|
| |
| |
| |
Appollonius, Koningh van Tyrus.
Eerste bedryf.
Appollonius. Pymaglion. Sichaeus. Dardan.
GHy Ridders die mee my, met wapentuigh wilt schorssen
De kracht van uwe borst, om d'oorloogs last te torssen,
Wat bouwt uw' brein voor raet, voor 't smeulend' oorloogs vier?
Gedompelt wel van ons, maer 't geen eerlangh weer hier,
Jae fieder als voor heen, in lichte laegh wil branden:
Elck past met vaerdigh oogh op 't doen van onse handen;
Elk stoot sich aen ons' macht, elk keert sich aen ons moet
Nu ick Damascus hooft verplet met mijnen voet,
En heb de soonen self gevoert in segewaegen,
Ghy hebt door uwen moet my doen verwinning draegen.
Maer spreeckeens rijpelijck van het toekomend' endt
Hen effenwichtige voorsorge dient gewent,
Soo voor het winnen, als 't gewonnen te bewaren.
Heer Koning, 't is een deugt te trecke voor de scharen
Van 't moedigh oorlogsvolck, wanneer dat selfs fortuin
Noch wijfelt, aen wiens gunst sy hellen sal haer kruin.
En dan 't gewonnen luck met voorsorgh te behecken,
Of het wantrouwig mogt haer aensicht van ons trecken,
Daerom den raet die ick, Heer Koningh, geven sal
Js, dat sijn Majesteyt seer vlijtigh boven al
Acht geve op die geen die hy nu heeft gevangen,
Want aen haer leven sal 't eyndt van den oorloog hangen.
Dat weet ik wel, maerseg, wat raet is voor dien knoop
Recht op te lossen? of begaept ghy oock noch hoop
Dat ick door haer wel hooft der Damasceensche rijcken
| |
| |
Waer sijn dan uwe blijcken?
U breyn dat broede flus, dat t' boejen van het swaert
Hingh aen haer 's levens draet, soud' ick als onvervaert
Het schitterende stael met 's Koninghs bloet beverven?
Dees raet sleept groote winst, gy sult veel sorgẽ dervẽ,
Ghy dwingt den Koning selfs, die reets tot lossing gloeyt
Van sijn gevangen Soons, als ghy de tacken snoeyt,
En siet ghy dan geen kans den wortel uyt te rucken?
De stoutheyt maeckt dat wy gewenste vruchten plucken:
Ick weet het los geluck, biet stouten steets de hant,
Maer Bloodaerts straks de nek, en schopt haer aen eẽ kant,
Maer ghy Sichaeus, segh, vindt ghy dit oock geraden?
Verschoon mijn kleynen raet, het sijn geẽ Konings dadẽ
Dat men het Koninghs zaet wreet offer aen de doot,
Mijn breyn al over langh met rijpen raet besloot,
Dat men het leven sal aen haer uyt gunst vereeren,
De kans kan oock met ons gelijck met haer verkeeren,
En segh my wat voor winst ghy in haer doot begaept?
De Vader (denck het vry) niet sorgeloos en slaept,
Maer knaeght sijn ingewant met doodelijcke sorgen
Hoe hy sich wreecken sal, so ghy haer wilt verworgen,
Verworght ghy eer en roem door stael en storm behaelt,
Uw' luyster leyt gedooft waer meed' ghy zegepraelt,
Jae d'uytkomst laet u heel bedremmelt sitten kijcken:
Sal dan mijn Mogentheyt voor d'hare moeten wijcken?
Dat hoed' Jupijn, maer hebt ghy 't luck aen u verpant,
Ghy weet 't is weyfeligh, ten hout geen wisse stant.
Ick sal de wiecken van des Vaders machten fnuycken:
Gy sult met Moortbekladt den laster noyt ontduycken.
Wat segt Heer Dardan nu? en is 't geen Helden daet
Dat men den oorlog demp in 't bloet van 's Konings zaet?
