Inleijdinghe tot het ontwerp van een Batavische Arcadia

Liedeken.

I.

TErwijl u oogh noch somtijdts vriendlijck stondt,
En ick een kus mocht kryghen van u mondt,
Was niemandt soo gheluckigh hier in 't Landt,

Als ick mijn selven vandt.

II.

Dat is voorby, en nu voel ick mijn hert

Allenckxkens in een ander net verwert,

[p. 133]

 

Dat sacht als sijd', my aen een zieltje bindt,

 

't Gheen sijns gelijck naeuw vindt.

 

 

 

III.

 

 

 

Doch of 't geviel dat d'uyt-ghebluste vlam

 

Weer leven kreegh, en weer aen 't branden quam?

 

Of d' oude Min weer in mijn boesem sloop,

 

En mijn gemoedt bekroop?

 

 

 

IV.

 

 

 

Hoe-wel dat ghy zijt schichtigh als een Rhee,

 

Hard als een Rots, verbolghen als de Zee,

 

Sy suycker-soet, en vriendlijck als 't gesicht

 

Van 't eerste Morgen-licht.

 

 

 

V.

 

 

 

Nochtans met u wensch ick te mogen leven,

[p. 134]

 

Met u wensch ick mijn gheest te mogen gheven,

 

Met u wensch ick, door on-verbroocken Wet,

 

Een Dack, een Disch, een Bedt.

Elck sach ander aen, niet konnende bedencken, op wien Waermond (die 't grootste werck vande Min noch vande Meysjes niet gewent was te maecken) dit mocht geladen hebben. Doch soo als sy hier over inden dut waren, begon Reynhert, die nevens hem sat, aldus te singen.