Goddelicke lof-sanghen

[p. 135]

Sonnet.

Den Sondaer claeght dat sijne pijn meerder is dan de pijne der Hellen, op de selue vvijse.

SEght my, mijn aerem Siel! zal’t dan noch langhe sijn,

Dat ick den aerdschen vloer, als onnut, zal betreden?

Sal God niet eens aensien mijn roots-roerende beden,

Mijn clachte, mijn ghesucht, mijn ellend’, en mijn pijn?

Waerachtelijck mijn hert, mijn oogh’ en mijn aenschijn,

Ghequetst, gheholt, mismaeckt door Vier, traenen, droefheden,

Souden doen tuyghen wel, met die daer sijn beneden,

Dat d’Helle, by mijn quaet, maer is een verwigh schijn.

Want ick moet hier den dorst met Tantalus verdraeghen:

Den Gier van Titius doet my niet dan door-knaeghen:

En aen Ixions Radt hangh’ ick in groot verdriet.

Mijn broos, en ydel werck is den Temst der Beliden:

Die met my gaen, en staen, sijn de drij Eumeniden.

Maer, helaes! in mijn Hell’ en vind’ ick Lethe niet.