Ick acht sijn Majesteyt doe na sijn welgevallen,
De stoutheyt baert ontsagh, en wort ontsien van alle;
De Bueren krijgen schrick, men wort van elck gevreest,
Daer licht sachtsinnigheyt is d'ondergangh geweest,
Het is der blooden aert voor andere te swichten;
Ick weet dat ick mijn Rijk van sorgen sal verlichten
| |
| |
Door 't dooden van de Soons.
Naer 't Hof, en maeckt by sich al t'elckens overlegh
Hoe hy sijn Soonen best ontwringh uyt onse klaeuwen:
Is 't waerheyt 't geen ghy seght?
Sijn moet wil niet verflaeuwen,
Hy waeght sijn lijf en Rijck tot lossingh van sijn zaet,
En sleept sijn Dochter meed', die in den Echten staet
Met d'outsten overlang door liefd' sich heeft verbonden
Die heeft door smeecken sijn verlossingh onderwonden:
Haer moeyten is vergeefs.
Kont troonen, kont ghy stracks uytdoven 't Oorlogs vier.
't Is waer, ook heugt my wel, hoe hy my had geschreven
Dat ick sijn Soonen soud' besparen in het leven,
Want hy haer lossen wou: ick hebb' hem toegeseyt
Sijn vrygeley, maer hebb' met eenen overleyt
Dat ick nae mijnen lust haer alle sal doen danssen;
De weerstuyt is te groot:
Wat weerstuyt? 'k sie de kansen
Des goddeloosen krijghs verbannen eeuwighlijck,
Als ick den Vader doodt, verkrijgh ick noch een Rijck.
Het past een Koningh wel te houden woordt en eeden.
Als ick een rijck gewin pas ick op woort of reeden.
Een rijck met moort bekladt maeckt u tot een Tyran.
De deugt bestaet in 't stael, kracht maekt den bestẽ man.
Men gespt het harnas aen om 't ongelijck te wreecken.
Tot mijn vernoeging wil ick naer haer leven steecken;
Ick segh dat ick het wil, mijn wil is my een wet,
Die ick nae mijn gebiet hebb' overal geset:
Daerom wie sijnen wil, wil tegen mijne kanten,
Die laedt sijn straf op sich met alle sijn verwanten:
Maer keurt ghy 't niet voor goet dat wy de Soonen beyd'
Ontbieden voor ons hier, te komen met 't geleyd'
Van die, die op haer lijf naer mijn geboden waecken.
Soo gae dan heen volvoert ghy dese saecken.
Ick buygh gewillighlijck voor uw' geboden neer.
| |
| |
Ick toets haer manne moet, dees opgeswolle sweer
Die moet sich noch van daegh ten alderlangsten rijpen,
Mijn wil sal nimmermeer voorymants machten gijpen.
Hadad. Eldad. Appollonius. Pygmalion. Sichaeus. Dardan.
Ghy Konings kinderen, en valt het u nier swaer
Dat ick mijn voer naer will' op uwen neck kan setten?
Ick staet gewilligh toe, ghy geeft my last en wetten,
En 't voordeel is geringh 't geen ick bevochten hebb',
Maer 't luck dat is gelijck als een afvallend' ebb',
Hebt ghy sin uw' geluck als hoonigh ingesoogen,
Ick sie het haest voor u seer deerlijck uytgespoogen.
't Geluck gelijckt wel glas, men bryselt het tot gruys.
Soo ghy dit vatten kont wat jaegd' uw' uyt uw' huys?
Kost ghy niet neederigh aen my u onderwerpen?
Indien ick mijn vernuft soo kon te vooren scherpen
Dat ick geweten hadd' dit al te droevig lot,
Ick hadd' geen kans gewaegt: heeft luck my eens bespot,
Ghy zijt haer schimpery noyt seeckerlijck ontvlooden.
Maer segh my, om wat reen hebt gy ons hier ontbooden?
Ick kom en toets u moet, zijt ghy de doot getroost?
