
| |
| |
Agaat, kom schénk een Glas mét wyn,
En laat de Speelliên binnen kómen,
Wy moeten nu niet zitten ofwe droomen,
Muzyk, en Wyn verheugen 't hart.
Dat 's waar, ik mag het ook byzonder gaaren hooren
Ik bréng 't u eens, myn uitverkoren.
O jé! Wat zyn die Speullui swart.
| |
Vyfde toneel.
Filibert, én Joris, verkleed als Speelliên, Volkert, Geertruy, Kristoffel, Kniertje, Agata.
‘O Bloed! dit 's Volkért, én men wyf, dat wil ik sweeren,
Zy is het, maar in and're kléeren!
De duivel haal de looze hoer!
‘Ik bid, Sinjeur, ei! snoer
Je Mond, laat dich in 't minst niet blyken,
Wy moeten nu de kat zien uit de boom te kyken
Och! Joris houw men vast, 'k word as een stók zo styf;
Maar, zyn ze 't al? O ja! 't is Vólkert mét men wyf,
Wie drommel zou 't zo durven droomen?
Och! och! wat zél men overkomen?
De duivel vaar in dat Kozynschap.
| |
| |
‘Dat bid ik, want ie hébt nou alles na je wil.
Wat! is 't men wil dan, dat men wyf en hoer zél weezen?
Neen, maar 'k wil zéggen, dat je 't zelf nou heb gezien,
Want anders mogt je 't nóch misschiên,
Gelyk als eerst, voor leugens vreezen.
Ja, 'k zie genoeg. Jou hoer! jou guit.
Wél swyg je niet, én voer je diergelyke woorden,
Zo is de heele zaak verbruid.
'K zél swygen, maar in huis zél ik de hoer vermoorden.
Och! Joris, wel hoe klópt men hart, Och! och! wat raad?
Maak hier maar dat je niet beként word door je praat.
'T za, Speelliên, zaag eens op. Kom laaten we eensjes klinken,
Kristoffel; Schoone, ik zal 't op uw gezondheid drinken.
De Potzemaaker voort begint,
De zin, 't zél voort geschiên.
Laat de andre nóch wat wachte.
| |
| |
Hier worden eenige Potzeryen, én danssen vertoond.
Wat dunkt u, Schoone, is dat niet aardig?
Kan 't niet verbétert zyn, 't is zéker ongemeen.
Dat zich de danssers ook verkleên.
Wél, men laat ze voort beginnen.
Hier word een Ballét gedanst van vier of zes Perzoonen.
Wél, Neef, hoe kenje 't zo verzinnen?
Nicht, zulk een toestel valt niet swaar
Maar, is de Juffrouw die hier zingen zou, al klaar?
'k Verlang om haar te hooren.
Ik bid, gebie, myn Uitverkooren.
Hier word gesongen.
I dat geit hups, noe, noe, wie wollen auch eins springen,
Ond zingen; las ons lustig zyn,
Der Musik voegt wol by de wyn.
Wel; Vaâr, verstae jy jou ook van die seuve saaken?
| |
| |
Ja, ja, laat hy hem meê vermaaken.
Der Pompernik kel is aber hie,
Ich werd em nicht verlassen:
Wen ich dein Schoen braun ooglein zie
O lieb, o lieb, o lieb, ier doet mie 't harts zo weê;
Wen ich 's lyb vol gezouffen haab lig ich in roe, end vré.
Kan ik u noch meêr verlusten?
Gy sult in myne armen rusten.
Moet ik dit hooren, en kan ik hier langer staan?
Men zou de drommel zo verraân,
Geef aan de Speelliên ook eens drinken,
Her Vólkert, las ons auch eins klinken.
Wel, op een kusjen aan weerzyden
'k Verdoe dat: want die kus die smaakt me ongemeen.
‘ô Heer! zie ik dit voor myn oogen?
Wat dunkje, heb ik nou geloogen?
Neen, Joris; och! 't is al te waar,
Maar, 'k zél die vuile hoer, die ranken duur betaalen,
| |
| |
Kom laet ons voort de Schouwt gaan haalen.
