Horae Belgicae

¶ Nr. 8.
Die Frau von Luxemburg.

Die mi te drinken gave,
ic songhe hem een nieuwe liet:
al van mijn vrouwe van Lutsenborch,
hoe si haren lantshere verriet.
Si dede een briefken schriven
so verre in Gulker lant
tot Frederic haren boele,
dat hi soude comen int lant.
Hi sprac tot sinen cnape:
‘nu sadelt mi mijn paert!
tot Lutsenborch wil ic riden,
het is mi wel ridens waert.’
Als hi te Lutsenborch quam
al voor dat hoghe huis,

[p. 37]

 

daer lach de valsche vrouwe

 

tot haerder tinnen uit.

5.

Hi sprac: ‘god groet u, vrouwe,

 

god gheve u goeden dach!

 

waer is mijn here von Lutsenborch

 

dien ic te dienen plach?’

6.

‘Ic en derfs u niet wel segghen,

 

ic en wil u niet verraen,

 

hi is heden morghen

 

met sinen honden uit jaghen ghegaen.

7.

Hi reet heden morghen

 

al in dat soete dal,

 

ende daer suldi hem vinden

 

met sinen hondekens al.’

8.

Hi sprac tot sinen cnape:

 

‘nu sadelt mi mijn paert!

 

ten dale waerts wil ic riden,

 

het is mi wel ridens waert.’

9.

Als hi bi der jachten quam

 

al in dat soete dal,

 

daer lach die edel here

 

met sinen hondekens al.

10.

Hi sprac: ‘god groet u, here,

 

god gheve u goeden dach!

 

ghi en sult niet langher leven

 

dan desen halven dach.’

11.

‘Sal ic niet langher leven

 

dan heden desen dach,

 

so mach ict wel beclaghen

 

dat ic oit mijn vrou aensach.’

12.

Hi sprac tot sinen cnape:

 

‘spant uwen boghe goet

 

ende schiet mijn heer van Lutsenborch

 

in sijns herten bloet!’

13.

‘Waer om soude ic hem schieten?

 

waer om soude ic hem slaen?

 

ic hebbe wel seven jaren

 

tot sijnder tafelen ghegaen.’

[p. 38]

14.

‘Hebdi wel seven jaren

 

tot sijnder tafelen ghegaen,

 

so en dorfdi hem niet schieten

 

noch niet ter doot hem slaen.’

15.

Hi tooch uit sijnder scheiden

 

een mes van stale goet,

 

hi stac mijn here van Lutsenborch

 

in sijns herten bloet.

16.

Hi sprac tot sinen cnape:

 

‘nu sadelt mi mijn paert!

 

tot Lutsenborch wil ic riden,

 

het is mi wel ridens waert.’

17.

Als hi te Lutsenborch quam

 

al voor dat hoghe huis,

 

daer quam de valsche vrouwe

 

van haerder tinnen uit.

18.

‘Vrou, god seghen u, vrouwe,

 

god gheve u goeden dach!

 

uwen wille is bedreven,

 

uw verraderie is volbracht.’

19.

‘Is minen wille bedreven,

 

hebdi minen sin volbracht,

 

so doet mi sulken teiken

 

dat ic daer aen gheloven mach!’

20.

Hi troc uit sijnder scheiden

 

een swaert van bloede root:

 

‘siet daer, ghi valsche vrouwe,

 

uws edel lantsheren doot!’

21.

Si troc van haren halse

 

van peerlen een cranselijn:

 

‘houdt daer, mijn liefste boele!

 

daer is die trouwe van mijn.’

22.

‘Uwe trouwe en wil ic niet,

 

ic en wilse niet ontfaen,

 

ghi mocht mi ooc verraden

 

ghelijc ghi uwen lantshere hebt ghedaen.’

23.

Hi troc uit sijnder mouwen

 

een siden snoerken fijn:

[p. 39]

 

‘houdt daer, ghi valsche vrouwe!

 

ghi sulter bi bedroghen sijn.

24.

Te Lutsenborch op de muren

 

daer loopt een water claer,

 

daer sit, vrou van Lutsenborch,

 

int heimelic ende int openbaer!’

Antw. LB. 1544. N. 23. (Uhland Nr. 123. C. Willems Nr. 24.) - Dr. 13, 3. iaer - 14, 4. hem fehlt - 22, 2. wille - 22, 3. verraen. Wol zu lesen 2, 4. te hant (int lant) und 6, 2. ic en wilt (wil)?

Das deutsche Lied war im 16. Jahrh., wie es scheint, noch sehr verbreitet: Brotuff Chronica (Lpz. 1557. Bl. 71b) liefert den Text, wie er zu seiner Zeit im Saalthale gesungen wurde, s. Wunderhorn 2. Ausg. 1, 282. Uhland Nr. 123. A. Gleichzeitig ist ein Fl. Blatt ‘Nürnberg durch Valentin Newber’ Wunderhorn 4, 106. Es ist auch noch mündlich vorhanden: so liefert es H. Schreiber's Taschenbuch 1841. S. 382. (Uhland Nr. 123. B.)

¶ 15, 2. mes oft in der Bedeutung Schwert, weshalb die Änderung von Willems in sweert ganz unnöthig, obschon 20, 1. swaert - 23, 1. mouwe, Ermel.