Eer dat de Son verlaet dit morgen oost,
Acht ghy ons vaders woort niet die ons wil rantsoenen?
Ick kan mijn wraecksucht dan niet na believen soenen.
En zijt ghy niet voldaen, nu wy gevangen zijn?
Neen gy bedriegt my niet met sulck een loesen schijn.
Als ick u weer ontsloegh, wat baette my mijn vangen,
Als dat ick selver in mijn eygen strick bleef hangen,
Indien dat een van beyd' weer uyt mijn handen quam,
De smoock des oorelogs verschiep sich weer in vlam,
En d'ongemeene brandt steegh boven alle daecken,
Daerom wil ick niet eens aen u verlossingh raecken.
Soeckt ghy gevangens recht t'onthullen door gewelt?
| |
| |
U leven en uw' doot is in mijn handt gestelt.
Ghy sult de nagels dan tot wraeck mijn vader lengen,
Want hy sal sulck een moort sijn leven niet geheugen.
Ick schop u vaders macht, en slae het inde wint
Al 't geen hy tot uw' besten reddingh onderwint,
Gelijck een Arent swicht voor een paer teere duyven,
Die op een groot geklap van wiecken komen schuyven;
Of als een graege wolf schrickt voor een teeder lam,
Al even soud' ick oock, indien hy tot my quam.
Ick stae hier selfs te roer, hy heeft aen my geschreven,
Dat hy sich tot u heyl reets heeft op wegh begeven,
Maer soo ick hem maer eens kan in mijn net beslaen,
Ick sweer hy sal my noyt weer levendigh ontgaen.
Keer u genadigh Vorst aen dit ons angstigh smeecken,
Ick ben een diamant onmogelijck te breecken.
Sijn Majesteyt sy slegs voor haer wat reckelijck.
Of bidt gy ook voor haer? gy toont geen helden blijck
Dat ghy uw' vyant wilt gevangen 't leven schencken,
Die eerst door toorn genoopt om uwe doot dorst denken,
Hebt ghy de oorloogs toorts ontsteecken in haer lant,
Om slegs 't gemeene graeuw te helpen aen een kant,
En d'hoofden ongestraft haer lust te laeten boeten?
Ick wil met dese klingh selfs in haer boefem wroeten.
Sy lijden straf genoegh nu sy gevangen zijn.
Dees straf vernoegt my nier, dat straffen is maer schijn.
Men moet der Vorsten suer met mededogen soeten,
Hoe soud ick dan mijn lust tot wreken konnen boeten?
Soud ick 't gemeene volck dan plaegen om een Vorst?
Dat vind ick niet geraen,
Ghy siet mijn tooren dorst
Naer wraeck, en kan sich niet dan in haer bloet versaden,
Wanneer ick met mijn kling mag in haer rompen baden.
De Koningh vul de buyck van d'hongerige wraeck,
So demptmẽ d'oorloogs toorts, daer elk naer heygt en hackt.
Ay! laet dog het versoek van vader u bewegen?
Bedenk dat sig mijn vrou nu vint op 't hoogst verlegen.
Uw' vader en uw' vrouw' sal haest hier zijn in 't Hof,
Doch ick ben doof voor haer, sy sullen licht mijn lof
| |
| |
Met smaeckelijcke reen, en hoonigh soete woorde
Verhaelen, of sy my licht met gesmeeck bekoorde,
Maer neen ick vlie dien roet met hoonigh ingeleyt,
De weerstuyt is te groot die sich hier uyt verspreyt;
Kom breng haer beyde wegh, wy sullen 't werk beseffen,
Of wy noch meerder macht uyt dees gevangen treffen.
Appollonius. Pygmalion. Sichaeus. Dardan.
Segh nu in 't kort wat raet gy voor dees saeck bestemt,
Dat ick mijn wraecklust sie behoorlijck gedemt?
De Koning brengh haer om gelijck hy heeft besloten,
Want uyt haer bloet sie ick u Setel seer vergrooten,
De Kroon reets op uw' hooft.
