Geur van geestelijcke specerijen, uytgebreyt in eenige stichtelijcke rym-wercken, over verscheyde stoffe
(ca. 1690)–Frans Hoefnagel, Barent Pietersz. Kompas–
Auteursrechtvrij
[pagina 45]
| |
Stemme: Geeft my te drincken na mijn dorst: Of, Johannes sprack met woorden soet, &c.1. O Eeuwigh Godt van macht seer groot,
Ghy zijt een Koningh wijs van rade,
Ghy kunt verlossen uyt den noodt,
Dies roep ick tot u vroegh en spade,
Ick bid u Heer om uw' genade,
En om vergevingh van mijn zond'.
Schelt my doch quijt al mijn misdaden,
Dat bid ick u uyt 's herten grondt.
2. Och laetse overgoede Heer,
Doch nu niet meer een scheydingh maecken,
By u en my, maer laet ick weer,
Soo 't wesen kan, uw' uw goetheydt smaecken,
'k Hoop hier seer ernstigh na te haecken,
Om nooyt meer van het rechte padt,
Of van den rechten wegh te raecken,
De welcke leydt na 's Hemels Stadt.
3. Doch om dien Wegh nu wel te gaen,
Soo dient (dit weet ghy, o mijn Heere!)
Uw' hulpe my steets by te staen,
Mijn kracht belieft die te vermeeren:
Wilt al dat hindert uyt my weeren,
Op dat my niets te rugge houdt,
Wilt my steets met uw' Geest regeeren,
Bewaer my: die op u betrouwt.
4. Ick heb als een verlooren Schaep,
Een langen tijdt in 't wilt gaen doolen,
De sonde hiel my steets in slaep,
Uw' gunste bleef voor my verschoolen,
'k Wist wel het geen my was bevoolen,
Maer gingh nochtans een and're wegh,
De Wereldt hadt mijn hert gestoolen,
't Bedroef my als ick 't overlegh.
| |
[pagina 46]
| |
5. Doch nu, o Heer! wat sal ick doen?
Den tijdt die heb ick dus gesleeten,
En doorgebracht, wat voor randtsoen,
Sal ick u voor dees schuldt toemeeten,
Ten eynde ghyse mooght vergeeten!
Gansch geen betalingh, o mijn Heer',
En kom ick voor mijn schuldt te weeten!
Dan, dat ick my voor u verneer.
6. Ick bidt u, wilt mijn groote schuldt,
My doch genadelijck vergeven,
En draegh my goedigh met gedult,
Op dat ick eynd'lijck in dit leven,
Door u gestadigh aen te kleven,
Doch komen mocht tot sulck een staet,
Dat ick noyt weer en wierdt gedreven,
Tot d' alderminste sond' en quaedt.
7. O Heer om-mest doch mijnen Boom!
Schoon hy geen vruchten heeft gedragen,
Op dat 'er nu noch Vrucht van koom,
Die u mijn Heere, mach behagen,
Wilt my geduurigh onderschragen:
En steets verquicken door u Geest.
O! dan soo leef ick al mijn dagen
Door uwe goedtheydt, onbevreest.
8. Dies bid ick Heer! doet my bystandt,
Op u wil ick voortaen betrouwen,
En wilt door uw' almogend' handt,
My doch van alle quaedt behouwen.
't En quam noyt iemandt te berouwen,
Dat hy sijn hoope had gestelt,
Op u, want ghy kund uyt benouwen,
Ons redden, en uyt al 't geweldt.
9. Soo dat wie u ten steun en borght,
Maer hebben mach in desen leven,
Hy heeft 'er een die voor hem sorght,
Die hem oock nimmer sal begeven,
Dies wordt ick Heer hier toe gedreven,
Om u te soecken in dees tijdt,
| |
[pagina 47]
| |
En u gestadigh aen te kleven,
Dewijl ghy sulck een helper zijt.
10. Laet u dan vinden, o mijn Godt!
Van my, uw' Schepsel swack en teder,
Ick acht u voor het hooghste lot,
Dael met uw' gunste op my neder,
Verflauw ick eens, versterck my weder,
Op dat ick nimmer lust'loos wordt,
Op 't gaen van 't Pad, dat sijn betreder,
Veel heyl brenght, na een wand'lingh kort.
J.J.K. |
|