Zy loopen verbaast wég.
| |
Zesde tooneel.
Geertruy, Volkert, Kniertje, Kristoffel.
WAt 's dit? hier is de baan niet klaar;
Zyn ze dol, óf buiten zinnen?
Och! 't valt me daar als loot op 't hart, na 'k merk,
Kozyn, is dit geen deeglyk werk.
We zyn verspied; wat raad? wat zullenwe beginnen?
| |
Sevende tooneel.
Agata, Geertruy, Vólkert, Kniertje, Cristoeffel.
MEn Heer, én Juffrouw, och! wat héb je lui gedaan?
De Speelliên zyn kwaad wég gegaan;
Ze spraaken van de Schout te haalen,
De een zei, ik sweer ik zél die Hoer dat wéêr betaalen.
Och! 't zél men man zyn, dat gaat vast;
Och! Neef wat raad? we zyn verrast,
We zyn hier laelijk in de val; 'k wil sweeren,
Dat hy ons in die Speelmans kleêren
Verspied heest; 'k twyselde al, maar, ach! nou is 't te laat,
Ik bén bedurven, ach! wat raad?
Ik sta verstélt; maar kom we moeten hen verkloeken,
| |
| |
Nu zy zo dom zyn; ras de kleren uit, en voort
Na huis, dan zyn zy licht te doeken,
Zo gy maar vast blyft by uw woord.
Och! och! ik kan van schrik me zélven pas bedaaren.
Kom, niet te sém'len, kryg de kleêren, trek maar uit,
Want vondenze ons, zo was het heel procés verbruid.
Wat zél men eind'lyk wédervaaren?
Hier zyn je kleêrén, trék maar aan,
Wat hoeft 'et juist zo nét te staan?
Men beenen staan en beeven.
Als wy maar weg zyn, mag 't geen kwaad,
Dan isser gantsch niet aan bedreeven.
'T is donker, én zo glad op straat.
Dat mag geen kwaad, ik zal u aan uw huis verzéllen,
Ei! wilt u niet te veel ontstéllen.
Kom, 't zal zo wél zyn. Nu, goé nacht;
Ik had dit voorval niet verwacht.
Indien zy komen, kunt gy alles maar ontkénnen.
Zo schoon; ey! lieve ga maar heen,
Begeerje ook een Lantaeren?
| |
| |
| |
Achtste tooneel.
Kniertje, Kristoffel, Agata.
SUnt Vélten moet die Lichthart schennen,
Die guit heest ons die pots gespeelt,
En hier 'er Man in Speelmans kleêren
Gebracht, wie had em dit zen leeven zo verbeëld?
Maar 'k zél 'et hem wel weêr betaalen, wil ik sweeren.
Zo dra ze kwaamen had ik in 'er doen geen zin,
Dat 's waar, ze dorsten pas 'er oogen
Eens opstaan; wél ik bén nóch nooit zo valsch bedroogen.
Des em der haan hak, noe!
Datze onze taal niet kosten spreeken.
Ich wol em hals ond beinen breeken
Dem Lichthart da! dien Schélm!
Noe! i snakken wie ein kind;
Kon ik die Nar? i zé! ik heb em von myn daagen
Nicht zeên, wat meug i dan zo vraagen,
Man by dem kranken, wen ik Lichthart zé, er zol
Mi saterfaction verschaffen, ob ich wol
Em eins der kraage, was verzétten.
Laat ons op onze dingen létten,
| |
| |
Schik alles aan een zy, Agaat, daar bérg al 't goed.
Jy voort de tafel, niet te wachten,
Wy moeten heur die kans af winnen, met gedachten,
Die sakkereerse zót, die bloed,
Hy meent zen Vrouw hier nóch te vinden,
Maar dat zél mis zyn, én hy moet 'et liegen, dat
Zy hier geweest is, zo ik aârs de zaak récht vat.
| |
Negende tooneel.
De Schout, Twee Dienaars, Filibert, Joris, Kniertje, Kristoffel, Agata.
Kom, zég ons voort waar dat de Vrouw is van die Man.