Indien des Koninghs stael
Besmeurt wort met haer bloet, sijn eer leyt altemael
Verstoten in het graf; hy sal sijn roem verbasteren,
En openen elcks mont tot schelden en tot lasteren:
Soo groot u Achtbaerheyt gestegen is in top;
Soo groot kant sich de nijt met uytgelaten krop.
En sal dees Segeprael seer lichtelijck verswelgen:
Want yeder soeckt u eer met afgunst te verdelgen.
Wat afgunst voed ick doch, so ick mijn vyand dood?
Om dat ghy, wijl ghy kond haer geen verlossing bood.
Sal ick mijn vyandt aan tot sijn verlossingh vangen?
Elck die gevangen is mach naer ontslagh verlangen.
So straft mẽ dan het graeuw om 't misdoẽ van sijn Heer?
Het voorrecht van een Vorst dat is al vry wat meer.
Sichaee, soo ghy niet u doen met helden daden
Deed' stijgen, end' u kruyn met Lauw'ren gingt beladen
Tot prael van Tyrus Hof, ick segh, dat ick u gaf
Noch hier op staende voet, de alderwreetste straf:
Het bloet begint in my van gramschap reets te sieden.
Men moet het onkruyt van de wraek geheel uytwiedẽ.
Siet ick verschoon uw' nu: maer Vorst Pygmalion,
Ghy licht voor Tyrus Rijck, gelijck de middaghson;
Ghy Oorlooghs Helt wat raet?
Soo ghy mijn raet wilt achten,
| |
| |
Soo sult ghy 's Konings Soons op Mavors outer slachten.
Men kreunt sich 't minste niet met ander lieden nijt,
Uw zegepraelen Heer vermeerdert steets de spijt,
Dat Mars haer dit misgunt, dat sy sulck krachtigh voordeel
Noyt op hear vyants tent verkregen,
Is recht gepaert met 't mijn.
Doch mach syn Majesteyt tot meerder rust en vree
Het hoog gemijtert volck naer haer goetdunken vragen,
Indien 't des Priesters breyn alleenigh sal behagen,
So hebt ghy reen genoegh, waer meed' gy dit verbloemt,
Wãt 's Priesters gulde mont heeft haer ter doot verdoemt.
Laet den Hofwichelaer voor mijn gesicht verschijnen,
Soo mach ick recht mijn raet gelijcken by den synen.
Gaet ghy Heer Dardan self.
Dees ongerijpte saeck een weynigh t' overwegen;
Noyt liet my wichelaer om antwoort staen verlegen:
Ick trof door synen raet den spijcker op het hooft,
Wanneer syn gulde mont my uytspraeck hadd' belooft.
Gins komt de vader selfs seer stemmigh in syn treede.
Argus. Appollonius. Pygmalion. Sichaeus. Dardan.
Ick wens Jupijn bestrael syn Majesteyt in vreede.
Ick wens dat al de goon voordeeligh syn aen my,
Haer gunst beschijn dit rijck aen recht en slincker-sy.
Wat tracht syn Majesteyt uyt mijnen mont te hooren?
Of soeckt-se raet van my syn vyanden te smooren?
U is seer wel bewust, hoe ick Damascus hooft
Door' t luck van eenen slag hebb' van syn macht berooft;
Areta swicht voor my, syn Soonen syn gevangen,
Ik soud haer graeg naer loon haer rechten doen ontfangen,
Want wie syn vyant schreumt, die bied aen haer den rugh,
Wie haer niet straffen wil, die bouwt een breede brugh,
| |
| |
Waer over sy noch eens den overwinnaer volgen,
En boeten soo haer wraeck nu kroppend' ingeswolgen,
Mijn Raetsluy sijn gesplitst, d'eẽ smeekt my voor haer lijf,
Den ander kittelt my tot wraecklust even stijf,
So dat mijn sinnen steets als wederwichtig hangen,
D'eẽ geeft my voet tot hoop, en sterkt mijn groot verlange
't Geen ick reets in mijn borst gevoet heb tot het Rijck,
Den and'ren seyt dat ick mijn eer quets doodelijck,
Dies Vader (want ghy weet Godts wijsheyt te vertalen)
Liet ick u voor mijn Troon als mijnen raetsman halen,
Dat ghy my spoedelijck het voorneem van de goon
Gelijck ghy sijt gewent, brenght voor mijn oor ten toon:
Uw' gulde mont heeft my vast in verbant gehouden,
Dat ick self tot een stip mijn voorneem op uw' boude,
En segh het vaerdighlijck.
