|
| |
De tweede uytkomst.
De Negen MVSEN zitten om 't Gebergt, met den RYMER van 't Liedjen, en 't Sonnet.
DIt is het, Nimphjes, dat ik op hem heb bedocht.
Van zoo zoet lieven Rey, ik 't zelfde niet kanweyg'ren,
Maer zoo niet dat ik meen tot spits Parnas te steyg'ren
Hier door; ô neen! mijn Gunst ik deze Krul toe-wy,
Niet met de daed'lijkheyd, die niet berust in my,
Om loven deze Man, een Rijmer hoog verheven,
Ey! wild het Lof-Lied geven;
Op dat dit Heylig Dal, met Stemmen word vervuld,
En het Gekrulde Breyn, van Krul te deeg door kruld.
De MUSEN Zingen, en Speelen met allerley Instrumenten, dit Liedeken;
Stemme: Si tanto Gratiosa.
WAer brengt gy Lauwerieren,
Nu heynd en wijt, ô Nimphjes! van de dalen?
Waer heen zoo gaet gy swieren?
O water-liên! komt binnen d' Amstel palen;
Kruls krulde breyn omkrullen,
II.
Krul, zeg ik, die de Goden.
Ia Zon en Maen doet om zijn rijmen deyzen;
Tot wien dat zijn gevloden
De Nimphjes, die steeds niet doen dan bepeyzen;
Voor sijn weldaden geven;
Dat naer hun hertens wenschen
III.
Zoo leeren, dat wyschrikken
Het quaed te plamen in onze gedachten;
Mits hy op deugd gaet mikken,
Die yeder mensch behoorde 't groost te achten;
| |
| |
Het Werelds quaet te mijden;
Haer schoonheyd voor komt dragen,
IV.
En Neerlans glans, gebaerd uyt Iupijns herze,
Komt Amstel-jeugd met stichtig rijm vervesche,
Die hem geeft Mydas ooren;
Zoo jonge liên, als ouden,
V.
Vraegt gy naer Krul zijn zeden?
De deugd en eerbaerheyd in hem berusten;
De Gods-vrucht, en de vrede,
In al zijn doent vermakelijk verlusten
Gaet streng'len groene spruytjes;
Des Hemels, voor hem breyen,
VI.
Dies wild doch niet vertoeven,
Dit Krullend breyn t' omzing'len met laurieren;
Laet hy, uw gunsten proeven,
O Nimphjes! die door Y en Amstel swieren;
Tot vloeyend rijm zich spoeyen;
Zult zoo hier, als benede,
MERCUER.
Dat dit uw hert beweegt, dat kan ik wel bespooren;
Dat Krul een rijmer is, van deugd en eer, wy hooren;
Dat hy is zulken man, als Pallas van hem roemt,
Is waer; en dat zijn hooft omswier het zoet gebloemt,
Ik met mijn handen help, zoo gy my wild ontdekken
't Sonnet, waerom Apoll mijn heeft tot u doen trekken;
Alleen maer om dat hy zoud hoog verheven staen,
Zoo hier op 's Werelds rond, als tusschen Zon, en Maen;
Al waer Apollo hem een Zetel heeft doen stichten,
Uyt Karmozy Fluweel, uyt welk Borduyrzel lichten,
De Diamant, Granaet, Saphyr, Agaat, Robijn,
Turkois, en Krisolijt, die daer zoo çierlijk zijn,
Van Iuno in gewrocht, dat gy alleen niet geven
Zoud dit de Goôn, maer wis uw jong en lieve leven;
Dat tot geen ander eynd, als om d' onsterflijkheyd
Hem te ontnemen, waer in de mensch bedoven leyd;
Die niet begaeft en is met zulke wetenschappen
Die eeuwig duuren, oft naer Godes Tijtel stappen.
Lijd dan mijn Heer en vriend ik dit de Goden geef,
Waer meê ik in der yl weêr na de wolken sweef,
Op dat in 't blaeuw gespan uw rijm met goude letter,
Op 't schoonst getrokken word, veel zinlijker, en netter,
| |
| |
Als immermeer Apell' dit maelden met Pinceel.
Ik dank de Godheyd voor dees deugd; maer te oneel
Is al mijn schrijven, om de Goden dat te dragen.
Als 't hun behaegt, ik hoop dat het u zal behagen.
Noyt kan het sterffelijk 't onsterffelijk voldoen.
Dat 's mis, want wy ons vreugd meê uyt uw deugd bevroên.
Is 't zoo dan als gy zegt, zoo volg ik uw gebieden.
Dat 's wel dat gy uw wil laet naer ons zin geschieden;
Dan toch eer dat ik vlieg verr' boven wolken heen,
Ik bidde gy dit zelf my voor leest, en met een
Weêr uytschrijft, en beschikt dat 't zoo staet in de blâren
Van zijn zin-rijke Boek, als 't u zal openbaren
Aen 's Hemels daaken, waer gy dit zult brallend zien.
Al wat gy ons gebied, dat zelfde zal geschien;
En wat het schrijven weêr belangt, het is geschreven.
Zoo hoop ik dat hy zal hier en daer boven leven.
| |
Sonnet.
O Hooge God! ik weet dat gy veel haaren vlechten
Van kloeke Geesten, daer de wereld noch van roemt;
Ik weet, ik weder zeg, hoe 't haar hangt met gebloemt
Van 't blinde Grieken-hooft, 't geen gy daer zelf in hechten.
Ik weet Atheen, wat gy om dit volk op gingt rechten,
Dat wijsheyd lievend was, en zoete Poësy;
Ik weet hoe zeer de Eeuw van ouds om Maar was bly,
Als hy hier meê het Land, en Oorlog swaer bessechten.
Ik weet wat Room daer na om haren Nazo deê;
't Is waer dat hy hier voor weêr druk en droefheyd leê,
Als hy uyt zijn Fonteyn liet lieve Rijmpjes çullen.
Deed gy 't doe met dees die daer waren in het land;
Waerom dees niet, niet min verrijkt met kloek verstand?
Ey komt! en hellept ons Kruls hooft met Lauren Krullen.
Ik dank u zeer; gelooft dat ik Goôns geest zal vullen
Met dees uw Rijmpjes, die in 't Hemels blaeuw in 't kort
Staen zullen, ik moet voort. Vaer wel, die zijt bestort
Met 't Hypokreenen nat. Gy Musen wild hem çieren,
Ik bid, met Mirthe Lof, Rooslaer, en Lauwerieren. Mercuer Bin.
Dat loven wy te doen; Kom gaet meê na 't Gebergt,
Waer gy ons vreugd geniet. Te lang zijt gy gevergt
Komt wild weêr in Liefde bloeyen.
E.F.B.
|
|
Auteursrechtvrij