Pvb. Ovidii Nasonis Minne-kunst, gepast op d'Amsterdamsche vryagien: met noch andere minne-dichten ende mengel-dichten, alle nieu ende te voren niet gesien.

Liedeken,
Op de wyse van: La Princesse, &c.

WEL op mijn Luyt, wilt singen,

Laet door de wolcken dringen

Een helle klare klanck,

Laet hooren uwen soeten sanck,

[p. 209]

 

Bromt uyt wat lof men geven sal

 

Aen CLORIS, die alleen heeft al

 

't Geen in 't gemeen

 

Velen geeft Natuur te leen.

 

 

 

Mijn wanckelbare sinnen

 

Verdwalen in 't beginnen,

 

't Gestrael van haer gesicht

 

Doet schemeren mijn oogens-licht,

 

Haer blonde hayr beschaemt het goudt,

 

Iae Phoebus 't zyne slechter houdt,

 

Haer schoon voor-hooft

 

D'eerst-gevallen sneeuw verdooft.

 

 

 

Haer wanckxkens lieflyck bloosen

 

Als nieuw-geboren Roosen,

[p. 210]

 

Of als Auroor komt voort

 

Wanneer s' ontgrendelt 's Hemels poort,

 

Haer soet-aentreckende gelach

 

Is aengenamer als den dach,

 

En witter als

 

Wit yvoor is haren hals.

 

 

 

Haer wel-gemaeckte handen

 

Die maken vast de banden,

 

Waer in sich menigh hert

 

Geluckigh acht te zijn verwert.

 

Wat wil ick prysen deel voor deel?

 

Elck lit is waerdigh zijn geheel.

 

En verder niet

 

Kost mijn oog bespeuren yet.