Als ick met dencken dringh
In 't binnenst van mijn hert, ontmoet my daer een dingh,
't Geen my al over langh heeft in mijn sin gelegen;
Ick sie de schaeckelen van 't ongeluck volregen
Ten kosten van Areet': het vogels ingewant
't Geen in mijn laetste plicht der gooden wiert verbrant,
Voorspelde my veel nieuws, my docht ik sag twee Gierẽ
Gewapent met haer beck, en klaeuwen, voor my swieren,
Elck moedigh op haer kracht, elck hakigh naer elks doot,
My docht naer langh gevecht den eenen boven schoot,
En slingerd' met sijn nebb' sijn vyant, die aen 't swaeyen
Heel tuym'linghs uyt sijn kracht most op den Aertkloot
Den and'ren op hem aen, en speelde so de haes
Dat hy 't aesgierigh dier self maeckte tot sijn aes, draeyen;
En braste van sijn prooy: maer siet terwijl sijn klaeuwen
Noch root van 's vyants bloet, sijn mont naeuw was uyt 't laeuwen,
Schiet ylingh uyt een hoeck een langh verborgen Valck,
Valt op des winnaers lijf, gelijck een snoode schalck
Die achter een gehught past stadigh op sijn luymen,
Om sijn gewenste kans niet traeghlijck te versuymen,
En schiet van achter toe, soo dat men niet en weet
Waer men sich houden sal tot tegenstant gereet:
| |
| |
Soo schoot dees Vogel toe, en wist de Gier te treffen
Dat hy sich noyt en kon van sijne plaets verheffen;
Dit sweefde voor mijn oogh, Jupijn die sy gelooft
Dat hy Damascus Heer heeft van sijn macht berooft:
Mijn raet Heer Koningh is, behoed' u voor de Soonen
En wilt haer leven niet om groot of kleyn verschoonen;
Indien sy mogen eens ontworstelen uw' macht,
Ghy saeght u Koninghrijck haest tot sijn eynd' gebracht.
So schat ghy dat de Soons noch naer mijn leven haken?
Sy wagen 't uyterst lot, eer sy dit wilden staecken.
Ick danck den Vader voor sijn goddelijcken raet,
'K beveel my in de gunst van die op 't Autaer staet.
En Ick sijn Majesteyt aen Godt Jupijn bevolen.
Appollonius. Pygmalion. Sichaeus. Dardan.
Wat dunckt u Vorsten, heeft Jupijn oyt yet verholen
Aen 't hoogh gemijtert Volck? En sal ick dit gety
Soo staeperigh en Iuy, soo onnut sien voorby?
En is 't niet beter eens de langhgewenste haven
Met wijsheyt aen te doen, als langh te moeten draven
Door veelderhande slagh van onweer en van wint?
Die 't luck heeft tot sijn dienst, wanneer hy eerst begint,
Sal die sijn gunstigh heyl soo wrevelijck verschoppen?
Het is de goon geterght, sy souden konnen kroppen
Hun haet; en vrouw Fortuyn soud' wijfeligh haer rat
Verdraeyen: Ick om laegh; mijn vyandt in mijn Stat;
Mijn volck vernielt; mijn Rijck vertreen; mijn Kroon verlooren:
Ick tast eerst toe, en geef haer straf, haer toebeschooren;
En wie mijn woort weerspreekt die vrees mijn ongenae;
Jae boet het met de doot.