Zyn Vrouw, men Heer, wel daar heb ik geen kennis an.
Dit ontkennen zal niet baaten,
Gy paait ons niet met schoon te praaten.
Men Heer, je hebt gewis abuis,
Je bént hier in een onrécht huis.
Wat, in een onrécht huis? dat 's valschelyk geloogen,
Ik héb 'er mét men eigen oogen
Zo daad'lyk neffens hém verspied,
En Lichthart, maar nou isser niet
Je hebt 'er lichtlyk in een heim'lyk gat versteeken.
Ei, Mof, hou jy je smoel der uit.
| |
| |
Dit raazen, laat ik met 'er spreeken;
Wat zég je van die Man zen Vrouw?
'k Zég dat die Man zen Vrouw hier daadlyk heeft gezeeten,
Mét Sinjeur Vólkert, heur Kozyn;
En zo je niet wilt zéggen waar ze zyn,
Ik zel het évenwél wel weeten;
'T za, dienaars, doe gelyk ik héb belast.
Dit is gewélt; hélp! vrienden! buuren!
Men doet me in huis gewelt.
Jou Séldremaliméntze Meer!
Durf jy men eigen Vrouw verzaaken?
Wél, Jakhals! durf jy zeggen datze hier
Geweest is, dat jy 't waar kunt manken?
Sus, sus, waar toe zo veel getier?
Ja, Voddemoêr, dat durf ik zéggen,
Of mienje dat zo schoon te ontléggen,
Kom hier eens, Joris, heb ik niet
Mét jou, en Lichthart heur verfpiet,
En zaagen wy 't niet veur onze oogen?
'T is valschelyk geloogen.
| |
| |
Dat je 't liegt, ik héb geen Ménsch gezien.
Wat drommel zél der nóch geschien?
Wég vént, je bént niet by je zinnen,
Je raaskald; is jou Vrouw hier in men huis geweest?
Ja, Sloery, ja ze, dronken beest,
Ze was flus mét er Pól hier binnen;
Hier zatje, en braste, én waart wél louwter in je schik
Zie daar, hier héb jy lui gezéten
Al wil jy, Voddemoer, 't niet weeten,
Hier zatje in 't rond, terwyl dat ik,
En Joris, in de schyn van Speullui jou verrasten,
Terwyl je lui te zamen brasten.
Spreek, Joris, is 't niet waar? héb jy 't niet mé gezien?
Je liegt 'et mét je twiên.
Ik héb geen ménsch in huis vernoomen,
Je hébt voorzeeker léggen droomen,
Of eenig spook heeft jou de harzenen ontroert.
Wél 'k loof waarachtigh dat de Hoer nóch met ons boert.
Myn heer, wy hébben 't huis van boven tót beneeden
Doorzógt, maar niemant daar gevonden.
Dat jy een ménsch zo affronteert?
Hoe! Filibért, 'k loof datje ons scheert;
Gy zégt dat hier uw Vrouw in kostelyke kleêi en,
Zo straks heeft zitten banketteeren,
| |
| |
Men Heer, de drommel moet
Men haalen... O! ik drink van kwaadheid schier men bloed;
'k Weet dat ze hier is, én die Hoer heeft haar versteeken.
Maar kom, de zaak zél zélver spreeken,
Laat hier je dienaars, én laat ons dan zaamen gaan
Tót mynent, daar zél jy de waarheid wél verstaan;
'k Wil sweeren dat ze niet in huis is,
En dan is 't licht te zien, men Heer, hoe 't wérk niet pluis is.
Kom, gaan wy dan zo daad'lyk heen;
Blyft gy zo lang hier met u tweên.
Dat ik jou, Voddemoêr, dat liegen zél verleeren.
Ei, Ioop, Jan gat, loop na de pomp,
Jou rechten uil, jou botten lomp.
Dat i voor hébt, werd die missen,
Doe bist auf don pok kel geschissen,
Koekeldoe doe, doe, doe, doe, doe.
Einde van 't Twéde Bedryf.
| |
[pagina t.o. 34]
[p. t.o. 34] | |
|
|
Auteursrechtvrij
