Goddelicke lof-sanghen

[p. 139]

Sonnet.

Den Sondaer claeght dat de VVeerelt beneemt sijn ruste, Op de vvijse van ‘tvoorgaende.

‘KEn slaepe niet, helaes! becommert zijn mijn sinnen:

Mijn bedde wert een hel, vol pijnelijck gheclach.

Van my soo vliedt de rust, helaes! nacht ende dagh:

Den vaeck en kan oock niet mijn ooghen soo verwinnen;

Of altijd druck en anghst vaert mijn ghemoedt te binnen,

Wegh-jaeghende den slape, die’ck voor de selve sagh.

En als ick om mijn rust, al doe dat ick doen magh:

De weerelt comt haer spel van her altijt beghinnen.

Ick telle (schier) des nachts d’hueren, en poosen al,

In een-paerich ghesucht, en ondurigh gheschal,

My keerend’ hier, en daer: maer niet is al mijn pooghen.

‘Tbelieft de Weerelt zoo die my wilt wacker sien:

Want aen my, die zy volght, wilt zy de rust verbien,

Tot dat den lesten slaep zal sincken in mijn ooghen.