Dat sich gelegentheyt laet by het voorhooft vatten:
Maer kael van achterhooft laet sy dien heel afmatten
Die haer met groot berouw' en moeyten grijpen wil.
De Manslagh aen de Soons, dat is alleen de spil
Waer op ons ondergangh noch eyndelijck sal draeyen.
Kont gy der gooden Tolk met sulck een vonnis paey
| |
| |
Ick acht geen Priesters woort, sy spreecken by de gis.
Ick acht u noch veel min, want ghy spreeckt altijt mis.
De weerstuyt sal ons noch eens voor de schenẽ springẽ.
Tergt gy mijn gramschap dan; Ik mag niet langer dingen
Met yd'le reen. Hou daer, verrader van het lant,
Gaet ghy de Soonen voor; kom legh hem aen een kant.
Langh leef syn Majesteyt in wijsheyt hier op aerde.
En delg syn vyant uyt die ons met raet beswaerde:
Maer sie ick niet in 't Hof Kratillus komen aen,
Hy stapt met yl'ge treen al voorwaerts op ons aen.
Kratillus. Appollonius. Pygmalion. Dardan.
Jupijn reek eeuwigh uyt de Majesteyt syn leven.
De dochter van Areet heeft sich op wegh begeven
Tot lossingh van haer man; En is alreets in 't Hof,
Versoeckt met nedrigheyt behoorlijck verlof,
Of sy van het rantsoen magh voor u ooren spreken:
Haer schoont' heeft krachts genoegh een steenen hert te breken;
Haer oogen schijnen reets verandert in een vliet,
Want uyt dees stroomen, sy al biggelend' begiet
Haer bloosend' aengesicht; sy schijnt in druk te smooren.
Ick geef haer graegh geley, en sal haer willigh hooren,
Maer niet voldoen; want siet ick houd' my aen de goon,
Die hebben 't waeckend' oogh te houden my geboon.
Sijn Majesteyt en sal geen wraeck des Hemels tergen.
Eer wijck de zee voor 't lant, of ongast vrye bergen
Tot niet, eer ick my laet verrucken van mijn wit;
Het is voor my genoegh dat ick een rijck bezit:
En 'k sal haer klachten oock met doove ooren hooren,
Doch 'k laet my nimmermeer door haer gesmeeck bekooren,
Mijn sinnen zijn verstaelt, mijn ingewant verhart,
Mijn hooft als Diamant, dat al de hamers tart.
Gins komt sy stadig aen, doch droevigh in haer wesen.
't Zijn tranen; ick behoef niet voor haer kracht te vresen.
| |
| |
Polydamia. Apollonius. Pygmalion. Dardan. Kratillus.
Jupijn bescherm de staf van sijne Majesteyt,
En houd hem aen 't geluck gedurigh toegewijt,
Ick kom met nedrigheyt, voor u gesicht verschijnen,
En sie of ick niet kan verlossingh voor de mijnen
Verwerven, voor u oogh, mijn ingestelde reys
Is nergens om geweest als om dees mijnen eys,
Indien 't u oogh behaeght hier voor u oor te brengen:
Mijn plicht gedooghde niet geen uytstel of verlengen,
Door dien mijn Egae is gekluystert en geboeyt,
Mijn siel tot sijn ontset in groot verlangen gloeyt;
Als 't hooft niet wel en is verquijnen stracks de leden;
Wanneer het lichaem kan aen 's hoofts verlossingh treden
Betoont het dat het niet is van sijn hooft ontaert.
Ghy hebt voor u genoech uw' rechte plicht bewaert,
Dies sal ick met gedult verhooren uwe klachten.
Ick hoop sijn Majesteyt sal mijne tranen achten.
Ick achtse; doch laet ick uw' woorden evenwel
Eerst hooren, eer ick u een wijslijck vonnis vel.
Sijn Majesteyt die weet, (hoe soud' hy het niet weeten)
Hoe 't glibberglat geluck my onder heeft gesmeeten,
Jae gantselijck verplet, doen d'uytkomst van een slagh
Mijn achtbaerheyt begroef te saem op eenen dagh:
Want 't nootlot, (Ach! 't verhael dat perst uyt my de tranen
Wanneer ik 't ongeval begin slegs te vermanen,)
Dat heeft haer uyt haer Rijck in uwe hant geset;
De sneed' van uwen Dolck op haren hals gewet;
Nu heeft haer 't ongeluck sulck een quetsuer gegeven,
Dat ick selfs stae beducht of sy oyt weer sal leven,
De liefde tot mijn Man, en mijn vereende siel,
En d'oorloghs last die hem soo lastigh overviel
Die dwongen my dat ick u voetbanck soud' gaen kussen,
Uw' goetheyt kan den toorn van 't ongeluck uytblussen
Wanneer dit mijn geween krijght op uw' harte klem,
En ick met tranen meuck u stael gemoet voor hem,
Voor hem die deerlijckleyt in uwe macht bedremmelt.
| |
| |
Ay uyt uw' woordẽ ras! hier dient niet lang gesemmelt.
Verschoon d'ellendigen, ô goedertieren Vorst!
Sulck een verschooningh als ik van haer wachten dorst
Sal ick met effen maet in haeren boesem meten.
Ay wilt u goetheyt niet in uwen toorn vergeten!
De godtspraeck heeft haer reets aen Acheron gedoemt.
De godspraek wort vry meer door haer ontslag geroemt.
Wie Gods geheymspraeck kreukt, die kreukt het recht der godẽ?
Hoe! hebbẽ sy genaed' gevangenẽ verbodẽ,
Die in een slaverny met haren hals gebuckt,
Door een ondraeghlijck Juck, sijn t'eenemael verdruckt?
Der gooden goetheyt spant de kroone boven alle,
Dies kan dees wreede daet de godtheyt niet gevallen.
Behalven onse Goon begeer ick 't oock voor my,
Want haer verlossingh stiert mijn leven inde ly;
Wat voordeel soud' my doch mijn overwinningh baeren?
Als dat ick op een schip onseecker kon ervaren
De vlam van d'oorlooghs toorts die nu is uytgedooft;
En ick in 't voetsant dan kromp van mijn macht berooft,
Dies wil ick geen gewach van haer verlossingh hooren,
Dewijl mijn breyn voor haer, haer straff' reets heeft beschooren;
Mijn sinnen sijn verstaelt, mijn goetheyt is verhart,
Als ick de spijt herdenck, dan wort mijn wraeck getart.
Ik bidd' laet ik de Vorst doch met mijn tranen meucken.
Ghy hoeft mijn ooren niet niet uw' geklag te beucken.
Ach laet de vader dan verwerven voor syn kroost,
Dat sy in haren ramp genieten desen troost,
En sien des vaders hart tot hun verlossingh hellen,
Ick sal 't haer mondelingh getrouwelijck vertellen,
Maer dat ghy meenen soudt dat ick haer soud ontslaen,
Is niet als hooy gedorst, want ick sal daer niet aen.
'k Hebb' u mijn breyns besluyt kort te verstaen gegeven.
Kratille leyt haer uyt. Soo moetmen met die leven,
Wie oyt gedachten heeft tot mijn verderf gescherpt,
Ick sie het los geluck de bloodaerts vaeck verwerpt,
Doch sal op haer versoeck hun doot hun weeten laten.
Ghy Vorst Pygmalion, omheynt met uw' soldaten,
| |
| |
Appollonius. Pygmalion. Dardan. Eldad. Hadad.
Wat voordeel heeft de Kroon,
Dien selfs van vader Mars de sege wort geboon:
Soo wart uw' staele vuyst in uwe vyants haeren,
Soo wortse weer geredt, wanneer sy vluchtigh waeren
Door d'ope velden heen; En haer gepackt verbant,
Ontlost wort door de kracht van uw' verwinnaers hant.
Dus moetmen wegen voor des vyants hulpe stoppen,
En boeten syne wraeck met afgehouwen koppen,
Versticken al de hoop van haer oyt opgevat,
Ick hoor Pygmalion aensleepen op dit padt,
Verselt met d'hoofden van d'gevangen hooft-vyanden.
Hoe smaeckt u dit pleyzier, hoe hagen u dees banden?
Mijn opganck is geweest te weeligh inder daet,
Om noch in 't rijsen selfs te dragen sulck een smaet:
Maer 't schijnt het los geluck tracht ymant te verraden,
En keert hem toe de neck in 't bloejenst van syn daden.
Uw' vrouw' heeft my gesmeeckt, met bitterlijck geween,
Doch ghy sult sterven, want ick bind' my aen geen reen.
Hoe sterven? acht ghy dan geen tranen van een vrouwe?
Ick achten? neen voorwaer;
Dat sal u licht berouwen.
Wat vraegh ick nae berouw nu ghy gevangen zijt,
Uw' lichaem hebb' ick reets aen Acheron gewijt,
En kan ick met mijn list uw' vader selfs bestricken,
Die selve doelboogh sal oock op syn leven micken.
O yser hart! tyran, eedt-breecker, moordenaer.
O bloethont! 'k wens het lot syn straf voor u bespaer,
Dat is recht kinder kermen:
Kom brengen wy haer wegh, wie haer recht wil beschermen
Verliest syns levens recht: want ick met koelen moet
Noch heeden desen dagh sal tappen af haer bloet.
| |
| |
Rey van Tyriers.
Sangh.
Het Hooft van 't Damasceensche rijck
Areet', begon naeuw' d'oorloogs toorts te reppen,
En uyt syn macht reets moet ten strijd te scheppen,
En sich gelegert in dees wijck,
Wanneer syn stander seer groothertigh
Geplant wiert, en ons volck viel smertigh,
Niet duldende dees grooten oorlogs last,
Die haer met haev' en goet hiel heel vermast.
Dees Lantplaegh putte steden uyt,
Begroef in gloeyend' puyn de muuren,
O al te weeden oorloogs-stuyt!
De Leeden moeten het besueren:
Als 't Opperhooft gesondight heeft,
Soo boet het die geen schult en heeft.
Tegen-sangh.
Ons Vorst is met gelijcke macht
Te Veld gestapt; het Harnas aengeschooten
Tot dienst en hulp van kleynen ende grooten,
Geen tijt onuutt'lijck toegebracht;
Komt met syn heyr op 't syne dringen,
En tracht dien dollen hont te dwingen
Die tot elcks achterdeel op onsen gront,
Elcks goet en bloet liet deerelijck gewont.
Hy heeft een kans met hem gewaeght,
En heeft den Vyandt overwonnen,
Sijn kruyn nu groene Lauw'ren draeght,
Nu is het suure werck begonnen,
| |
| |
Ten kosten van Aretas zaet,
Het geen in hechteniss' vergaet.
Toe-sangh.
De Lantvrouw' quant hier tijdigh aen,
En woud' van deser Soons verlossingh spreecken,
Doch hy liet haer het hooft niet ydel breecken,
Sy had seer haest voor hem gedaen:
Geen tranen konnen hem versoeten,
Sy sullen 't met haer halsen boeten,
Soo stijght syn wraeck, wanneer dat hy gedenckt
Dat wy door desen last soo zijn gekrenckt.
Elcks welvaert heeft een grooten krack,
Sijn gimmigheyt stijght seer rechtvaerdigh:
Die ons in ons ellende stack,
Is selfs wel sulck een eelend' waerdigh,
Als hy ons eer had toegeleyt,
Doen hy ons aendeed' schimp en spijt.
|
|
Auteursrechtvrij